Heshtja e Nënës: Frika që Mban Peng Jetën e Djalit Tim

“Mos bëj zhurmë, Arjan! Të lutem, mos bëj zhurmë!” Zëri im dridhet ndërsa përpiqem ta qetësoj djalin tim shtatëvjeçar, i cili po përplas lodrat në dysheme. Jashtë, Iliri sapo ka parkuar makinën. Zemra më rreh fort, si çdo mbrëmje kur ai kthehet nga puna. Frika më ka bërë të jetoj në ankth të përhershëm, si një hije që më ndjek pas çdo hapi.

Arjani nuk është si fëmijët e tjerë. Ai nuk flet shumë, nuk i pëlqen të shikojë njerëzit në sy dhe shpesh humbet në botën e tij. E kuptova që diçka nuk shkonte kur ishte vetëm dy vjeç, por askush nuk donte të më dëgjonte. “Është djalë, do flasë vonë,” më thoshte mamaja ime. “Mos u bëj merak kot,” më qetësonte motra. Por unë e ndjeja thellë brenda vetes se Arjani kishte nevojë për ndihmë.

Kur mora guximin ta çoja te psikologia në Tiranë, ajo më tha qartë: “Arjani ka çrregullime në zhvillim. Ka nevojë për terapi intensive.” M’u errësua bota. Por më shumë se dhimbja për djalin tim, më pushtoi frika nga ajo që do të ndodhte nëse Iliri do ta merrte vesh. Ai është burrë i fortë, krenar, i rritur me idenë se fëmija duhet të jetë “i shëndetshëm si dardha”. E di që nuk do ta pranonte lehtë.

Që atëherë, çdo ditë është bërë një betejë me veten dhe me botën. E çoj Arjanin fshehurazi te terapistja, duke i thënë Ilirit se po shkojmë te tezja ose te mjeku për grip. Çdo gënjeshtër më rëndon në shpirt, por frika se ai do të largohet prej nesh është më e madhe se çdo ndjenjë faji.

Një mbrëmje, ndërsa po i jepja Arjanit darkën, Iliri hyri papritur në kuzhinë. “Pse nuk flet ky djalë? Pse nuk sillet si fëmijët e tjerë?” pyeti me zë të lartë. U ngriva. “Është i turpshëm,” belbëzova. Ai u largua duke tundur kokën, por sytë e tij ishin plot dyshim.

Netët janë më të vështirat. Rri zgjuar duke dëgjuar frymëmarrjen e Arjanit dhe lotët më rrjedhin pa zhurmë. “A jam nënë e keqe që po ia fsheh këtë babait të tij? Po sikur Iliri ta marrë vesh nga dikush tjetër? Po sikur të na braktisë?” Këto pyetje më gërryejnë shpirtin.

Një ditë, gjatë një vizite te prindërit e Ilirit në fshat, Arjani filloi të qante pa arsye dhe refuzoi të hante. Vjehrra ime u afrua dhe tha: “Ky djalë ka diçka që nuk shkon. Mos është magji? Apo mos e ke llastuar shumë?” Ndjeva sytë e gjithë familjes mbi mua, si gjykatës të heshtur.

Kur u kthyem në shtëpi atë natë, Iliri shpërtheu: “Mjaft me justifikime! Dua të di çfarë ka djali im!” U ula në kolltuk dhe fillova të qaja me ngashërim. “Nuk është faji i tij… as i imi… Arjani ka nevojë për ndihmë profesionale,” i thashë mes lotësh.

Ai u ngrit në këmbë, fytyra iu bë flakë e kuqe. “Çfarë ke bërë pas shpinës time? Pse nuk më ke treguar?”

“Kisha frikë… Kisha frikë se do na lërje… se do ta fajësosh Arjanin…”

Ai u kthye nga unë me sy të mbushur me lot dhe zemërim: “Unë jam babai i tij! Si mund ta mbash këtë sekret?”

Ajo natë ishte fundi i gjithçkaje që kisha ndërtuar me mund. Iliri nuk foli me mua për ditë të tëra. Shtëpia jonë u kthye në një burg heshtjeje dhe tensioni.

Në lagje filluan thashethemet. “Djali i Lirjetës është i çuditshëm,” thoshin gratë te dyqani i bukës. Fëmijët e tjerë filluan ta shmangnin Arjanin në park. Unë ndihesha gjithnjë e më vetëm.

Një ditë, Iliri erdhi vonë nga puna dhe më tha: “Nuk mundem më kështu. Kam nevojë për kohë.” U largua pa kthyer kokën pas. Unë mbeta vetëm me Arjanin dhe heshtjen time.

Ditët kalonin ngadalë, si plumba plumbi që më rëndonin mbi shpatulla. Terapistja më tha: “Duhet ta pranosh situatën dhe të kërkosh ndihmë edhe nga familja.” Por si t’ia shpjegoja botës shqiptare që fëmija im kishte nevojë për dashuri dhe jo për gjykim?

Një mbrëmje, ndërsa po i lexoja një përrallë Arjanit, ai u kthye nga unë dhe më preku faqen: “Mami… dua të jem si gjithë të tjerët.” Lotët më pushtuan sytë. “Je i veçantë, zemra ime,” i pëshpëriva.

Pas disa muajsh vetmie dhe heshtjeje, Iliri u kthye. Ishte plakur brenda natës. U ul pranë meje dhe tha: “Kam menduar shumë… Ndoshta kam gabuar që jam larguar. Por nuk di si ta përballoj këtë.” I kapa dorën: “As unë nuk di… Por duhet ta bëjmë bashkë për Arjanin.” Ai uli kokën dhe qau si fëmijë.

Jeta jonë nuk u bë kurrë si më parë. Por vendosa të mos hesht më. Fillova të flas hapur me prindër të tjerë që kishin fëmijë me vështirësi si Arjani. Disa më mbështetën, disa më gjykuan.

Por pyetja që më ndjek çdo natë është: A do kishte qenë ndryshe jeta jonë po të isha treguar e sinqertë që në fillim? A mund ta përballojë dashuria shqiptare një të vërtetë kaq të rëndë?

Ju lutem, a do kishit vepruar ndryshe po të ishit në vendin tim?