Mësimi i Arditit: Koha që Nuk Kthehet Kurrë

“Pse nuk më përgjigjesh? A është kaq e vështirë të thuash një fjalë?” – zëri im dridhej në telefon, ndërsa shikoja orën që kalonte mbi komodinën time të vjetër. Ishte ora 22:47 dhe sërish, Elira nuk po përgjigjej. Në atë dhomë të vogël në katin e tretë të pallatit në Laprakë, ndihesha si një i huaj në jetën time. Nëna ime, Luljeta, po më shikonte nga dera gjysmë e hapur, me atë shikimin e saj të lodhur që thoshte gjithçka pa folur asnjë fjalë.

“Ardit, lëri këto budallallëqe. Vajzat nuk janë gjithmonë siç i mendon ti,” – më tha ajo me një ton që përzihej mes dhembshurisë dhe mërzisë. Por unë nuk doja ta dëgjoja. Zemra më rrihte fort, duart më dridheshin. Kishte tre muaj që çdo mbrëmje prisja një mesazh nga Elira, një përgjigje, një shenjë që ajo kujdesej për mua aq sa kujdesesha unë për të.

Por ajo gjithmonë kishte një justifikim: “Kam shumë punë në universitet”, “Jam me shoqet”, “Nuk kam bateri”. Unë besoja çdo fjalë të saj, sepse dashuria ime ishte më e madhe se çdo dyshim. Por a ishte dashuria ime e mjaftueshme për të dy?

Në shtëpinë tonë të vogël, ku çdo gjë dëgjohej, babai im, Shpëtimi, rrinte i heshtur në kolltukun e tij të vjetër. Ai nuk ndërhynte kurrë në punët e zemrës sime, por ndonjëherë ndjeja sikur më gjykonte me heshtjen e tij. “Burrat nuk qajnë për dashuri,” kishte thënë dikur. Por unë ndihesha i thyer.

Një natë, vendosa të shkoj te Elira. Ishte nata e së shtunës dhe shiu binte pa pushim. U nisa në këmbë nga Lapraka deri te rruga e Dibrës, vetëm që ta shihja. Kur mbërrita poshtë pallatit të saj, i telefonova. Pas shumë tentativash, më doli në telefon.

“Ardit, çfarë do? Është vonë.”

“Dua vetëm të të shoh. Të flas pak.”

“Jam lodhur. Nuk kam kohë tani.”

Fjala ‘kohë’ më goditi si plumb. Unë kisha lënë gjithçka për të: miqtë, familjen, madje edhe punën time si kamarier në një lokal të vogël pranë Zogut të Zi. Kisha investuar orët më të bukura të rinisë sime duke pritur për dikë që nuk kishte as pesë minuta për mua.

U ktheva në shtëpi i lagur deri në palcë. Nëna më priti te dera.

“E shikon tani? Koha jote është e çmuar, bir,” – më tha ajo duke më mbështjellë me një batanije të trashë.

Por unë nuk doja ta pranoja humbjen. Të nesërmen shkova në punë me sytë e fryrë nga pagjumësia. Kolegu im, Besniku, më pa dhe qeshi lehtë:

“Mos u bëj budalla për dashurinë, Ardit. Vajzat sot duan vetëm lekët!”

Nuk i përgjigja. Nuk doja ta besoja këtë cinizëm që ishte bërë pjesë e realitetit tonë shqiptar. Por brenda vetes ndjeja se diçka kishte ndryshuar. Fillova t’i shihja gjërat ndryshe: Elira nuk vinte kurrë në lokalin ku punoja; nuk më pyeste asnjëherë si isha; nuk dinte asgjë për hallet e mia familjare – për borxhet që babai kishte marrë për të paguar dritat, për nënën që punonte natën duke qepur rroba për fqinjët.

Një ditë mora guximin dhe shkova te Elira pa paralajmërim. E gjeta duke qeshur me shoqet në një kafene luksoze te Blloku. Kur më pa, u shtang.

“Çfarë kërkon këtu?” – më tha me zërin e ngritur.

“Dua vetëm të di… a ke ndonjëherë kohë për mua?”

Ajo qeshi nervozisht.

“Ardit, ti je shumë i mirë… por jeta është ndryshe tani. Kam plane të tjera.”

Aty kuptova gjithçka. Koha ime kishte qenë vetëm një stacion i përkohshëm në udhëtimin e saj drejt diçkaje më të madhe – ndoshta një djali me makinë të re ose me pasaportë europiane.

U largova pa kthyer kokën pas. Netët që pasuan ishin të errëta dhe të gjata. Nëna ime u ul pranë meje një natë dhe më tha:

“Bir, mos harro: koha është pasuria jonë më e madhe. Mos ia jep askujt që nuk di ta vlerësojë.”

Fillova t’i kushtoj më shumë kohë vetes dhe familjes sime. Fillova të lexoj libra që kisha lënë pas dore, të dal me motrën time të vogël në park, t’i ndihmoj prindërit me punët e shtëpisë. Dalngadalë fillova ta ndjeja veten më mirë.

Një ditë Elira më shkroi: “Mund të takohemi?”

E pash mesazhin dhe buzqesha hidhur. Nuk iu përgjigja. Për herë të parë ndjeva se koha ime kishte vërtet vlerë – dhe se askush nuk mund ta merrte atë pa lejen time.

Tani, kur shoh djemtë e rinj që vrapojnë pas ëndrrave boshe apo vajzave që nuk u japin asnjë shpresë, dua t’u them: mos e humbni kohën tuaj! Jeta është shumë e shkurtër për ta harxhuar duke pritur dikë që nuk ju pret kurrë.

A është vërtet dashuria sakrificë pa fund? Apo duhet të dimë kur është koha për t’u larguar? Çfarë mendoni ju?