Kur dashuria të lë në mes të rrugës: Ditari i Lenës nga Tirana

“Lena, duhet të flasim.” Zëri i Arjanit dridhej, por sytë i kishte të ftohtë si akulli. Ishte mbrëmje, dritat e Tiranës ndriçonin dritaren tonë të vogël, ndërsa unë mbaja filxhanin e kafesë që më dridhej në dorë. “Çfarë ka ndodhur?” e pyeta, duke ndjerë një ndjesi të keqe në stomak. Ai u ul përballë meje, fryu thellë dhe tha: “Nuk mundem më. Kam gjetur dikë tjetër. E dua. Më fal, Lena.”

Për një çast, gjithçka u bë gri. Zhurma e makinave jashtë u shua, fryma m’u ndal. “Po vajza jonë, Elira? Po unë?” i pëshpërita me zë të thyer. Ai uli kokën, duart i shtrëngoheshin nervozisht. “E di që është e vështirë, por nuk mund të jetoj më me gënjeshtra. Ajo është dashuria ime e vërtetë.”

Nuk mbaj mend si dola nga dhoma. Vetëm kujtoj veten duke qarë në banjë, duke u përpjekur të mos dëgjonte Elira që flinte në dhomën tjetër. M’u duk sikur jeta ime u nda në dysh: para dhe pas asaj nate.

Ditët që pasuan ishin një ferr i heshtur. Nëna ime më shikonte me keqardhje, babai nuk fliste fare. “Çfarë do t’u themi njerëzve?” më tha ajo një mëngjes, ndërsa më shtronte bukën në tryezë. “Do t’u thuash të vërtetën,” iu përgjigja me zërin që mezi më dilte. “Arjani na la.”

Në lagje filluan fjalët. “E ka lënë burri,” pëshpërisnin gratë te dyqani i bukës. “Mos ka bërë ndonjë gjë Lena?” “Jo, jo, Arjani ka gjetur një tjetër.” Fjalët më ndiqnin kudo, si hije.

Elira filloi të pyesë: “Mami, pse babi nuk vjen më në shtëpi?” I fshija lotët dhe i thoja: “Babi ka shumë punë tani.” Por ajo ishte e zgjuar, e kuptonte gjithçka.

Një natë, kur po i lexoja përrallën para gjumit, më pyeti: “A do të kthehet babi?” U përpoqa të mos qaja. “Ndoshta jo, zemër. Por unë jam këtu për ty gjithmonë.”

Në punë isha si hije. Kolegia ime, Dafina, më pa një ditë duke qarë në tualet dhe më përqafoi fort. “Mos lejo askënd të të thyejë shpirtin,” më tha. “Ti je më shumë se një grua që e ka lënë burri.”

Por ishte e vështirë ta besoja këtë. Çdo natë rrija zgjuar, duke menduar si do t’ia dilja vetëm me Elirën. Si do paguaja qiranë? Si do përballoja turpin? Një natë, ndërsa po shihja tavanin, dëgjova zërin e nënës nga dhoma tjetër: “Lena, duhet të ngrihesh. Vajza ka nevojë për ty.”

Fillova të kërkoj punë shtesë. Pasditeve pastroja shtëpi të tjera, ndërsa Elira rrinte te gjyshja. Një ditë, ndërsa po pastroja një apartament luksoz në Bllok, pronarja, zonja Vera, më pa duke fshirë lotët fshehurazi.

“Çfarë ke?” më pyeti ajo butësisht.

“Burri më la,” i thashë pa mundur ta mbaj veten.

Ajo u ul pranë meje dhe më tregoi historinë e saj: “Edhe mua më ka lënë burri për një tjetër. Por ja ku jam sot – kam ngritur biznesin tim dhe jam më e fortë se kurrë.”

Fjalët e saj më dhanë shpresë. Fillova të besoj se ndoshta edhe unë mund ta rindërtoja jetën time.

Një ditë mora guximin dhe hapa një faqe në Instagram ku postoja receta gatimi dhe këshilla për nënat beqare. Filluan të më shkruanin gra nga gjithë Shqipëria: “Faleminderit që flet hapur për dhimbjen tonde!” “Edhe mua më ka lënë burri!”

Ndjeva se nuk isha vetëm. U bëra pjesë e një komuniteti grash që mbështesnin njëra-tjetrën.

Një pasdite pranvere, ndërsa po luaja me Elirën në parkun e Liqenit Artificial, ajo më tha: “Mami, ti je heroina ime.” Qesha mes lotësh dhe e përqafova fort.

Pas disa muajsh, Arjani u kthye një ditë për të parë Elirën. Ishte plakur dhe kishte humbur shkëlqimin në sy.

“Lena,” më tha me zërin që dikur më kishte bërë të dridhem nga dashuria, “më fal… Kam bërë gabim.”

E pashë drejt në sy dhe i thashë: “Ndoshta ke bërë gabim, por unë kam gjetur veten time tani. Nuk jam më ajo Lena që le pas.”

Ai uli kokën dhe iku pa kthyer kokën pas.

Sot jam ende vetëm, por nuk jam më e vetmuar. Kam Elirën time, kam forcat që nuk i dija se ekzistonin brenda meje dhe kam gra të tjera që më mbështesin.

Ndonjëherë pyes veten: A është më mirë të jesh vetëm dhe i vërtetë me veten apo të jetosh në një gënjeshtër për hir të shoqërisë? Po ju, çfarë do bënit në vendin tim?