Për 18 Vite, Shërbeva Një Klient të Vështirë. Zhdukja e Tij Zbuloi Një të Vërtetë të Hidhur

“Përse nuk erdhi sot?” pyeta veten, duke fshirë tavolinën e zakonshme në qoshen e kafenesë sonë të vogël në rrugicën pranë Liqenit Artificial. Ishte ora tetë e mëngjesit, dhe për të tetëmbëdhjetin vit radhazi, çdo ditë, pa përjashtim, zoti Mentor kishte hyrë me hapin e tij të ngadaltë, me pallton gri dhe shikimin që s’ta kthente kurrë. Por sot, karrigia e tij ishte bosh. Për herë të parë pas kaq shumë kohësh, mungesa e tij më bëri të ndjehem si dikush që ka humbur një pjesë të vetes.

Mentori ishte gjithmonë i njëjti: i heshtur, i ashpër, ndonjëherë edhe i vrazhdë. Por unë, Lira, kam mësuar ta lexoj heshtjen e njerëzve. Ai nuk fliste shumë, por gjithmonë porosiste të njëjtën gjë: një kafe turke pa sheqer dhe një byrek me spinaq. Në fillim, koleget më thoshin: “Mos u merr me të, është i vështirë. S’ka asnjëherë fjalë të mirë.” Por unë nuk mundesha; diçka tek ai më bënte ta respektoja rutinën e tij.

Një ditë, kur po i sillja kafen, ai ngriti sytë dhe më tha: “Nuk është mirë t’i besosh kujtdo.” U hutova. Ishte hera e parë që më fliste diçka personale. “Pse?” i thashë me zë të ulët. Ai uli kokën dhe nisi të trazonte kafen me lugën e vogël, pa folur më.

Kështu kaluan vitet. Unë u martova, linda dy fëmijë, por gjithmonë isha aty çdo mëngjes për Mentor Kastratin. Edhe kur burri im, Arjani, më thoshte: “Pse lodhesh kaq shumë për një njeri që s’të njeh fare?” Unë vetëm buzëqeshja dhe i thoja: “Ndoshta ka nevojë për dikë që ta njohë.”

Por sot… tavolina bosh. E ndjeva një lloj ankthi që nuk mund ta shpjegoja. U përpoqa ta largoj mendjen duke u marrë me klientët e tjerë, por sytë më shkonin gjithmonë te qosheja bosh. Në fund të turnit, mora guximin dhe pyeta pronarin, zotin Petrit: “A di gjë për Mentor Kastratin? Ka tre ditë që nuk është shfaqur.” Ai ngriti supet: “Ndoshta është sëmurë. Apo ndoshta është lodhur nga ne.”

Por unë nuk mund të rrija pa bërë asgjë. Pas punës, mora rrugën drejt lagjes ku dija se banonte. Ishte një pallat i vjetër pranë stacionit të trenit. Pyeta portieren, zonjën Mimoza: “A dini gjë për Mentor Kastratin?” Ajo uli zërin: “Erdhi ambulanca para dy ditësh… Duket se ka qenë vetëm.”

U ndjeva keq. Nuk e di pse, por më pushtoi një ndjenjë faji. A thua mos duhej t’i kisha folur më shumë? T’i kisha ofruar diçka më shumë se një buzëqeshje dhe një kafe?

Ditët kaluan dhe askush nuk erdhi të kërkonte për Mentor Kastratin në kafene. Asnjë familjar, asnjë mik. Njëri nga klientët e rregullt, Iliri, tha: “Ai ishte njeri i mbyllur. Thuhet se ka pasur një djalë që iku jashtë shtetit dhe s’u kthye më.”

Një pasdite, ndërsa po mbyllja kasën, hyri një grua rreth të tridhjetave me flokët kaçurrela dhe sy të lodhur. U afrua te tavolina e Mentor Kastratit dhe preku karrigen bosh. “Mund t’ju ndihmoj?” i thashë.

Ajo u kthye nga unë: “Jam Bora… vajza e tij.” U shtanga. “Nuk e kam parë babain prej pesëmbëdhjetë vitesh,” tha ajo me zërin që i dridhej. “Dikur vinte në shtëpi çdo natë vonë, i heshtur… Pastaj u largova për studime në Itali dhe lidhjet u shuan.”

U ula pranë saj pa menduar dy herë. “Ai vinte këtu çdo ditë,” i thashë butësisht. “Nuk fliste shumë… por gjithmonë ishte këtu.”

Sytë iu mbushën me lot. “E di që nuk ishte baba i lehtë… Por gjithmonë kam shpresuar që do ta gjeja një ditë ndryshe.”

Në atë moment kuptova se sa pak dimë për jetët e atyre që na duken të zakonshëm. Për Mentor Kastratin, kafeneja jonë ishte streha e vetme nga vetmia që kishte mbetur pas largimit të familjes së tij.

Ditët që pasuan ishin të vështira për mua. Çdo mëngjes kur hapja derën, prisja ta shihja përsëri atë siluetën gri në qoshe. Por ajo karrige mbeti bosh.

Njëri nga klientët filloi të ankohej: “Pse mban gjithmonë atë tavolinën bosh? Ka plot njerëz që presin!” Por unë nuk mundesha ta jepja atë vend. Ishte si një kujtim i gjallë i dikujt që kishte qenë pjesa më konstante e jetës sime për gati dy dekada.

Njëmbrëmje vonë, ndërsa po pastroja gotat, Bora u kthye përsëri. M’u afrua me një letër në dorë. “E gjeta këtë në shtëpinë e babait,” tha ajo duke ma zgjatur letrën.

E hapa me duar që më dridheshin:

“Lira,
Faleminderit që më ke shërbyer çdo ditë pa më gjykuar asnjëherë. Ndoshta nuk kam ditur si ta them, por ti ishe arsyeja pse dita ime fillonte ndryshe nga nata ime e gjatë. Nuk kam qenë baba i mirë… Kam humbur gjithçka nga kokfortësia ime. Por faleminderit që më le të ndihem njeri mes njerëzve.
Mentor Kastrati”

Lotët më rrëshqitën pa turp mbi faqe. Bora qau bashkë me mua.

Qysh atëherë, çdo vit në përvjetorin e mungesës së tij, vendos një kafe turke pa sheqer dhe një byrek me spinaq në atë tavolinën në qoshe – për kujtim të dikujt që askush tjetër nuk e njohu vërtet.

A ka vallë shumë si Mentori mes nesh? Sa herë kalojmë pranë dikujt pa ditur sa plagë mbart ai brenda vetes? A duhet t’i japim më shumë rëndësi atyre që heshtin? Ju çfarë mendoni?