Kur Bota Ime U Përmbys: Rrëfimi i Laurës mes Heshtjes dhe Hijes

“Laurë, duhet të flasim.” Zëri i Arbenit më gjeti në kuzhinë, me duart ende të lagura nga larja e enëve. Nuk ktheva kokën, por ndjeva diçka të ftohtë në stomak. Ai rrallë fliste kështu. “Kam rënë në dashuri me dikë tjetër. Po largohem.”

Nuk bëra asnjë zhurmë. Nuk qava, nuk bërtita. Vetëm u ula në karrige dhe fillova të mendoj për listën e gjërave që duhet të merrja me vete. Arbeni priste një shpërthim, ndoshta një lutje, por unë isha bosh. Ai doli nga dera pa kthyer kokën, ndërsa unë fillova të mbledh rrobat e mia në valixhe.

Në atë moment, gjithçka që kisha ndërtuar për 12 vjet u shemb si një kështjellë prej rëre. Nëna ime, Luljeta, më kishte paralajmëruar gjithmonë: “Burrat janë si era, Laurë. Sot janë këtu, nesër i merr rrjedha.” Por unë nuk e besoja. Arbeni ishte ndryshe, apo kështu mendoja.

Kur dola nga shtëpia jonë në periferi të Tiranës, ndjeva sikur po lija pas jo vetëm një burrë, por edhe një pjesë të vetes. U ktheva te prindërit, në një apartament të vogël në Kombinat. Nëna më priti me sy të skuqur nga lotët dhe më përqafoi fort. Babai, Petriti, nuk foli fare atë natë. Vetëm më pa me një vështrim që përzihej mes dhimbjes dhe turpit.

Ditët e para ishin të mjegullta. Shkova në punë si zakonisht – punoj si mësuese letërsie në një gjimnaz publik – por nxënësit më shikonin me habi: “Zonja Laura, jeni mirë?” Unë buzëqeshja mekanikisht dhe vazhdoja mësimin për Migjenin apo Kadarenë, ndërsa brenda vetes ndihesha bosh.

Në darka, nëna më shtronte pyetje të vogla: “A të mori Arbeni? A ke folur me të?” Unë tundja kokën dhe ajo niste të qante nën zë. Babai nuk më fliste fare për këtë temë. Në lagje nisi të përhapej fjala: “Laura është ndarë! E la burri për një tjetër!” Gratë më shikonin me keqardhje ose me kuriozitet të sëmurë.

Një natë, ndërsa po laja enët, dëgjova nënën time duke folur me hallën në telefon: “E shkreta Laurë… Po si do ia dalë tani? Kush do ta marrë më këtë?” U ndjeva si një mall i prishur në tregun e martesave shqiptare.

Një javë më vonë, Arbeni më telefonoi. “Laurë… dua të flas për shtëpinë. Mund ta marrësh makinën.” Zëri i tij ishte i ftohtë, i largët. “Nuk dua asgjë prej teje,” i thashë shkurt dhe mbylla telefonin.

Në punë filluan thashethemet. Kolegia ime, Mimoza, u ul pranë meje gjatë pushimit: “Mos u mërzit, Laurë. Të gjithë burrat janë njësoj. Por ti je grua e fortë!” Nuk dija si t’i përgjigjesha. Nuk ndihesha aspak e fortë.

Një natë vonë, ndërsa shihja tavanin e dhomës sime të fëmijërisë, fillova të pyes veten: “Kush jam unë pa Arbenin? A kam ndonjë vlerë tani që jam vetëm?” Në Shqipëri, gratë e divorcuara janë si hije – askush nuk i sheh vërtet, por gjithmonë flitet për to.

Një ditë vendosa të dal vetëm për kafe në Bllok. U ula në një lokal modern dhe porosita një ekspres. Dy vajza pranë meje po qeshnin me zë të lartë për dashuritë e tyre të reja. Unë i dëgjoja dhe ndihesha si një fantazmë mes tyre.

Njëri nga ish-nxënësit e mi, Erjoni, më pa dhe u afrua: “Zonja Laura! Sa mirë t’ju shoh! Si jeni?” Buzëqesha dhe u përpoqa të dukesha e fortë: “Mirë jam, Erjon.” Por ai më pa drejt në sy: “Ju mungon drita që kishit dikur.”

Fjalët e tij më goditën fort. Fillova të mendoj se ndoshta duhej ta ndryshoja jetën time – të filloja nga e para. Fillova të lexoj libra motivues, të ndiqja kurse online për psikologji pozitive. Por çdo natë kur kthehesha në shtëpi, ndihesha sërish bosh.

Nëna ime filloi të më prezantonte me burra beqarë nga lagjja: “Ky është Agroni, është inxhinier! Shikoje pak!” Unë buzëqeshja me zor dhe gjeja justifikime për t’u larguar nga dhoma.

Një ditë pasditeje, ndërsa po ecja në parkun e Liqenit Artificial, pashë Arbenin me gruan e re – një vajzë bionde që qeshte fort duke i mbajtur dorën. Ata nuk më panë. U ula në një stol dhe fillova të qaja për herë të parë që kur u ndamë.

Pas atij momenti, diçka brenda meje u thye plotësisht. Fillova të izolohesha gjithnjë e më shumë. Miqtë më thoshin: “Dil! Jeta vazhdon!” Por unë nuk kisha as fuqi as dëshirë.

Njërën natë babai im hyri në dhomën time pa trokitur: “Laurë… boll u mbylle! Jeta është luftë! Ne kemi kaluar luftën civile, varfërinë… ti do ta kalosh këtë!” Por unë vetëm qava në heshtje.

Njëri nga nxënësit e mi nisi të ketë probleme në shkollë – ai vinte nga një familje e divorcuar dhe shokët e tallnin. E pash veten tek ai djalosh i vogël që kërkonte kuptim mes rrëmujës së jetës së tij. Fillova t’i kushtoj më shumë vëmendje nxënësve që vinin nga familje problematike.

Njëri prej tyre më tha: “Zonja Laura… ju jeni si mamaja ime… edhe ajo qan shpesh.” Kjo fjali më theu zemrën por edhe më dha forcën për t’u ngritur nga shtrati çdo ditë.

Kaluan muaj dhe unë ende nuk gjeta paqe. Nëna ime filloi të sëmurej nga stresi; babai u bë edhe më i heshtur. Familja jonë ishte bërë si një shtëpi pa dritare – gjithçka ishte gri.

Njëri prej kushërinjve më tha hapur: “Nëse do kishe qenë më e butë me Arbenin, ai s’do kishte ikur!” Kjo fjali më dogji si acid. A isha unë fajtore? Apo ishte thjesht fati?

Njëri nga netët më të errta dola jashtë apartamentit dhe pash qiellin mbi Tiranën plot yje. Mendova: “A ka ndonjëri këtu poshtë që vërtet kupton dhimbjen time?”

Sot jam ende duke kërkuar përgjigje. Nuk kam gjetur asnjëri që ta mbush boshllëkun brenda vetes – as libra motivues, as miqësi të reja, as dashuri të reja.

Por çdo ditë mundohem t’u jap pak dritë nxënësve që kanë nevojë për dikë që i kupton pa gjykuar.

A është kjo mjaftueshëm? Apo thjesht po mbijetoj? Çfarë do bënit ju në vendin tim?