Kur Drita Nuk Mjafton: Një Ditë që Ndryshoi Gjithçka
“Arben, çoju! Nuk është koha për të fjetur më!” Zëri i nënës më goditi si një shuplakë në mëngjesin e ftohtë të janarit. Sytë m’u hapën me zor, ndërsa dritarja dridhej nga era. Ishte ora shtatë, por ndihesha sikur kisha fjetur vetëm pak minuta. Në dhomën time të vogël, ku muret ishin të mbushura me lagështirë, çdo mëngjes fillonte njësoj – me zënka, tension dhe heshtje të rëndë.
Babai, Genci, ishte ulur në kuzhinë, duke pirë kafen e tij të hidhur. Nuk më pa në sy kur hyra. Nëna, Luljeta, po përpiqej të mbante qetësinë, por sytë i kishte të fryrë nga lotët e natës. Motra ime e vogël, Erisa, rrinte në qoshe me librat e shkollës, duke u lutur që askush të mos i drejtohej.
“Pse nuk je zgjuar më herët? Sot ke provimin!” – më tha nëna me zë të dridhur.
“E di, po nuk kam çfarë të bëj. Nuk kam as lekë për autobus,” ia ktheva me inat.
Babai u kthye nga unë, sytë i kishte të ngulitur si thikë. “Po lekët që t’i dhashë dje?”
“Ti më dhe vetëm pesëqind lekë! As bukë nuk blej dot me aq!”
Ai u ngrit vrullshëm nga karrigia. “Mos fol kështu me mua! Unë punoj gjithë ditën për këtë shtëpi!”
Nëna ndërhyri mes nesh, duke u përpjekur të na ndante. “Mjaft! Nuk është faji i askujt që jemi kështu. Të gjithë po mundohemi.”
Por unë nuk durova dot më. “Po pse duhet të jemi gjithmonë kështu? Pse duhet të zgjohem çdo ditë me frikën se do zihemi? Pse duhet të ndjej faj për gjithçka?”
Në atë moment, babai u ul sërish dhe nisi të qante në heshtje. Ishte hera e parë që e shihja ashtu. Nëna u afrua dhe i vuri dorën mbi shpatull. “Genci… është koha t’i tregojmë.”
Unë mbeta pa frymë. “Tregoni çfarë?”
Nëna nisi të flasë me zë të ulët: “Arben… ti nuk je djali biologjik i Gencit.”
Gjithçka rreth meje u errësua. Dëgjova vetëm zhurmën e orës në mur dhe frymëmarrjen time të shpejtuar. Motra ime ngriti kokën nga librat, sytë i ishin mbushur me lot.
“Çfarë po thoni?” – pyeta me zërin që më dridhej.
Babai – ose njerku im – ngriti kokën dhe tha: “Unë kam qenë gjithmonë pranë teje si baba, por… babai yt i vërtetë iku kur ti ishe foshnjë. Nuk deshëm ta dije, sepse menduam se do ishte më mirë kështu.”
Nëna nisi të qante. “Unë isha shumë e re… Ai na la pa asnjë fjalë. Genci pranoi të rrisë ty si djalin e tij.”
Nuk dija ç’të thosha. Gjithçka që kisha besuar për familjen time u shemb brenda pak sekondash. U ndjeva bosh, i tradhtuar, i humbur.
“Pse tani? Pse ma thoni tani?”
Nëna u përpoq të më afrohej, por unë u largova. Dola jashtë në rrugicën e lagjes sonë në periferi të Tiranës. Ajri ishte i ftohtë dhe i lagësht, por nuk më interesonte. Kisha nevojë të largohesha nga gjithçka.
Eca pa drejtim, duke menduar për jetën time – për netët pa gjumë, për grindjet e pafundme, për varfërinë që na ndiqte si hije. Tani kuptoja pse babai kishte qenë gjithmonë pak i ftohtë me mua; pse kurrë nuk më kishte përqafuar siç doja.
U ula në një stol pranë parkut të lagjes. Një burrë plak, Fadili, që shiste fara luledielli aty pranë, më pa dhe më pyeti:
“Ç’ke o djalosh? Pse je kaq i mërzitur?”
Nuk dija si t’ia shpjegoja dikujt tjetër dhimbjen time. Por ai vazhdoi:
“Unë kam humbur djalin tim në emigracion… Jeta është plot plagë, por duhet t’i shohësh njerëzit që ke pranë.”
Fjalët e tij më prekën thellë. Mendova për nënën time – sa shumë kishte sakrifikuar ajo për ne; për motrën time që kishte nevojë për mua; edhe për Gencin, që ndoshta kishte luftuar me demonët e tij për të më pranuar.
Pas disa orësh u ktheva në shtëpi. Nëna më priti te dera, sytë i kishte ende të përlotur.
“Arben… na fal që nuk ta thamë më parë. Ti je biri im… pavarësisht gjithçkaje.”
Genci erdhi pranë me hap të ngadaltë. “Ndoshta nuk jam babai yt biologjik… por kam bërë ç’mundem që të mos ndihesh kurrë vetëm.”
Nuk mund t’i mbaja lotët. I përqafova të dy dhe ndjeva një lehtësim që nuk e kisha ndjerë kurrë më parë.
Jeta jonë nuk ndryshoi magjishëm atë ditë – varfëria mbeti aty; grindjet ndonjëherë vazhduan; por diçka brenda meje ndryshoi përgjithmonë. Mësova se familja nuk është vetëm gjaku – është dashuria, sakrifica dhe falja.
Sot, kur shoh prapa atë ditë, pyes veten: A është më mirë ta dish një të vërtetë që dhemb apo të jetosh në një gënjeshtër që ngroh? Po ju… çfarë do kishit bërë në vendin tim?