Kur Buxheti Ndau Zemrat: Incidenti i Frigoriferit

“Nuk ka më! Nuk do të paguaj asnjë lek më shumë për ushqimet e tua të shtrenjta!” – zëri i Ilirit më përplasi si një shuplakë në fytyrë. Ishte e hëna e parë e muajit, dita kur unë dhe Iliri uleshim gjithmonë për të bërë llogaritë. Por këtë herë, tensioni ishte ndryshe. Kishim tre muaj që mezi mbyllnim muajin, faturat rriteshin, pagat mbeteshin po ato.

Unë, Arta, 37 vjeçe, punonjëse në një zyrë të vogël në Tiranë, isha mësuar të bëja kompromise. Por këtë herë, ndjeva se po më mbytej fryma. “Ilir, nuk është faji im që djali do kos bio dhe vajza kërkon lëng portokalli çdo mëngjes. Nuk mund t’i ushqej vetëm me makarona!”

Ai u ngrit nga tavolina dhe hapi frigoriferin. “Shikoje! Gjysma është plot me gjërat që ti blen! Unë ha ç’të ketë, por ti… gjithmonë kërkon më shumë.”

Në atë moment, diçka brenda meje u thye. “Mirë atëherë,” i thashë me zë të ulët por të prerë. “Le ta ndajmë frigoriferin. Çdo raft për vete. Çdo njeri blen çfarë do dhe ha çfarë do.”

Ai qeshi me ironi. “Po mirë, le ta provojmë.”

Kështu nisi eksperimenti ynë absurd. Në fillim ishte si lojë – rafti i sipërm për mua dhe fëmijët, rafti i poshtëm për Ilirin. Çdo gjë e etiketuar, çdo produkt i ndarë. Vajza jonë, Bora, 10 vjeçe, pyeti: “Mami, pse nuk mund të marr djathin nga rafti i babit?”

“Sepse kështu kemi vendosur,” iu përgjigja pa e parë në sy.

Ditët kalonin dhe tensioni rritej. Fëmijët filluan të ndiheshin në siklet. Djali, Dori, 7 vjeç, filloi të ankohej se pse nuk kishte më çokollata në frigorifer. “Babi nuk blen dot çokollata,” i thashë me një buzëqeshje të sforcuar.

Një mbrëmje, ndërsa po laja enët, dëgjova Ilirin duke folur në telefon me motrën e tij. “Nuk di ç’të bëj me Artën… çdo gjë është kthyer në luftë.”

M’u mbushën sytë me lot. Nuk ishte kjo jeta që kisha ëndërruar kur u martova me Ilirin para 12 vitesh. Atëherë ishim të varfër por të lumtur. Tani kishim një apartament të vogël dhe dy fëmijë të mrekullueshëm, por dashuria po na shuhej mes faturave dhe raftave të frigoriferit.

Një natë tjetër, ndërsa po vendosja ushqimet në raftin tim, Iliri hyri në kuzhinë. “Arta… a mendon se po e teprojmë?”

E pashë drejt e në sy. “Nuk e di më… ndoshta po.”

Ai uli kokën. “Mua më mungon koha kur hanim bashkë nga një pjatë supë dhe qeshnim.”

“Edhe mua,” i thashë me zërin që më dridhej.

Por asnjëri nuk bëri hap prapa. Ishim shumë kokëfortë për të pranuar fajin.

Një javë më vonë, Bora u kthye nga shkolla me sy të përlotur. “Mami, mësuesja tha që familja është vendi ku ndahet gjithçka… Pse ne nuk ndajmë më as ushqimin?”

Ajo pyetje më goditi si rrufe. U ula pranë saj dhe e mora në prehër. “Ndonjëherë edhe prindërit gabojnë,” i thashë.

Në darkën e asaj nate, askush nuk foli. Çdo njeri hante nga pjata e vet, ushqime të ndryshme nga raftet e ndryshme.

Tensioni arriti kulmin kur Dori u sëmur me grip dhe kërkoi supën time të preferuar. Iliri refuzoi t’ia japë nga rafti i tij – “Rregullat janë rregulla,” tha ai ftohtë.

Atë natë shpërtheva: “A ka kuptim kjo? Po i bëjmë fëmijët tanë të vuajnë për inatin tonë!”

Iliri u ngrit dhe doli jashtë pa thënë asnjë fjalë.

Ditët kaluan në heshtje dhe ftohtësi. Një mbrëmje, ndërsa po pastroja frigoriferin, gjeta një letër të vogël poshtë raftit tim:

“Arta,
Mbase kemi gabuar që lejuam paratë të na ndajnë kështu. Mbase duhet të kujtojmë pse u dashuruam fillimisht – jo për ushqimin apo paratë, por sepse ishim bashkë edhe kur nuk kishim asgjë.
Iliri”

U ula në dysheme dhe qava gjatë. Tërë ato muaj grindjesh kishin lënë plagë që nuk shiheshin me sy.

Të nesërmen në mëngjes, vendosa të bëj diçka ndryshe. Përgatita një mëngjes të thjeshtë – bukë me gjalp dhe reçel – si dikur kur ishim studentë. I ftova të gjithë në tavolinën e vogël të kuzhinës.

Iliri hyri i habitur. Bora dhe Dori u ulën pranë nesh.

“Kam gabuar,” thashë me zërin që më dridhej. “Nuk dua më rafta të ndara… dua familjen time.”

Iliri më shtriu dorën dhe lotët i rridhnin faqeve.

Qëndruam ashtu për disa minuta – katër duar të kapura fort mbi tavolinën tonë modeste.

Qysh atë ditë vendosëm t’i bëjmë llogarit bashkë, por jo zemrat veç e veç.

Sot, sa herë hap frigoriferin dhe shoh ushqimet e përziera bashkë, kujtoj sa afër ishim ta humbnim njëri-tjetrin për ca para më shumë ose më pak.

A ia vlen vallë t’i ndajmë zemrat për hir të buxhetit? Apo duhet të kujtojmë se dashuria është ushqimi më i rëndësishëm i familjes? Çfarë do bënit ju në vendin tim?