Kur Zemra Nuk Gjen Qetësi: Historia Ime Mes Dashurisë dhe Vetvetes

“Elira, a nuk të mjafton që Arditi të do? Pse duhet të jesh gjithmonë ndryshe?” – zëri i nënës sime, Lirije, më përplaset në vesh si një shuplakë. Jam ulur në kuzhinë, duart më dridhen mbi filxhanin e kafesë. Nëna më shikon me sy të lodhur, por plot kërshëri. “Nuk është çështje ndrysheje, nënë,” i them me zë të ulët. “Unë dua të jem vetvetja. Nuk dua të shtirem.”

Që kur isha e vogël, më kanë mësuar se një grua duhet të jetë e butë, e duruar, e qetë. Por unë gjithmonë kam qenë ndryshe: e zhurmshme kur diçka më dhembte, e fortë kur më binin në qafë, e sinqertë deri në dhimbje. Kjo sinqeritet më ka sjellë shumë telashe – sidomos tani që jam në lidhje me Arditin.

Arditi është gjithçka që një vajzë shqiptare do të dëshironte: punon në bankë, është i sjellshëm, familja e tij ka emër në qytet. Por sa herë që jemi bashkë, ndjej se ai pret nga unë të jem dikush tjetër. “Elira, mos u nxeh kaq shpejt,” më thotë kur diskutojmë për politikën ose për padrejtësitë që shohim çdo ditë. “Nuk është mirë për një vajzë të flasë kështu.”

Një natë, pas një darke familjare ku unë pata guximin të kundërshtoja xhaxhain e tij për një çështje të rëndësishme, Arditi më mori mënjanë. “Pse nuk mund të jesh pak më e butë? Të gjithë burrat duan një grua që di kur të heshtë.”

U ndjeva si e tradhtuar. “Po ti, Ardit? Çfarë do ti nga unë? Të jem kukull?”

Ai uli sytë. “Unë të dua ashtu si je, por edhe familja ime ka rëndësi. Nuk dua t’i vësh në siklet.”

Aty filloi lufta ime e vërtetë: mes dashurisë për Arditin dhe dashurisë për vetveten. Çdo ditë ndihesha sikur po humbisja diçka nga vetja ime sa herë që heshtja për hir të paqes. Motra ime më e vogël, Bora, më thoshte shpesh: “Elira, ti je shembulli im. Mos lejo askënd të të ndryshojë.” Por sa herë që shkoja tek shtëpia e Arditit, ndihesha si aktore në një shfaqje që nuk kishte fund.

Një ditë, ndërsa po ecja në rrugët e Tiranës me shoqen time më të mirë, Dafina, ajo më pyeti: “A je vërtet e lumtur?” Heshta gjatë. “Nuk e di,” i thashë më në fund. “Ndonjëherë mendoj se po sakrifikoj shumë nga vetja ime vetëm që të jem pranë dikujt që nuk më pranon plotësisht.”

Dafina më shtrëngoi dorën. “Elira, burrat shqiptarë shpesh duan një grua që është njëkohësisht e fortë dhe e butë, e pavarur por edhe e nënshtruar. Kjo është një kontradiktë që na lodh të gjithave.”

Në atë moment kuptova se nuk isha vetëm. Tensioni mes asaj që jam dhe asaj që duhet të jem është një plagë që shumë gra shqiptare e mbajnë fshehur. Por unë nuk doja ta mbaja më.

Një javë më vonë, Arditi më ftoi në një darkë romantike. Ishte i kujdesshëm, i dashur – si gjithmonë kur donte të më bënte për vete pas ndonjë zënke. “Elira,” më tha duke më parë drejt në sy, “dua të martohem me ty.”

Zemra më rrahu fort. E doja Arditin, por a mund ta pranoja këtë propozim duke ditur se do të duhej të ndryshoja thellësisht? “Ardit,” i thashë me zërin që më dridhej nga emocionet dhe frika, “a je gati të duash dikë që nuk është gjithmonë ajo që pret familja jote? Dikush që flet hapur, që ngre zërin kur sheh padrejtësi?”

Ai u mendua gjatë. “Nuk është aq e lehtë sa duket,” tha ngadalë. “Por ndoshta mund ta gjejmë një mes.”

“Unë nuk dua mesatare,” i thashë me lot në sy. “Dua ta jetoj jetën time plotësisht – me gjithë gabimet dhe pasionet e mia.”

Ai uli kokën dhe heshti.

Ditët kaluan me tensione dhe heshtje të zgjatura. Nëna ime filloi të bëhej gjithnjë e më e shqetësuar: “Mos bëj gabim ta humbasësh këtë djalë! Nuk do gjesh tjetër si ai!” Babai im rrinte i heshtur, por sytë i kishte plot dhimbje.

Njëmbrëmje vonë, ndërsa po rrija vetëm në dhomën time, dëgjova Borën duke folur me mamanë në korridor: “Nëse Elira nuk është e lumtur, ç’vlerë ka gjithë kjo?”

Ato fjalë më goditën fort. U ngrita dhe dola jashtë. Nëna më pa me lot në sy: “Unë dua vetëm të jesh mirë.”

“Nuk jam mirë kur duhet të shtirem,” i thashë.

Tërë natën nuk fjeta dot. Mendova për gratë shqiptare që kanë sakrifikuar ëndrrat dhe personalitetin për hir të paqes familjare; mendova për motrën time që shpreson se unë do t’i hap rrugën një modeli tjetër; mendova për Arditin dhe dashurinë tonë që po mbytej nga pritshmëritë.

Të nesërmen mora vendimin tim. E takova Arditin te liqeni artificial – vendi ynë i preferuar. Ai erdhi i shqetësuar.

“Ardit,” i thashë me zërin që mezi ma mbante trupi, “unë nuk mundem ta vazhdoj këtë lidhje nëse duhet të ndryshoj thelbin tim.”

Ai u trondit. “Po dashuria jonë?”

“Dashuria pa liri është burg,” i thashë.

Ai u largua pa fjalë.

Ditët pas ndarjes ishin të vështira. Nëna ime qau shumë; babai u mbyll edhe më tepër në vetvete; Bora u bë edhe më e afërt me mua. Por unë fillova ta ndjeja veten sërish – fillova të qesh me zërin tim, të flas pa frikën se po bezdis dikënd.

Sot, ndërsa shkruaj këtë histori, pyes veten: A ia vlen të sakrifikosh autenticitetin për dashurinë? Apo dashuria e vërtetë është ajo që na pranon ashtu siç jemi?

Po ju? Çfarë do kishit bërë në vendin tim?