Kur Zemra Nuk Pranon: Historia Ime me Djalin dhe Zgjedhjen e Tij

“Jo, Ardit! Nuk do ta lejoj këtë marrëzi!” – zëri im u dridh nëpër dhomën e ndenjes, ndërsa dora më shtrëngonte filxhanin e kafesë aq fort sa gati sa nuk u thye. Djali im, i vetmi njeri që më kishte mbetur në këtë botë të ftohtë, më shikonte me sytë e tij të thellë, plot lutje dhe dhimbje. “Mami, të lutem… është zgjedhja ime. Unë e dua Ledianën. Nuk është faji i saj që ka një vajzë. Unë dua t’i jap asaj dhe vajzës së saj një familje.”

Nuk mund ta besoja. Pas gjithë atyre viteve që kisha sakrifikuar çdo gjë për të, pas netëve pa gjumë duke punuar në dy punë, pas lotëve që i fshihja fshehurazi në banjë që ai të mos më shihte të dobët… tani ai donte të martohej me një grua që kishte kaluar gjithçka me dikë tjetër? Një grua që kishte një fëmijë nga një burrë tjetër? Nuk ishte kjo ajo që kisha ëndërruar për të.

“Ardit, ti nuk e di se çfarë është të rritësh një fëmijë vetëm. Unë e di. Është ferr! Dhe ti do të marrësh mbi vete barrën e dikujt tjetër? Po prindërit e Ledianës? Po babai i vajzës? Si do t’ia dalësh?”

Ai uli kokën. “Mami… unë nuk jam babai im. Nuk do të iki si ai. Dua të jem ndryshe.”

Fjalët e tij më goditën si thikë. Ishte e vërtetë – babai i Arditit na la kur ai ishte vetëm tre vjeç. U zhduk pa lënë gjurmë, duke na lënë vetëm me borxhe dhe turpin e lagjes. Unë u bëra guri i shtëpisë sonë, por gjithmonë kisha frikë se historia do të përsëritej.

Ditët kalonin dhe tensioni mes nesh vetëm sa rritej. Arditi filloi të mungonte në darka, të vinte vonë në shtëpi, të mos më fliste si më parë. Një natë, kur po laja enët, dëgjova zërin e tij në korridor. “Mami… Lediana do të vijë nesër për të pirë një kafe me ty. Të lutem, përpiqu ta njohësh.”

Nuk doja. Por ndjeva se po humbisja djalin tim dhe ndoshta kjo ishte mundësia ime e fundit për ta mbajtur pranë.

Të nesërmen, Lediana erdhi me vajzën e saj të vogël, Ema. Ishte një grua e thjeshtë, me sy të lodhur por plot mirësi. Vajza e saj u ul pranë meje dhe më pyeti: “Teta, a ke çokollatë?” Zemra m’u zbut për një çast, por menjëherë u kujtova përse isha aty – për të mbrojtur djalin tim.

Biseda ishte e sikletshme. Lediana foli për jetën e saj – si burri i saj i parë u largua në Itali dhe nuk u kthye më kurrë, si kishte luftuar për të mbajtur vajzën dhe për të mos u dorëzuar para vështirësive. Por unë nuk doja ta dëgjoja. Isha e verbër nga frika ime.

“Lediana, unë nuk dua që djali im të marrë mbi vete përgjegjësi që nuk i takojnë,” i thashë ftohtë. “Ai është i ri, ka gjithë jetën përpara.”

Ajo uli sytë dhe tha butësisht: “E kuptoj frikën tuaj, zonja Liri. Por Arditi është njeri i mirë. Nuk kam kërkuar asgjë prej tij – vetëm dashuri.”

Pas asaj dite, Arditi filloi të largohej gjithnjë e më shumë nga unë. Një natë nuk u kthye fare në shtëpi. Telefonova gjithë natën, por ai nuk përgjigjej. Në mëngjes mora një mesazh: “Mami, jam mirë. Jam te Lediana. Mendoj se duhet pak kohë larg.”

Dhoma ime u bë më e ftohtë se kurrë. Zhurma e lagjes më dukej si tallje. Fqinjët filluan të flisnin: “E ke dëgjuar? Djali i Lirisë është lidhur me një grua me fëmijë…”

Ditët kalonin ngadalë dhe unë ndihesha gjithnjë e më bosh. Fillova të kujtoja netët kur Arditi ishte i vogël dhe qante nga frika se mos edhe unë do ta lija si babai i tij. I premtova se kurrë nuk do ta braktisja… por tani po e shtyja larg me duart e mia.

Një ditë mora vesh nga një shoqe se Arditi dhe Lediana ishin martuar fshehurazi në bashki. Nuk isha ftuar. Nuk isha pjesë e ditës më të rëndësishme të jetës së tij.

U ula në krevatin tim dhe qava si fëmijë. Për herë të parë ndjeva se isha vërtet vetëm.

Kaluan muaj pa folur me Arditin. Në çdo festë familjare mungonte zëri i tij, buzëqeshja e tij. Një ditë vendosa t’i shkruaj Ledianës: “A mund ta shoh Arditin? Mungon shumë.”

Ajo m’u përgjigj menjëherë: “Sigurisht, zonja Liri. Jeni gjithmonë e mirëpritur.”

Kur shkova tek shtëpia e tyre modeste, Ema më vrapoi në krah: “Teta Liri!” M’u mbushën sytë me lot. Arditi më pa nga dera dhe heshti për një çast.

“Mami… kam dashur shumë herë të vij tek ti, por kam pasur frikë se do të më refuzosh sërish.”

U ula pranë tij dhe ia kapa dorën: “Kam gabuar shumë, bir. Kam qenë aq e frikësuar sa harrova se çfarë është dashuria e vërtetë.”

Ai buzëqeshi lehtë: “Nuk është vonë, mami.”

Sot jam gjyshe për Emën dhe pres me padurim nipin tim të parë nga Arditi dhe Lediana. Por plagët që lash pas nuk shuhen lehtë.

A thua do mundem ndonjëherë ta fal veten për atë që humba nga frika ime? Sa prej nesh kanë humbur dashurinë dhe familjen nga paragjykimet? Ju çfarë do bënit në vendin tim?