Një Ditëlindje që Më Shkatërroi Botën: Sekreti i Fshehur i Agronit

“Nuk mund ta besoj, Lira! Nuk mundem!” – zëri im u drodh mes zhurmës së festës, ndërsa gota më ra nga dora dhe vera u derdh mbi tapetin e kuq që Agroni kishte zgjedhur me aq kujdes. Ishte nata e ditëlindjes së tij të 60-të, shtëpia jonë ishte mbushur plot me miq, të afërm, kolegë të vjetër, madje edhe fqinjët që s’i kishim parë prej vitesh. Të gjithë qeshnin, këndonin këngën e urimit, ndërsa unë ndihesha sikur po mbytesha nga një valë e padukshme.

Agroni më pa me sytë e tij të qetë, si gjithmonë. “Çfarë ke, Merita? Hajde, mos ma prish festën!” – më tha me atë tonin e tij të butë që gjithmonë më bënte të dorëzohesha. Por këtë herë nuk ishte thjesht lodhje apo ndonjë keqkuptim banal. Këtë herë, diçka brenda meje po bërtiste fort.

Gjithçka nisi kur një grua e panjohur u afrua pranë tryezës sonë. Ishte elegante, por sytë i kishte të lodhur. “Përshëndetje, jam Donika,” – tha ajo duke më zgjatur dorën. Agroni u zbeh për një çast, por askush tjetër nuk e vuri re. “Jam shoqja e vjetër e Agronit nga Elbasani,” – shtoi ajo me një buzëqeshje të sforcuar.

Nuk e di pse, por diçka në mënyrën si e shikonte Agronin më bëri të ndjeja një therje në stomak. U përpoqa ta largoj mendjen, por kur pashë që Agroni po largohej nga salla bashkë me Donikën, vendosa t’i ndiqja. U futën në verandën e pasme. U afrova ngadalë dhe dëgjova zërin e saj të dridhur: “Agron, duhet t’ia thuash vetë. Nuk mund të vazhdojmë kështu.”

Aty ndaloi koha për mua. U ktheva në sallon si një fantazmë. M’u duk sikur të gjithë po më shikonin, sikur dinin diçka që unë nuk e dija. Vajza ime, Elira, më pyeti: “Mami, je mirë?” Por nuk munda t’i përgjigjem.

Kur festa mbaroi dhe shtëpia u boshatis, Agroni u ul pranë meje në divan. “Merita,” – filloi ai me zërin që më dukej i huaj tani, – “dua të flas.”

“Çfarë ka për të thënë?” – i thashë me një qetësi të rreme.

Ai uli kokën. “Kam bërë gabime… Kam mbajtur një sekret prej shumë vitesh.”

M’u duk sikur po dëgjoja një film të keq shqiptar. “Çfarë sekreti?”

Ai mori frymë thellë. “Donika… është nëna e djalit tim.”

U ngrita në këmbë si e goditur nga rrufeja. “Çfarë po thua?!”

“Kam një djalë tjetër, Merita. Quhet Ardit. Është gjashtëmbëdhjetë vjeç.”

Nuk mund ta përshkruaj atë çast. Gjithçka rreth meje u errësua. M’u kujtuan netët kur Agroni mungonte me justifikime pune; udhëtimet e shpeshta në Elbasan; dhuratat që vinin pa emër; telefonatat që mbylleshin sapo hyja në dhomë.

“Pse? Pse ma bëre këtë?” – bërtita duke qarë.

Ai u përpoq të më afrohej, por unë u largova. “Nuk doja të të lëndoja… Por nuk munda ta lija Donikën vetëm me fëmijën…”

“Po mua? Po Elirën? Po familjen tonë?”

Ai heshti. Në atë moment kuptova se gjithçka që kisha ndërtuar për gati tridhjetë vjet ishte një gënjeshtër.

Ditët që pasuan ishin si një makth pa fund. Në lagje filluan thashethemet; fqinjët më shikonin me keqardhje ose kuriozitet të sëmurë. Nëna ime më tha: “Merita, burrat janë kështu… Duhet ta falësh për hir të familjes.” Por unë nuk isha gati ta falja.

Elira nuk fliste me të atin për javë të tëra. Një natë, ajo erdhi në dhomën time duke qarë: “Mami, si mundi babi të na tradhtonte kështu? Unë s’dua ta shoh më!”

Në punë mezi mbaja veten. Kolegia ime, Luljeta, më tha: “Mos u mbyll në vetvete! Dil, fol! Mos lejo që turpi i burrit të të shkatërrojë jetën!” Por si mund t’i flisja dikujt për këtë dhimbje?

Një ditë mora guximin dhe shkova te Donika. Ajo më priti në apartamentin e saj modest në periferi të qytetit. Arditi ishte në shkollë.

“E di që je e lënduar,” – më tha ajo pa më parë në sy. “Por edhe unë kam vuajtur shumë. Nuk doja ta prisja familjen tuaj.”

“Po pse prite?” – i thashë me inat.

Ajo qau. “Agroni më premtoi se do t’i tregonte gjithçka… Por çdo vit shtyhej… Unë jam rritur pa baba dhe nuk doja që djali im të kishte të njëjtin fat.”

U ndjeva keq për të, por zemërimi ndaj Agronit ishte shumë më i madh se çdo keqardhje.

Kur u ktheva në shtëpi, Agroni po priste në korridor si një fëmijë i trembur.

“Merita… dua vetëm të di si do vazhdojmë…”

E pashë drejt në sy: “Nuk e di… Nuk jam gati ta fal… Por as nuk dua ta jetoj jetën time duke urryer.”

Ditët kalonin ngadalë. Elira filloi terapi psikologjike; unë nisa të shkruaj në ditar çdo natë për t’u çliruar nga dhimbja. Agroni u përpoq të afrohej me Arditin dhe Elirën, por asnjëri nuk ishte gati ta pranonte këtë realitet.

Një natë vonë, ndërsa shikoja fotot tona familjare, pyeta veten: A është dashuria thjesht një iluzion? Si mundet një njeri të jetojë dy jetë kaq gjatë pa u zbuluar?

Sot jam ende duke luftuar me plagët që la pas ky sekret. Nuk kam përgjigje për shumë pyetje që më mundojnë çdo natë.

A do ta falja ndonjëherë Agronin? A duhet ta falim tradhtinë për hir të fëmijëve apo duhet të zgjedhim dinjitetin tonë?

Ju çfarë do bënit po të ishit në vendin tim?