E Dëbova Djalin dhe Nusen nga Shtëpia: Jam Një Nënë e Keqe?

“Dilni! Nuk dua t’ju shoh më këtu!” – zëri im ushtoi në korridorin e ngushtë të apartamentit tonë në Kombinat. Dora më dridhej mbi dorezën e derës, ndërsa Arbeni, djali im i vetëm, më shikonte me sytë që i mbusheshin me lot. Elira, nusja, rrinte pas tij, me fytyrën e zbehtë dhe duart që i shtrëngonte fort mbi barkun e saj të rrumbullakosur. Ishte shtatzënë. Dhe unë… unë po i dëboja.

Nuk e di si arrita këtu. Ndoshta gjithçka nisi atë ditë kur Arbeni humbi punën në call center dhe Elira, sapo kishte mbaruar universitetin, nuk gjente dot punë askund. “Mami, do rrimë ca kohë te ti, derisa të sistemohemi,” më tha Arbeni atëherë. E pranova pa hezitim. Në fund të fundit, çfarë është një nënë shqiptare pa sakrificën për fëmijët?

Por koha kaloi. Muajt u bënë vite. Shtëpia ime e vogël u mbush me tensione të pashprehura, me zhurmën e grindjeve të vogla që filluan të bëheshin gjithnjë e më të shpeshta. “Pse nuk lahen enët?” “Kush harroi dritën ndezur?” “Pse nuk ndihmoni me faturat?”

Një mbrëmje, ndërsa po pastroja kuzhinën, dëgjova Elirën duke folur me dikë në telefon. “Nuk mundem më me vjehrrën. Çdo gjë që bëj është gabim për të.” Fjalët më prenë në shpirt. U ndjeva si një armike në shtëpinë time.

Arbeni filloi të kthehej vonë në shtëpi. Nuk fliste shumë. Kur i kërkoja llogari për paratë që mungonin nga portofoli im, ai vetëm ngrinte supet: “Mami, kam nevojë për pak hapësirë. Mos më kontrollo çdo hap.”

Një natë, pas një grindjeje të ashpër për faturat e energjisë elektrike që ishin bërë të papërballueshme, Elira shpërtheu: “Nuk jemi fëmijët e tu! Jemi dy të rritur që kemi nevojë për respekt!”

U ndjeva si një grua që po humbte gjithçka: shtëpinë, qetësinë, djalin. Kujtova kohët kur Arbeni ishte fëmijë dhe vinte vrap tek unë pas çdo rrëzimi. Tani ai ishte burrë – por ende kërkonte strehën time.

Një ditë, ndërsa po palosja rrobat e tyre të lara, gjeta një letër aplikimi për azil në Gjermani. Zemra më rrahu fort. “Po planifikoni të ikni pa më thënë asgjë?” – i pyeta atë natë.

Arbeni uli kokën: “Mami, nuk mundemi më kështu. Po na mbyt kjo bashkëjetesë.”

Aty ndjeva se gjithçka kishte marrë fund. U ndjeva tradhtuar, por edhe fajtore. A isha unë ajo që i shtyva drejt largimit? Apo ishte thjesht koha që ata të fluturonin?

Ditët kalonin me heshtje të rënda. Elira filloi të qante shpesh. Një natë dëgjova Arbenin duke i thënë: “Ndoshta mami ka nevojë të jetojë vetëm. Ndoshta ne jemi barrë.”

Në atë moment vendosa: “Dilni! Dilni tani!” – bërtita më shumë nga dhimbja sesa nga zemërimi.

Ata u larguan atë natë. Shtëpia mbeti bosh. Çdo cep i saj më kujtonte zërat e tyre, erën e shampoos së Elirës, hapat e Arbenit në korridor.

Ditët e para ishin një ferr i vërtetë. Nuk haja dot asgjë. Çdo telefonatë që merrja nga motrat apo fqinjët ishte plot pyetje: “Çfarë ndodhi? Si mund t’i dëboje djalin?”

Nata më gjeti duke qarë mbi jastëk. Mendoja për nënën time që më kishte mësuar se familja është gjithçka. Po unë? Çfarë bëra?

Një javë më vonë, Arbeni më dërgoi një mesazh: “Mami, jemi mirë. Gjetëm një dhomë me qira te Fresku. Mos u shqetëso.”

U lehtësova pak, por dhimbja nuk u largua. Shkova te varri i burrit tim, Petritit, dhe i fola me zë të ulët: “A do ishe krenar për mua apo do më gjykoje?”

Një ditë Elira erdhi vetëm për të marrë disa rroba që kishin mbetur. E pashë në sy dhe i thashë: “Mbase nuk jam nënë e mirë… Por nuk di si të jem ndryshe.”

Ajo uli kokën dhe tha: “Edhe unë kam gabuar. Kam harruar sa ke sakrifikuar për ne.”

Kur ajo iku, shtëpia u mbush sërish me heshtje.

Sot jetoj vetëm me kujtimet dhe fajin tim. Shpesh pyes veten: A është dashuria e nënës pa kushte? Apo ka një kufi edhe për sakrificën?

A jam vërtet një nënë e keqe… apo thjesht një grua që nuk mundi më të duroj? Çfarë do kishit bërë ju në vendin tim?