Nëna e Katër Fëmijëve: Një Rrëfim i Papritur dhe i Dhimbshëm nga Zemra e Një Familjeje Shqiptare

“Jo, Elira, nuk mundesh më! Nuk kemi as bukë për të nesërmen!” Zëri i Arbenit më goditi si rrufe në mes të dhomës së vogël, ku fëmijët tanë flinin të ngjeshur pranë njëri-tjetrit. Ishte nata kur i tregova se isha shtatzënë për herë të katërt. Ndjeva si më shtrëngoi barku, jo nga fëmija që rritej brenda meje, por nga frika që më mbërtheu shpirtin.

Nuk e di si arrita të flija atë natë. Dëgjoja frymëmarrjen e lehtë të Lirës, foshnjës sime tetë muajshe, që kërkonte gjoksin tim çdo dy orë. Në anën tjetër të dhomës, Erisi dhe Bora, dy fëmijët e tjerë, flinin pa e ditur se bota jonë po dridhej. Arbeni qëndroi zgjuar deri vonë, duke pirë cigare në ballkonin e ftohtë. Kur u kthye, nuk foli. Vetëm më pa me sy të lodhur dhe u shtri larg meje.

Të nesërmen, në mëngjesin gri të Tiranës, Arbeni nuk hëngri mëngjes. I hodhi një sy Lirës që qante dhe tha: “Nuk mund t’i mbajmë katër fëmijë, Elira. As veten s’e mbaj dot.”

“Po ç’të bëj? Ta heq?” – i thashë me zë të dridhur.

Ai uli kokën. “Nuk e di… Por ashtu si jemi, do na hajë varfëria.”

Ato fjalë më mbetën në mendje gjithë ditën. Nëna ime, që jeton në katin sipër, erdhi të shihte fëmijët. Më pa në sy dhe pa pyetur shumë, kuptoi gjithçka.

“Mos u mërzit bijë,” – më tha ajo duke më ledhatuar flokët. “Zoti jep bukën e vet.”

Por unë nuk isha aq e sigurt. Çdo ditë ishte një betejë: të gatuaja me pak miell, të laja rrobat me dorë sepse lavatriçja ishte prishur prej muajsh, të qetësoja Lirën që qante pa pushim nga dhimbjet e dhëmbëve. Ndërkohë, Arbeni kthehej gjithnjë e më vonë nga puna në ndërtim. Nuk donte të fliste për beben e re.

Një natë, ndërsa po i jepja gji Lirës dhe dëgjoja zhurmën e televizorit në dhomën tjetër, dëgjova Erisin duke pyetur: “Mami, pse babi nuk qesh më?”

Nuk dija ç’t’i thosha. E mora në prehër dhe i thashë: “Babi është i lodhur, zemër.” Por në shpirtin tim ndjeja faj. A isha unë përgjegjëse për këtë lodhje? Për këtë trishtim?

Ditët kalonin dhe barku im filloi të fryhej. Në lagje filluan të flisnin. “Elira prap shtatzënë? Po ku i mban gjithë ata fëmijë?” Disa gra më shihnin me keqardhje, disa me përçmim.

Një ditë, teksa po blija bukën te furra, dëgjova zonjën Shpresa duke i thënë dikujt: “Ajo s’ka turp fare! Katër fëmijë në këtë kohë?!”

U ndjeva si të isha zhveshur para gjithë botës. U ktheva në shtëpi me lot në sy. Arbeni ishte ulur në divan duke parë boshllëkun.

“Arben,” – i thashë me zërin që më dridhej – “më ndihmo të mos ndihem vetëm.”

Ai u ngrit ngadalë dhe u ul pranë meje. “Nuk di si ta bëj këtë,” – tha ai – “më duket sikur po mbytem.”

I vura dorën mbi dorën e tij. “Edhe unë po mbytem,” – i pëshpëriva.

Në atë moment ndjeva se ishim bashkë në këtë dhimbje. Por edhe bashkë në këtë dashuri të madhe që na kishte lidhur dikur.

Në darkat kur fëmijët flinin, Arbeni filloi të më tregonte frikërat e tij: “Kur isha i vogël, babai im pinte shumë dhe na linte pa bukë. Kam frikë se do bëhem si ai.”

E përqafova fort. “Ti nuk je ai,” – i thashë – “ti je babai i fëmijëve tanë.”

Por netët ishin të gjata dhe ankthi nuk largohej. Një natë dëgjova Borën duke qarë në gjumë: “Mos u largoni…”

U ngrita nga krevati dhe shkova te ajo. E putha në ballë dhe i premtova: “Nuk do të lëmë kurrë vetëm.”

Një ditë, ndërsa po laja rrobat në oborr, erdhi motra ime, Dafina.

“Elira,” – më tha ajo – “pse nuk kërkon ndihmë nga bashkia? Ka ndihma për familjet me shumë fëmijë.”

E pashë me dyshim. “Po njerëzit do flasin… Do thonë që jam dembele.”

Ajo më kapi dorën fort. “Mos dëgjo askënd! Mendo për fëmijët.”

Ato fjalë më dhanë pak forcë. Të nesërmen shkova te zyra e ndihmës sociale. U ndjeva e turpëruar kur duhet t’u tregoja sa fëmijë kisha dhe sa pak para fitonim. Por një grua me sy të mirë më tha: “Je nënë e fortë. Mos u dorëzo.”

Kur dola jashtë, dielli më ngrohu fytyrën për herë të parë pas shumë kohësh.

Në shtëpi fillova t’u flisja fëmijëve për beben që do vinte. Erisi u gëzua: “Do kem motër apo vëlla?” Bora u afrua dhe më përqafoi barkun.

Arbeni filloi të ndryshojë pak nga pak. Njëri mbrëmje solli një lodër të vogël për Lirën dhe një çokollatë për Borën. M’u afrua dhe më tha: “Do ia dalim… bashkë.”

Por netët ishin ende të vështira. Njëri prej fëmijëve sëmurej shpesh; paratë nuk mjaftonin kurrsesi; tensioni mes nesh shpesh shpërthente në grindje të vogla.

Njëri mbrëmje, kur Bora kishte temperaturë dhe Lira qante pa pushim, Arbeni shpërtheu: “Nuk mundem më! Po iki!”

U ngrita dhe i dola para derës: “Mos na lër vetëm!”

Ai u ul në dysheme dhe filloi të qante si fëmijët tanë.

U ula pranë tij dhe ia mbështeta kokën në supin tim.

“Do ia dalim,” – përsërisja me vete – “do ia dalim…”

Tani jam në muajin e shtatë të shtatzanisë. Shtëpia jonë është ende plot zhurmë, lot dhe qeshje fëmijësh. Ka ditë kur dua vetëm të fle dhe të harroj gjithçka; ka net kur dua t’i marr fëmijët në krah dhe t’ia mbath larg nga kjo botë që na gjykon aq ashpër.

Por çdo mëngjes kur shoh sytë e tyre plot jetë, di se duhet të vazhdoj.

A është dashuria prindore mjaftueshëm për t’i mbijetuar varfërisë dhe paragjykimeve? Apo duhet të sakrifikojmë ëndrrat tona për hir të realitetit? Si do vepronit ju po të ishit në vendin tim?