Heshtja që më shkatërroi martesën me Arbenin – E vërteta që kisha frikë ta thoja

“Mos fol tani, Lira. Nuk është momenti!” – më tha Arbeni, duke ngritur zërin aq sa të më shponte veshët. Ishte ora 11 e natës, dritat e lagjes ishin fikur, dhe unë ndihesha si një hije në shtëpinë time. Në dorë mbaja një filxhan çaji që dridhej bashkë me duart e mia. Kisha muaj që doja t’i flisja, t’i tregoja për boshllëkun që po më gërryente brenda, por çdo herë që hapja gojën, ai më ndërpriste.

Nuk ishte dhunë fizike. Ishte ajo heshtja e rëndë, ajo mungesë vëmendjeje që më bënte të ndihesha si një mobilje e vjetër në shtëpinë tonë të vogël në periferi të Tiranës. Arbeni vinte nga puna, hante darkën pa më parë në sy, shihte lajmet, dhe pastaj futej në dhomën tjetër për të parë ndeshjen me të birin tonë, Dritanin. Unë mbetesha vetëm me enët dhe mendimet e mia.

Në fillim, martesa jonë kishte qenë ndryshe. U njohëm në një dasmë në Elbasan, kur isha vetëm 22 vjeçe. Ai ishte i qeshur, i dashur, më mbante dorën fort kur kalonim rrugën. Premtoi se do të më donte gjithmonë, edhe kur thinjat të na mbulonin kokën. Por pas lindjes së Dritanit, gjithçka ndryshoi. Ai u bë i ftohtë, i largët, sikur çdo përgjegjësi e jetës së përditshme ta kishte shndërruar në një njeri tjetër.

Një natë, ndërsa po palosja rrobat e Dritanit, dëgjova Arbenin duke folur me nënën e tij në telefon. “Lira s’është si gratë e tjera. S’di të bëjë asnjë gjë siç duhet. Gjithmonë ankohet!” M’u drodh trupi. Nuk kisha guxim t’i thosha asgjë. Nëna ime më kishte mësuar: “Gruaja duhet të durojë për hir të familjes.” Por sa mund të duroja?

Një ditë, ndërsa po blija perime te tezga e zonjës Shpresa, ajo më pa drejt e në sy: “Lira, je mirë? Ke kohë që je zverdhur në fytyrë.” U përpoqa të buzëqeshja: “Jam mirë, thjesht lodhje.” Por sytë e saj më panë thellë, sikur donin të më thoshin: “Mos gënje!”

Në mbrëmje, ndërsa po vendosja darkën në tryezë, Arbeni u kthye nga unë: “Pse nuk ke bërë supën që më pëlqen?” Zëri i tij ishte i ftohtë. “Nuk pata kohë sot… Dritani kishte temperaturë,” u përgjigja me zë të ulët. Ai ngriti supet dhe u largua pa thënë asnjë fjalë tjetër.

Ditët kalonin njësoj: heshtje, ftohtësi, mungesë komunikimi. Fillova të ndihesha si një fantazmë në jetën time. Shpesh qaja fshehurazi në banjë që Dritani të mos më dëgjonte. Një natë ai hyri papritur: “Mami, pse qan?” E përqafova fort dhe i thashë: “Jam lodhur pak.” Ai më fshiu lotët me duart e vogla dhe më tha: “Unë të dua shumë.” Në atë moment ndjeva se po mbytesha nga dhimbja.

Një ditë vendosa t’i flisja Arbenit hapur. “Duhet të flasim,” i thashë kur u kthye nga puna. Ai uli gazetën dhe më pa me nervozizëm: “Çfarë ke tani?” U dridha por vazhdova: “Nuk jam mirë. Nuk ndihem e dashur, ndihem vetëm…” Ai u ngrit nga karrigia: “Mos fillo prap me këto budallalliqe! Të gjithë kanë probleme! Çfarë do tjetër?”

Nuk fola më atë natë. Por brenda vetes diçka u thye. Fillova të shkruaj çdo natë në një fletore të vjetër që e mbaja fshehur poshtë jastëkut. Shkruaja gjithçka që nuk guxoja t’ia thosha askujt: frikën time nga vetmia, nga mosvlerësimi, nga humbja e vetes.

Një ditë motra ime Elona erdhi për vizitë. Ajo ishte gjithmonë e drejtpërdrejtë: “Lira, ti nuk je më ajo vajza plot jetë që njihja dikur! Çfarë po ndodh?” Nuk durova dot më dhe shpërtheva në lot: “Nuk mundem më! Ndihem bosh! Arbeni nuk më sheh më…” Elona më përqafoi fort: “Duhet të flasësh! Nëse nuk flet tani, do shkatërrohesh krejt!”

Pas asaj nate vendosa t’i tregoja gjithçka Arbenit. Kur ai erdhi nga puna, i kërkova të ulej pranë meje. “Arben,” i thashë me zërin që më dridhej, “unë nuk mundem më kështu. Nuk dua të jem vetëm një shërbyese në këtë shtëpi. Dua të jem gruaja jote, shoqja jote… Dua të ndihem e dashur!”

Ai heshti gjatë. Pastaj u ngrit dhe doli jashtë pa thënë asnjë fjalë. Dritani erdhi pranë meje: “Mami, babi është i mërzitur?” E putha në ballë: “Ndoshta… por ndonjëherë duhet të flasim edhe kur na dhemb.”

Ditët kaluan dhe Arbeni filloi të rrinte gjithnjë e më shumë jashtë shtëpisë. Një natë u kthye vonë dhe tha: “Ndoshta ke të drejtë… Ndoshta nuk jemi më ata që ishim.” Fjalët e tij ishin si një dënim për mua.

Vendosa të shkoj te psikologia e lagjes, zonja Mimoza. Ajo më dëgjoi gjatë pa më ndërprerë. “Lira,” më tha ajo, “nuk je vetëm ti që ndihesh kështu. Shumica e grave shqiptare kanë frikë të flasin për dhimbjen e tyre nga frika se mos prishin familjen ose se do gjykohen nga njerëzit.”

Pas disa seancash fillova ta shihja veten ndryshe. Fillova të dal për kafe me shoqet që kisha lënë pas dore prej vitesh. Fillova të lexoj libra dhe të kujdesem për veten time.

Një ditë Arbeni u kthye herët nga puna dhe më pa duke qeshur me Dritanin në oborr. U afrua ngadalë: “Lira… kam menduar shumë këto ditë. Ndoshta kemi nevojë për ndihmë… për ne dy.” Për herë të parë pas shumë kohësh pashë lot në sytë e tij.

Nuk di si do jetë e ardhmja jonë. Ndoshta do ia dalim bashkë, ndoshta jo. Por di që nuk do hesht më kurrë për atë që ndjej.

A është heshtja ajo që na shkatërron ngadalë? Apo frika për t’u dëgjuar? Si do vepronit ju po të ishit në vendin tim?