Pushimet që na ndanë: Si vjehrra ime e ktheu ëndrrën time në makth

“A do të më thuash më në fund pse je kaq e heshtur, Elira?” Zëri i Agronit, bashkëshortit tim, më tronditi ndërsa shikoja detin që përplasej me valë të bardha mbi rërë. Ishte nata e tretë në Dhërmi dhe pushimet që kisha ëndërruar gjithë vitin po shndërroheshin në një makth të heshtur. Nuk i ktheva përgjigje menjëherë. Në vend të fjalëve, ndjeva lotët që më digjnin sytë. Nuk doja të qaja, jo para tij, jo tani.

Kur Agroni më propozoi të shkonim vetëm ne të dy në bregdet, mendova se më në fund do të kishim kohë për njëri-tjetrin, larg punës, larg Tiranës së zhurmshme, larg gjithkujt. Por sapo mbërritëm në hotel, telefoni i tij ra. “Po, mami… Po, jemi këtu… Po, hajde nesër në mëngjes, të presim!” U ngriva. “Kush po vjen?” pyeta me zë të ulët. “Mami tha se do vijë edhe ajo me ne. E di si është, nuk mund ta lëmë vetëm,” u justifikua ai pa më parë në sy. Në atë moment ndjeva si të më shtrydhte dikush zemrën.

Të nesërmen, vjehrra ime, Lirie, mbërriti me valixhen e saj të madhe dhe një shportë plot ushqime shtëpie. “Elira, ke harruar si bëhet byreku i mirë! Hajde më ndihmo pak!” tha ajo sapo hyri në dhomën tonë. U përpoqa të buzëqeshja, por brenda vetes ndjeja një revoltë që rritej dita-ditës.

Ditët kalonin mes tensioneve të padukshme. Liria ndërhynte në çdo bisedë, kritikonte mënyrën si vishem, si flas, si i bëj flokët. “Agronit i pëlqente gjithmonë kur i bëje petullat siç i bëja unë,” më thoshte çdo mëngjes. Agroni rrinte i heshtur, duke shmangur çdo konflikt. Unë ndihesha gjithnjë e më e padukshme.

Një pasdite, ndërsa po shëtisnim buzë detit, Liria nisi të fliste për nipër e mbesa. “Kur do na bëni një fëmijë? Mos po prisni të plakeni?” M’u errën sytë. “Ndoshta nuk është momenti i duhur,” u përgjigja me zë të dridhur. “Momenti nuk vjen vetë, Elira! Duhet ta duash familjen!” tha ajo prerazi. Agroni shikoi tutje, sikur nuk kishte dëgjuar asgjë.

Në darkë, ndërsa ishim ulur në verandën e hotelit, tensioni shpërtheu. “Agron, a do flasësh ndonjëherë? Apo gjithmonë do lësh mamin të flasë për ne?” pyeta me zë të ulët por plot mllef. Ai u ngrit papritur: “Mos fillo tani! Nuk dua sherre! Mami është vetëm dhe ka nevojë për ne!” Liria ndërhyri: “Elira, duhet të jesh më e kuptueshme! Unë kam sakrifikuar gjithçka për këtë familje!”

Nuk durova më. U ngrita dhe dola jashtë në errësirën e natës. Lotët më rridhnin faqeve ndërsa dëgjoja zhurmën e valëve dhe ndihesha krejtësisht vetëm. Mendova për prindërit e mi në Pogradec, për vitet kur isha rritur me ëndrra për një jetë ndryshe, për dashuri dhe respekt.

Të nesërmen në mëngjes, Liria kishte bërë gati valixhen time. “Ndoshta është më mirë të kthehesh pak te prindërit e tu,” tha ajo me një ton që s’pranonte kundërshtim. Agroni nuk foli asnjë fjalë. E pashë drejt në sy dhe kuptova se kishte zgjedhur: rehati mbi drejtësinë.

Në autobus drejt Pogradecit, shikoja nga dritarja dhe pyesja veten: Si arrita këtu? Si lejohet që një ëndërr të kthehet në makth vetëm sepse dikush tjetër vendos për ty? Në shtëpinë e prindërve të mi, mamaja më përqafoi fort: “Elira, mos harro kurrë vlerën tënde! Mos lejo askënd ta shkelë atë!”

Ditët kaluan ngadalë. Agroni nuk më telefonoi asnjëherë. Liria dërgoi një mesazh: “Shpresoj që tani ke kuptuar se familja është mbi gjithçka.” U ndjeva si e huaj në jetën time. Një natë vonë, Agroni më telefonoi: “Elira… Mami është sëmurë… Mbase duhet të kthehesh…” Zëri i tij ishte bosh.

U ktheva në Tiranë vetëm sepse ndjeva detyrimin njerëzor. Në spital, Liria më pa me sy të lodhur: “Elira… Mbase nuk kam qenë gjithmonë e drejtë… Por kam frikë se do mbeteni vetëm…” I mbajta lotët me zor: “Nuk jemi vetëm kur kemi respekt për njëri-tjetrin,” i thashë.

Pas asaj nate, vendosa të flas hapur me Agronin. “Unë dua një jetë ku ndihem e vlerësuar. Nuk mund të jetoj nën hijen e nënës sate apo kujtdo tjetër. Nëse nuk mund ta kuptosh këtë, ndoshta rrugët tona ndahen këtu.” Ai heshti gjatë: “Nuk di ç’të them… Jam mes dy zjarreve…”

E lashë atë natë shtëpinë tonë dhe u ktheva te prindërit e mi. Për herë të parë pas shumë kohësh ndjeva qetësi. Ishte një dhimbje që nuk mund ta shpjegoja dot askujt – dhimbja e humbjes së një ëndrre dhe fillimi i një rruge të re.

Sot, ndërsa shkruaj këtë histori nga dhoma ime në Pogradec, pyes veten: Sa gra si unë kanë heshtur nga frika se mos lëndojnë dikë tjetër? Sa prej nesh kanë harruar veten duke u përpjekur t’i bëjnë të tjerët të lumtur? A ia vlen të sakrifikosh gjithçka për hir të një familjeje që nuk di të respektojë kufijtë e tu?

A do kishit pasur guximin tim? Apo do kishit zgjedhur të heshtnit edhe ju?