Kur Shpresa Shkërmoqet: Rrëfimi i Elirës mes Errësirës dhe Dritës

“Mami, pse po qan?”

Zëri i butë i Ajolës më tronditi thellë. Nuk e kisha dëgjuar të afrohej. Lotët më rridhnin pa zë, ndërsa shtrëngoja batanijen fort rreth trupit. Ishte nata e tretë që nuk kisha fjetur. Në dhomën time mbretëronte një heshtje e rëndë, e ngarkuar me frikë dhe dëshpërim.

“Jo, zemra ime, nuk po qaj. Thjesht… jam lodhur pak.”

Ajola u ngjit në shtrat pranë meje dhe më përqafoi. Ndjeva duart e saj të vogla mbi fytyrën time të lagur. Në atë moment, ndjeva një peshë të padurueshme mbi kraharor. Si mund t’i tregoja asaj që bota ime ishte shembur?

Gjithçka nisi para një viti, kur burri im, Arjani, u kthye në shtëpi vonë dhe me erën e alkoolit në frymëmarrje. Fillimisht mendova se ishte lodhja nga puna në ndërtim, por më vonë zbulova mesazhet në telefonin e tij. Ishte një grua tjetër. Një tjetër botë ku unë nuk ekzistoja.

“Ti je bërë si hije,” më tha një natë Arjani, duke mos më parë në sy. “Nuk dua të jetoj më kështu.”

Ai iku pa kthyer kokën pas, duke lënë pas vetëm borxhe, një frigorifer bosh dhe dy fëmijë që prisnin të ushqeheshin.

Në fillim mendova se do t’ia dilja. U përpoqa të gjeja punë – pastruese në një lokal, ndihmëse në një dyqan rrobash të përdorura. Por çdo muaj ishte një betejë për të paguar qiranë dhe faturat. Nëna ime më thoshte: “Elira, mbaje kokën lart. Gratë shqiptare janë të forta.” Por unë ndihesha si një letër që era e merrte sa andej-këndej.

Një ditë, pronari i shtëpisë trokiti fort në derë.

“Elira, janë tre muaj pa qira! Nuk mund të pres më!”

“Ju lutem, vetëm edhe pak kohë… Kam dy fëmijë.”

Ai uli zërin për një çast, por sytë i mbetën të akullt. “Unë kam familje për të ushqyer gjithashtu.”

Kur ai iku, u ula në dysheme dhe qava me zë. Ajola dhe vëllai i saj i vogël, Dori, më panë pa kuptuar asgjë. Ata ishin shumë të vegjël për të kuptuar peshën e botës mbi supet e mia.

Një natë tjetër, ndërsa po përpiqesha të gatuaja supën me pak oriz që kishte mbetur, Ajola më pyeti:

“Mami, pse nuk kemi mish si te shoqet e mia?”

Nuk dija ç’t’i thosha. I thashë se mishi nuk është gjithmonë i shëndetshëm dhe se ne jemi më të forta kështu. Por brenda vetes ndihesha si gënjeshtare.

Në lagje filluan të flisnin. “Elira është vetëm tani,” thoshin gratë te dyqani i bukës. “Arjani ka gjetur një tjetër.”

Njëri nga fqinjët, Besimi, më ofroi ndihmë. “Nëse ke nevojë për diçka…”, por mënyra si më pa më bëri të ndihem edhe më e vogël. Nuk doja lëmoshë nga askush.

Një natë e ftohtë dhjetori, ndërsa fëmijët flinin, u shtriva në shtrat dhe mbylla sytë fort. Mendova: “Po sikur të mos zgjohem nesër? Po sikur kjo dhimbje të marrë fund?” Por pastaj dëgjova frymëmarrjen e lehtë të Dorit nga dhoma tjetër dhe zërin e Ajolës që më thërret në ëndrrat e saj.

Të nesërmen u zgjova me një vendim: do të luftoja edhe një ditë më shumë. U nisa drejt bashkisë për të kërkuar ndihmë sociale. Në radhën e gjatë pashë gra si unë – me sy të lodhur dhe duar që dridheshin nga ankthi.

Punonjësja sociale më pa me keqardhje.

“Zonjë, kemi shumë kërkesa… Mund t’ju japim vetëm një ndihmë minimale.”

E mora atë pak lek që më dhanë dhe bleva bukë dhe qumësht për fëmijët. Kur u ktheva në shtëpi, Ajola vrapoi drejt meje.

“Mami! Erdhe!”

E mora në krah dhe i premtova: “Do ta kalojmë bashkë këtë stuhi.”

Por netët ishin ende të gjata dhe plot ankth. Një mbrëmje, ndërsa po palosja rrobat e Dorit, Ajola u ul pranë meje.

“Mami, a do vij babi ndonjëherë?”

U përpoqa të mos qaja. “Ndoshta jo, zemra ime. Por ne kemi njëri-tjetrin.”

Ajo uli kokën dhe tha: “Unë dua vetëm ty.”

Në atë moment kuptova se forca ime nuk ishte vetëm për mua – ishte për ta. Çdo ditë që zgjohem është një akt rebelimi kundër fatit që më është caktuar.

Një ditë pranvere, ndërsa po pastroja shkallët e pallatit për pak para shtesë, dëgjova fqinjët që flisnin:

“Shiko Elirën… ende nuk është dorëzuar.”

Për herë të parë pas shumë kohësh ndjeva një grimcë krenarie. Po, nuk isha dorëzuar. Edhe pse çdo natë luftoja me demonët e mi – frikën nga e nesërmja, turpin ndaj familjes sime që jetonte larg në fshat dhe nuk dinte asgjë – unë isha ende këtu.

Një ditë mora një telefonatë nga motra ime, Liridona.

“Elira, hajde te ne për ca kohë. Nuk mund të jesh vetëm.”

Refuzova fillimisht nga krenaria, por ajo këmbënguli.

Kur mbrita te shtëpia e saj në qytetin tjetër, Ajola dhe Dori u gjetën mes kushërinjve dhe lojërave. Për herë të parë pas shumë muajsh pashë buzëqeshjen e tyre të vërtetë.

Motra më ndihmoi të gjej një punë si ndihmëse kuzhine në një restorant modest. Ishte punë e lodhshme, por çdo pagese ishte një fitore kundër errësirës.

Njëri nga kuzhinierët, Altini, më pa teksa fshija lotët fshehurazi pas banakut.

“Elira,” më tha ai një ditë, “jeta është si buka që piqet çdo ditë – duhet durim dhe zjarr i brendshëm.”

Fjalët e tij më ngrohën shpirtin.

Sot jam ende larg lumturisë së plotë. Arjani nuk është kthyer kurrë; borxhet ende më rëndojnë mbi supe; netët janë ende plot ankth. Por çdo ditë zgjohem për Ajolën dhe Dorin – sepse ata janë drita ime në këtë tunel të gjatë.

Ndoshta nuk do ta kem kurrë atë fundin e lumtur që shohim nëpër filma. Por a nuk është vetë lufta jonë çdo ditore ajo që na bën njerëz? A ka ndonjëri prej jush ndjerë ndonjëherë se forca juaj ka marrë fund – por prapëseprapë keni zgjedhur të jetoni edhe një ditë? Komentoni mendimet tuaja – sepse ndoshta bashkë mund ta gjejmë dritën.