Kur Dhuratat Nuk Blerë Lumturinë: Rrëfimi i Një Nëne Shqiptare

“Mami, pse nuk mund të jesh si nëna e Dritanit?”

Fjalët e Borës më goditën si një grusht në stomak. Ishte mbrëmje, sapo isha kthyer nga puna në supermarket, duart më dhembnin nga lodhja, por ajo dhimbje u bë hiç krahasuar me atë që ndjeva në zemër. Bora rrinte ulur në divan, sytë i kishte të skuqur nga lotët. Në dorë mbante një çantë të shtrenjtë që ia kishte dhuruar vjehrra për ditëlindje.

“Unë… Unë thjesht ndiej sikur nuk jam mjaftueshëm e mirë për ta,” pëshpëriti ajo. “Ata gjithmonë sjellin dhurata, organizojnë darka të mëdha, ndërsa ti… ti mezi arrin të na ndihmosh.”

U ula pranë saj, duke u përpjekur të fsheh duart e çara nga detergjentët. “Bora, zemra ime, unë jap gjithçka që kam. Nuk kam mundësi si ata, por dashuria ime për ty është pa kufi.”

Ajo uli kokën. “E di, mami. Por ndonjëherë ndihem sikur jam një barrë për ty. Dhe kur shoh sa shumë bëjnë ata për ne, më duket sikur ti mbetesh pas.”

Nuk dija ç’t’i thosha. Në shtëpinë tonë të vogël, çdo gjë ishte fituar me mund e sakrificë. Qysh kur burri im vdiq para dhjetë vitesh, unë mbeta vetëm me Borën. Çdo mëngjes zgjohesha para agimit për të pastruar shkallët e pallatit, pastaj shkoja në supermarket. Në darkë gatuaja ç’të mundja me ato pak para që kisha. Por asnjëherë nuk i mungoi dashuria.

Dritani, burri i Borës, vinte nga një familje e njohur në Tiranë. Prindërit e tij kishin një biznes ndërtimi dhe jetonin në një vilë luksoze në periferi. Çdo festë ishte spektakël: tavolina plot ushqime të shtrenjta, dhurata të mbështjella me letër të artë, fjalime e buzëqeshje false.

Mua më ftonin rrallë. Kur shkoja, ndihesha si një hije mes atyre njerëzve me rroba firmato. Vjehrra e Borës, zonja Shpresa, më shikonte gjithmonë me një buzëqeshje të ngrirë.

Një herë, gjatë një dreke familjare, ajo tha me zë të lartë: “Bora është me fat që ka hyrë në këtë familje. Ne dimë si ta trajtojmë nusen tonë!”

Bora uli kokën. Unë ndjeva gjakun që më vlonte në vena.

Pas asaj dite, Bora filloi të ndryshojë. U bë më e heshtur, më e largët. Nuk më tregonte më asgjë për jetën e saj me Dritanin. Vetëm kur vinte ndonjëherë në shtëpi, qante në heshtje.

Një natë tjetër, kur po palosja rrobat e Borës që i kishte lënë tek unë, dëgjova zërin e saj nga dhoma tjetër:

“Mami… a mendon se do isha më e lumtur po të kisha lindur në një familje tjetër?”

U ndala. Zemra më rrahu fort.

“Bora! Mos thuaj kështu! Ti je gjithçka për mua. Nuk ka rëndësi sa para kemi apo çfarë dhuratash marrim. Ajo që ka rëndësi është dashuria jonë.”

Ajo qeshi hidhur.

“Dashuria nuk paguan faturat, mami. Dashuria nuk blen as çantën që më kërkoi vjehrra për dasmën e kushëririt.”

U ula pranë saj dhe i mora duart në duart e mia të ashpra.

“Bora, unë nuk mund t’i ndryshoj rrethanat tona. Por dua që ti ta dish: je rritur me dinjitet dhe ndershmëri. Mos lejo askënd të të bëjë të ndihesh më pak.”

Ajo qau gjatë atë natë.

Ditët kalonin dhe marrëdhënia jonë u ftoh edhe më shumë. Një ditë, Dritani erdhi në shtëpinë time.

“Zonja Luljeta,” tha ai me zërin e tij të butë por largësisht formal, “Bora është shumë e stresuar këto kohët e fundit. Mbase duhet ta lini pak rehat.”

E pashë drejt në sy.

“Dritan, unë jam nëna e saj. Nuk do ta lëshoj kurrë vajzën time.”

Ai ngriti supet dhe doli pa thënë asgjë.

Në lagje filluan të flisnin: “Bora është bërë zonjë tani! Nuk ka më kohë për nënën!”

Njëri nga fqinjët më tha: “Mos u mërzit Luljeta! Tani që ka hyrë në atë familje, do t’i harroj këto lagjet tona.”

Unë vetëm buzëqesha hidhur.

Një ditë Bora erdhi papritur në shtëpi. Ishte e zbehtë dhe sytë i kishte të fryrë nga lotët.

“Mami… Dritani më tha se duhet të shkojmë jashtë shtetit për biznesin e familjes së tij. Unë nuk dua! Nuk dua të largohem nga ti!”

E mora në krahët e mi si kur ishte fëmijë.

“Bora, ti je rritur këtu mes këtyre mureve. Kjo është shtëpia jote. Por duhet të bësh atë që është më mirë për ty.”

Ajo qau gjatë dhe pastaj tha:

“Po sikur t’i kisha prindër si ata? Po sikur ti të kishe mundësi t’i jepje gjithçka?”

Nuk dija ç’t’i thosha. U ndjeva bosh.

Ditët kaluan dhe Bora u largua bashkë me Dritanin jashtë shtetit. Mua më mbeti vetëm telefoni dhe kujtimet.

Një natë vonë, Bora më telefonoi:

“Mami… këtu është gjithçka luksoze por unë ndihem bosh. Mungon diçka… mungon ti!”

Qava gjatë atë natë.

Tani jam vetëm në këtë shtëpi të vogël në Tiranën e vjetër. Çdo ditë shoh fotot tona bashkë dhe pyes veten: A është dashuria prindore mjaftueshëm për t’u përballur me presionin social? A duhet vërtet që prindëri të matet me dhurata dhe para?

Ju lutem, a mendoni se dashuria jonë ka vlerën që meriton apo shoqëria jonë po na detyron të harrojmë thelbin e familjes?