Kthimi i Turpit: Si e Humbja e Besimit Më Shkatërroi Familjen

— Arben, duhet të flasim. Tani! — Zëri i babait tim, Skënderit, më tronditi si rrufe në mes të natës. Ishte ora tetë e mbrëmjes, sapo isha shtrirë në divan, duke parë një episod të serialit tim të preferuar. Sytë nuk i shqita nga ekrani, por zemra më rrahu fort. E dija që diçka nuk shkonte.

— Thuaje, baba, — ia ktheva pa shumë interes, duke u përpjekur të dukesha i qetë.

Ai u ul përballë meje, sytë i kishte të skuqur nga mërzia. — Ishte këtu sot Elira. Erdhi me lot në sy. Më tregoi gjithçka…

Një ftohtësi më pushtoi trupin. E dija për çfarë bëhej fjalë. Elira, gruaja ime prej dhjetë vitesh, kishte zbuluar tradhtinë time. Një gabim i vetëm, një natë e marrëzisë me një kolege pune, kishte dalë në dritë. Nuk kisha guxim ta shihja babain në sy.

— Çfarë të tha? — pyeta me zë të ulët.

— Më tha që je kthyer në njeri tjetër. Që nuk je më ai Arben që njohu dikur. Që ke shkatërruar gjithçka për një çast dobësie. Si mund ta bëje këtë? Si mund t’ia bëje Elirës dhe djalit tënd?

Fjalët e tij më goditën si thikë. U ngrita ngadalë nga divani dhe dola në ballkon, duke u përpjekur të marr frymë thellë. Në ajrin e freskët të Tiranës, ndjeva peshën e fajit që më rëndonte mbi supe.

Në mendje më vinin kujtimet: Elira duke qeshur në dasmën tonë, djalin tonë të vogël, Luanin, që më hidhej në krah sapo kthehesha nga puna. Tani gjithçka ishte kthyer përmbys.

— Arben! — thirri babai nga brenda. — Nuk mund ta fshehësh këtë. Duhet të përballesh me pasojat.

Nuk fola. Vetëm lotët më rrodhën pa zhurmë. E dija që kishte të drejtë.

Të nesërmen shkova te shtëpia ku Elira ishte kthyer te prindërit e saj. Në derë më priti vjehrra ime, Lirija, me një shikim plot neveri.

— Çfarë do këtu? — më tha ajo ftohtë.

— Dua të flas me Elirën… dhe me Luanin.

— Elira nuk do të të shohë. Djali është shumë i tronditur. Shko, Arben! Nuk ke vend këtu!

Zëri i saj ishte si një grusht në fytyrë. U ula në shkallët e hyrjes dhe prita për orë të tëra. Në fund, Elira doli. Ishte e zbehtë, sytë i kishte të fryrë nga lotët.

— Pse? — më pyeti ajo me një zë që mezi dëgjohej. — Pse ma bëre këtë?

Nuk gjeta fjalët. U përpoqa të flisja, por vetëm një pëshpërimë doli nga goja ime:

— Gabova… Nuk kam asnjë justifikim…

Ajo uli kokën dhe filloi të qante. — Ti ishe gjithçka për mua… Për ne! Si mund të na shkatërroje kështu?

U përpoqa t’i afrohesha, por ajo u tërhoq.

— Mos më afro! Nuk dua të të shoh! Nuk dua që djali ynë të rritet me këtë turp!

Fjalët e saj më shkatërruan plotësisht. U largova nga ajo shtëpi si një hije.

Ditët kalonin ngadalë. Në punë nuk isha më ai që isha dikur; kolegët më shikonin me keqardhje ose më injoronin plotësisht. Në lagje filluan thashethemet: “Arbeni tradhtoi gruan”, “Elira iku te prindërit”, “Djali i vogël mbeti pa baba”.

Nëna ime, Merita, vinte çdo mbrëmje në shtëpinë time bosh dhe qante në heshtje.

— Ku gabova unë që të rrita kështu? — më tha një natë mes lotësh. — Si mund ta humbësh familjen për një çast epshi?

Nuk kisha përgjigje. Vetëm heshtja mbushte dhomën.

Një natë, pas shumë javësh vetmie dhe pendese, vendosa t’i shkruaj Elirës një letër:

“E dashur Elira,
E di që nuk ka fjalë që mund ta shlyejë dhimbjen që të kam shkaktuar. Çdo natë lutem që ta kthej kohën pas dhe të mos bëja atë gabim fatal. Tani kuptoj se çfarë kam humbur: dashurinë tënde, besimin e djalit tonë, respektin e familjes sime dhe timen si burrë.
Nuk kërkoj falje vetëm për vete, por edhe për Luanin që meriton një baba më të mirë se unë. Nëse ndonjëherë do mundesh të më falësh, do jem këtu… gjithmonë duke pritur.
Arbeni”

Letra mbeti pa përgjigje për javë të tëra.

Njëri nga miqtë e mi më i afërt, Dritani, erdhi një mbrëmje dhe u ul pranë meje:

— Arben, duhet ta pranosh: ke bërë një gabim që nuk rregullohet lehtë. Por mos harro se je baba. Djali yt ka nevojë për ty edhe pse tani është i lënduar.

Kjo fjali më dha pak forcë. Fillova të kërkoj ndihmë te një psikolog; tentova të ndryshoj veten, jo vetëm për Elirën por edhe për Luanin.

Pas disa muajsh, Elira pranoi që unë ta takoja djalin tonë nën praninë e saj. Ishte një takim i ftohtë; Luani nuk donte të më shihte në fillim.

— Pse ike? — më pyeti ai me lot në sy.

— Nuk ika sepse doja… Gabova shumë… Por do jem gjithmonë këtu për ty…

Ai uli kokën dhe nuk foli më.

Kjo ishte goditja më e madhe: djali im nuk kishte më besim tek unë.

Vitet kaluan ngadalë; marrëdhënia ime me Elirën mbeti e ftohtë dhe formale, vetëm për hir të djalit tonë. Unë vazhdova të kërkoj falje dhe t’i qëndroj pranë Luanit sa herë që ajo ma lejonte.

Sot jetoj vetëm në një apartament të vogël në periferi të Tiranës. Çdo mbrëmje shoh fotot e vjetra familjare dhe pyes veten: A ia vlejti? A mundet një gabim i vetëm ta shkatërrojë gjithë jetën?

A ka vend për falje kur besimi thyhet kaq thellësisht? Apo disa plagë mbeten përgjithmonë? Ju çfarë mendoni?