Kur Djali Im 35-vjeçar Ende Kërkon Para Nga Ne: Një Prindërim i Lodhshëm Mes Dashurisë dhe Fajit

— Mami, më duhen ca lekë deri të premten. S’po dal dot me qiranë këtë muaj.

Zëri i Arjanit më gjeti në kuzhinë, mes avujve të gjellës dhe mendimeve që më rëndonin si plumb. Ishte hera e katërt këtë vit që më kërkonte para. U ndala, e shikova drejt e në sy, por ai shmangu vështrimin, si gjithmonë kur ndjente se po e tepronte.

— Arjan, ti je 35 vjeç. Ke grua, ke vajzën tënde. Kur do të fillosh të mbash përgjegjësi për familjen tënde? — zëri im dridhej mes lodhjes dhe dhimbjes.

Ai ngriti supet, u ul në kolltuk dhe nisi të luante me telefonin. — Mami, s’është aq e thjeshtë sa mendon ti. Rroga ime s’mjafton. Po të mos isha unë në atë punë, asgjë s’do kishim. Po ç’të bëj? Të lë vajzën pa bukë?

M’u mbushën sytë me lot. Nuk ishte hera e parë që më vinte në këtë pozitë. Që kur ishte i vogël, Arjani ishte mësuar t’i kishte gjërat gati: çorapet e palosura, sanduiçin në çantë, lekët në xhep. Unë dhe bashkëshorti im, Iliri, punonim ditë e natë që ai të mos i mungonte asgjë. Por tani, pas kaq vitesh, ndihesha sikur i kisha bërë një padrejtësi.

Iliri hyri në dhomë dhe pa skenën. — Ç’po ndodh këtu? — pyeti ai me zërin e tij të thellë.

— Arjani kërkon prapë para, — i thashë me zë të ulët.

Iliri u afrua dhe u ul përballë djalit tonë. — Dëgjo, bir. Ne jemi plakur. Pensioni ynë mezi na mban neve. Nuk mundemi më kështu.

Arjani u ngrit në këmbë, i nervozuar. — Po mirë, ç’të bëj unë? T’i lë gjërat rrjedhës? T’i them vajzës s’ka për lodra këtë muaj? Apo t’i them gruas s’ka për rrymë?

— Po pse nuk flet me gruan tënde? — pyeta unë me kujdes. — Pse gjithmonë vjen tek ne?

Ai uli kokën. — Nuk dua ta shqetësoj Ledinën. Ajo ka mjaft halle me punën dhe vajzën. Ju jeni prindërit e mi…

Në atë moment ndjeva një peshë të rëndë mbi kraharor. Ishte dashuria ime për të që më pengonte t’i thosha “jo”. Por ishte edhe frika se po i bëja dëm.

Kur Arjani iku, Iliri më pa me sy të lodhur. — Luljeta, duhet ta lëmë të përballet vetë me jetën. Nëse vazhdojmë kështu, ai kurrë s’do rritet vërtet.

Por si mund ta lija djalin tim pa ndihmë? Si mund t’i thosha “jo” kur e shihja të dëshpëruar?

Ditët kalonin dhe tensioni mes meje dhe Ilirit rritej. Ai ishte i prerë: — Mjaft më! S’ka më para për Arjanin! Unë nuk do jap asnjë qindarkë!

Unë fshihja ca lekë nën jastëk dhe ia jepja fshehurazi Arjanit kur vinte vetëm. E dija që po bëja gabim, por zemra ime nuk më linte rehat.

Një natë, Ledina më mori në telefon.

— Luljeta, a mund të flasim pak?

Zëri i saj ishte i lodhur, por i vendosur.

— Po, çfarë ka ndodhur?

— Kam kuptuar që Arjani merr para nga ju shpesh. Nuk është se nuk dua ndihmë, por kjo po na shkatërron si çift. Ai nuk merr përgjegjësi për asgjë. Unë punoj gjithë ditën dhe kur kthehem në shtëpi ai është i mërzitur, i stresuar… Nuk dua që vajza jonë të rritet duke parë babain e saj gjithmonë të varur nga prindërit.

U ndjeva sikur dikush më goditi fort në kraharor. Ledina kishte të drejtë. Po përsërisnim një cikël që nuk do merrte fund kurrë.

Të nesërmen, vendosa të flas hapur me Arjanin.

— Bir, duhet të flasim seriozisht. Nuk mundemi më kështu. Duhet të gjesh një zgjidhje tjetër.

Ai u nervozua menjëherë.

— Po ju çfarë doni tani? T’më lini rrugëve? T’mos kujdeseni më për mua?

— Jo, bir… — u përpoqa ta qetësoj — por duhet të marrësh përgjegjësi për jetën tënde. Ne nuk do jemi gjithmonë këtu.

Ai u ngrit dhe doli duke përplasur derën.

Ditët që pasuan ishin të vështira. Nuk fliste me mua as me Ilirin. Ledina më telefonoi përsëri.

— Luljeta, mos u ndje keq. Ndoshta kjo është ajo që i duhet Arjanit për t’u zgjuar.

Një javë më vonë, Arjani erdhi përsëri në shtëpi. Ishte i zbehtë dhe i lodhur.

— Mami… kam gjetur një punë tjetër pasditeve. Do mundohem t’ia dal vetë këtë muaj…

E përqafova fort dhe lotët më rrodhën pa pushim.

— Jam krenare për ty, bir…

Por brenda vetes ndjeja ende faj: A mos vallë ishte tepër vonë? A mos e kisha dëmtuar djalin tim duke ia bërë jetën shumë të lehtë?

Tani që jam ulur dhe shkruaj këtë histori, pyes veten: A është dashuria prindërore gjithmonë ndihmë apo nganjëherë bëhet pengesë? A kemi ne prindërit shqiptar guximin t’u themi “jo” fëmijëve tanë kur është koha?