Kur Gjyshe Liria Vendosi të Zbulojë të Vërtetën për Kujdesin ndaj Mbresës së Saj

“Nuk e ke larë mirë gjyshen sot, Elira! Shiko si i ke lënë flokët e saj!” – zëri i tezes Mimoza më goditi si rrufe, ndërsa po i krihja flokët gjyshes Liria në dhomën e vogël të shtëpisë sonë në periferi të Elbasanit. Gjyshja rrinte e heshtur, me sytë e saj të thellë që më shikonin pa shprehje. Në atë moment, ndjeva se diçka kishte ndryshuar përgjithmonë.

Nuk ishte hera e parë që Mimoza vinte nga Tirana për të na vizituar, por kurrë nuk kishte folur me aq ashpërsi. Nëna ime, Vera, u përpoq të ndërhynte: “Mimoza, mos i fol ashtu vajzës! Elira kujdeset për mamin më shumë se kushdo tjetër.” Por Mimoza nuk u ndal. “Unë e di çfarë shoh! Nuk dua që mami të vuajë nga pakujdesia juaj. Nëse nuk mundeni, më thoni mua!”

U ndjeva si e zhveshur para gjithë familjes. Kujdesesha për gjyshen prej tre vitesh, që kur ajo u rrëzua dhe nuk mund të ecte më. Çdo mëngjes i laja fytyrën, i krihja flokët, i gatuaja supën që i pëlqente. Por tani, çdo gjë që kisha bërë u hodh poshtë nga një fjali. Gjyshja nuk foli asnjë fjalë. Vetëm më pa me ato sy që nuk i kuptoja dot.

Në darkë, shtëpia ishte e heshtur. Nëna më përqafoi: “Mos u mërzit, bija ime. E di sa shumë ke bërë për gjyshen.” Por unë nuk mund ta hiqja nga mendja shikimin e saj. A kishte vërtet diçka që po bëja gabim? Apo thjesht askush nuk donte ta pranonte se gjyshja po plakej dhe asgjë nuk ishte si më parë?

Ditët kaluan me tension. Mimoza filloi të vinte më shpesh. Çdo herë kontrollonte gjithçka: frigoriferin, ilaçet, madje edhe çarçafët e krevatit të gjyshes. Një ditë, ndërsa po i jepja gjyshes çajin, ajo më kapi dorën fort: “Elira… mos u mërzit për Mimozën. Ajo gjithmonë ka dashur të jetë në qendër.” U trondita nga fjalët e saj. Ishte hera e parë që fliste hapur për konfliktet mes motrave.

Por situata u përkeqësua kur Mimoza solli një infermiere private për të kontrolluar gjyshen. “Dua të sigurohem që gjithçka është në rregull,” tha ajo me një buzëqeshje të ftohtë. Infermierja kontrolloi presionin, plagët nga shtrati, madje edhe ushqimin që i jepja. “Gjithçka duket mirë,” tha ajo në fund. Por Mimoza nuk u bind: “Ndoshta duhet ta marrim mamin në Tiranë. Këtu nuk ka kushte.”

Në atë moment shpërtheva: “Pse tani? Ku ishe ti kur gjyshja kishte nevojë për dikë natën? Kur qante nga dhimbjet dhe unë i mbaja dorën?” Zëri më dridhej nga inati dhe dhimbja. Nëna ime filloi të qante në heshtje.

Gjyshja Liria ngriti kokën me mundim: “Mimoza… Elira është drita ime këto vite. Mos ma merrni.” Për herë të parë pashë lot në sytë e saj. Mimoza u zbeh dhe doli nga dhoma pa thënë asnjë fjalë.

Por dëmi ishte bërë. Fjalët e Mimozës kishin mbjellë dyshim te xhaxhai im, Arbeni, dhe te kushërinjtë. Filluan të flisnin pas krahëve: “Mos ndoshta Elira është lodhur? Ndoshta duhet një kujdestare?” Unë ndihesha gjithnjë e më vetëm.

Një natë, ndërsa po i ndryshoja fashat gjyshes, ajo më kapi dorën: “Elira… kam frikë se kjo familje do të ndahet kur unë të mos jem më.” Lotët më rrodhën pa pushim. “Gjyshja ime, unë do të bëj gjithçka që ti të jesh mirë.”

Ditët kalonin me tensione të heshtura. Njëri vinte, tjetri largohej pa folur me mua. Nëna ime filloi të sëmurej nga stresi. Një ditë, pas një grindjeje të fortë mes Mimozës dhe nënës sime, gjyshja kërkoi t’i mblidhte të gjithë në dhomën e saj.

“Dua t’ju them diçka para se të jetë vonë,” tha ajo me zërin e saj të dobët por të prerë. “Elira është njeriu që më ka dhënë jetë këto vite. Nuk dua që askush ta fajësojë apo ta gjykojë për asgjë.” Pastaj u kthye nga Mimoza: “Ti je bija ime dhe të dua, por mos lejo xhelozinë apo fajin të prishin këtë familje.”

Mimoza filloi të qante: “Mami… kam frikë se po humbas gjithçka.” Gjyshja i shtriu dorën: “Nuk ke humbur asgjë… vetëm duhet të falësh dhe të besosh.”

Pas atij momenti, diçka ndryshoi. Mimoza filloi të afrohej më shumë me mua. Një ditë erdhi dhe më ndihmoi t’i lyejmë thonjtë gjyshes së bashku. “Ndoshta kam qenë shumë e ashpër,” tha ajo me zërin plot pendesë.

Por plagët mbetën thellë. Unë ende ndiej frikën se çdo gabim i vogël mund të kthehet në akuzë. Ende pyes veten nëse ndonjëherë do ta fitoj plotësisht besimin e tyre.

Tani që gjyshja është larguar nga kjo botë, shtëpia është më e qetë por edhe më bosh. Nganjëherë dëgjoj zërin e saj në ëndrrat e mia: “Mos harro kurrë kush je.”

A është e drejtë që dashuria dhe sakrifica shpesh keqkuptohen? Si mund ta rindërtojmë besimin kur ai thyhet nga ata që duam më shumë?