Letra të Fshehta Që Tronditën Martesën Time

“Mos i beso asnjëherë plotësisht. Kujdes nga ajo që të buzëqesh sot, por nesër mund të të marrë gjithçka.” Këto fjalë më përplasen në kokë ndërsa lexoj letrën e verdhëruar që sapo gjeta në fund të valixhes së vjetër. Dritarja është hapur, era lëviz lehtë perdet, por unë nuk ndjej asgjë. Jam e ngrirë. Në dorën time, letra e nënës së Arbenit, Lirija, më shpon më shumë se çdo fjalë që ajo më ka thënë ndonjëherë në sy.

Arbeni është ushtarak. Jetojmë në Durrës tani, por çdo dy-tre vjet valixhet tona mbushen sërish dhe shkojmë diku tjetër. Unë jam mësuar me këtë lloj jete – larg familjes sime, larg miqve të vjetër, gjithmonë duke filluar nga e para. Por gjithmonë kam menduar se Lirija ishte një mbështetje për mua. Ajo vinte shpesh, sillte byrekun e saj të famshëm me spinaq dhe më tregonte histori nga rinia e saj në Berat. E kam parë gjithmonë si një nënë të dytë.

Por tani, ndërsa lexoj rreshtat e saj të shkruar me kujdes, ndjej sikur toka më është hapur nën këmbë. “Arben, mos harro kurrë se gruaja duhet të dijë vendin e saj. Mos lejo që ajo të marrë kontrollin mbi ty. Kujtoje kush je dhe nga vjen.”

Nuk di ç’të bëj. Duart më dridhen. Në atë moment dëgjoj zërin e Arbenit nga dhoma tjetër:

– Elira, ku i ke çelësat e makinës?

Zëri i tij është i zakonshëm, i qetë, por tani më duket i largët. Mbyll letrën shpejt dhe e fus në xhep.

– Janë mbi komodinën, – i përgjigjem me zë të ulët.

Ai hyn në dhomë dhe më sheh në sy.

– Je mirë?

– Po, thjesht… jam lodhur pak sot.

Ai më përqafon lehtë dhe largohet. Unë mbetem vetëm me mendimet e mia dhe letrën që më djeg xhepin.

Mbrëmja bie shpejt. Arbeni largohet për një takim në repart. Unë nuk mund të rri pa kërkuar më shumë. Hap valixhen sërish dhe gjej edhe katër letra të tjera, të gjitha të shkruara nga Lirija për Arbenin gjatë viteve tona të martesës. Në secilën prej tyre ka fjalë që më lëndojnë thellë:

“Mos u bëj kurrë rob i dashurisë së saj.”
“Mos harro që familja jote je ti dhe unë.”
“Mos lejo që ajo të na ndajë.”

Çdo letër është një goditje tjetër. Filloj të qaj në heshtje. Nuk di si t’ia them Arbenit. A do të më besojë? Apo do ta mbrojë nënën e tij?

Tingulli i telefonit më zgjon nga mendimet. Është Lirija.

– Elira, do vij nesër për drekë. T’i sjell diçka nga pazari?

Zëri i saj është i ëmbël si gjithmonë. Unë mezi arrij të them:

– Jo, faleminderit…

E mbyll telefonin dhe ndjej një neveri që nuk e kam ndjerë kurrë më parë.

Tërë natën nuk fle dot. Mendja më shkon tek çdo bisedë që kam pasur me Lirijen, çdo herë që ajo më ka përqafuar apo më ka dhënë këshilla për martesën. A ka qenë gjithçka një gënjeshtër? Apo thjesht frikërat e një nëne që nuk do ta humbasë djalin?

Të nesërmen, Lirija vjen herët. Sapo hyn në shtëpi, vështrimi i saj ndalet tek sytë e mi të fryrë nga pagjumësia.

– Ç’ke moj bijë? Të ka lodhur shtëpia?

Unë nuk i përgjigjem menjëherë. Shikoj duart e saj që dridhen paksa ndërsa nxjerr byrekun nga qesja.

– Lirije… – filloj me zërin që më dridhet – A ke shkruar ndonjëherë letra për Arbenin ku flet për mua?

Ajo ngrin për një çast. Pastaj ul sytë.

– Çfarë po thua?

– I gjeta… letrat. I lexova.

Heshtja mbush dhomën. Arbeni hyn papritur:

– Çfarë po ndodh?

Unë ia jap letrat në dorë pa thënë asnjë fjalë. Ai i lexon një nga një, fytyra i zbehet.

– Mami… si ke mundur?

Lirija fillon të qajë.

– Unë… vetëm doja të të mbroja! Kam frikë se do ta harrosh familjen tënde për hir të dashurisë së re…

Arbeni ul kokën.

– Mami, Elira është familja ime tani! Ti duhet ta kuptosh këtë!

Lirija ngrihet dhe largohet pa thënë asgjë tjetër.

Pas asaj dite, asgjë nuk është si më parë. Arbeni është i heshtur, unë ndihem bosh. Shtëpia jonë është mbushur me një heshtje të rënduar.

Një javë më vonë, Lirija dërgon një letër tjetër – këtë herë për mua:

“Elira, më fal për gjithçka. Kam gabuar shumë. Kam qenë egoiste dhe kam dashur vetëm djalin tim pranë vetes. Por ti je gruaja që ai ka zgjedhur dhe duhet ta pranoj këtë.”

Lexoj letrën dhe qaj sërish – këtë herë nga lehtësimi dhe dhimbja bashkë.

Arbeni vjen pranë meje dhe më merr dorën:

– Do ta kalojmë bashkë këtë…

Por a do t’i rikthehet ndonjëherë besimi ynë i plotë? A mund ta fal vërtet dikënd që ka tentuar të na ndajë? Apo plagët do mbeten gjithmonë aty? Çfarë do bënit ju në vendin tim?