Kur Refuzova Propozimin e Arditit dhe U Martova me Besimin: Një Përballje Pas 20 Vitesh

“Pse më refuzove atëherë, Elira?” Zëri i Arditit më goditi si rrufe në atë kafene të vogël në qendër të Tiranës, aty ku askush nuk priste të shihte dy ish-të dashuruar që s’kishin folur për njëzet vjet. Dora më dridhej mbi filxhanin e kafesë, ndërsa shikimi i tij më shponte thellë në shpirt.

Nuk e kisha menduar kurrë se do ta takoja sërish. Ishte një ditë e zakonshme, me shi të imët, kur hyra në atë kafene për t’u fshehur nga realiteti i zymtë i martesës sime me Besimin. Ai ishte aty, i vetëm, me flokët paksa të thinjur dhe sytë që ende ruanin atë dritën e dikurshme. Zemra më rrahu fort, si atë natë kur i thashë “jo” propozimit të tij.

Isha vetëm 19 vjeç kur Arditi më kërkoi dorën. Ishim rritur bashkë në një lagje të varfër të Elbasanit, ku ëndrrat ishin luks dhe shpresa një mall i rrallë. Prindërit e mi, Fatmira dhe Leka, punonin gjithë ditën për të na mbajtur me bukë. Unë isha vajza e tyre e vetme, ajo që duhej të shpëtonte familjen nga varfëria. Arditi ishte gjithçka që mund të dëshiroja në atë kohë: i dashur, i ndershëm, por pa asnjë perspektivë për të dalë nga mjerimi.

Kur Besimi u shfaq në jetën time, gjithçka ndryshoi. Ai ishte djali i një biznesmeni nga Tirana, që kishte ardhur në Elbasan për një investim. I veshur gjithmonë me kostum, me makinë të re dhe premtime për një jetë ndryshe. Prindërit e mi u magjepsën nga ai djalosh që fliste për apartamente në kryeqytet dhe udhëtime jashtë shtetit. “Elira, ky është fati yt,” më tha mamaja një natë, ndërsa lotët më rridhnin në jastëk nga dhimbja që po lija pas Arditin.

Kur Arditi më propozoi pranë liqenit, unë qava. “Nuk mundem,” i thashë mes lotësh. “Dua më shumë nga jeta. Dua të shpëtoj familjen time.” Ai nuk foli më. U largua pa kthyer kokën.

Martesa me Besimin ishte si një ëndërr në fillim. Apartament i ri në Tiranë, rroba të bukura, darka në restorante luksoze. Por shumë shpejt ëndrra u kthye në ankth. Besimi ishte i ftohtë, i ashpër dhe gjithmonë i zënë me punët e tij. Filloi të vonohej natën, të kthehej me erën e alkoolit dhe parfumit të huaj. Unë mbeta vetëm me djalin tonë, Erionin, duke u përpjekur t’i jap atij dashurinë që vetë nuk po e merrja.

Prindërit e mi u plakën shpejt. Babai u sëmur nga zemra dhe mamaja filloi të harrojë emrat tanë. Unë isha gjithmonë mes spitaleve dhe shtëpisë bosh. Besimi nuk vinte asnjëherë t’i shihte; për të, ata ishin thjesht “nga fshati”.

Një natë, kur Erioni ishte 10 vjeç, dëgjova Besimin duke bërtitur në telefon: “Nuk dua më përgjegjësi! Elira është thjesht një barrë!” U mbylla në banjë dhe qava deri sa më ranë forcat. E kuptova se kisha bërë zgjedhjen e gabuar, por tani ishte vonë.

Vitet kaluan si erë. Erioni u rrit pa babanë pranë; unë u bëra nënë dhe baba për të. Shpesh pyesja veten si do kishte qenë jeta ime me Arditin – a do isha më e lumtur? A do isha më e plotësuar? Por kurrë nuk pata guximin ta kërkoja ose ta pyesja.

Deri atë ditë me shi në Tiranë.

Arditi më pa drejt në sy. “Unë jam martuar,” tha ai ngadalë. “Kam dy vajza. Gruaja ime është e mirë… por ti ke qenë gjithmonë plagë që nuk u mbyll.”

Nuk dija ç’t’i thosha. U ndjeva fajtore, por edhe e çliruar që nuk isha e vetmja që mbante plagët e së kaluarës.

“Po ti?” pyeti ai. “A je e lumtur?”

Qesha hidhur. “Lumturia është luks për dikë si unë,” i thashë. “Kam bërë zgjedhje për familjen time… por kam humbur veten.”

Ai uli kokën. “Ndoshta duhet të kishim luftuar bashkë,” tha ai me zërin që iu drodh pak.

Në atë moment ndjeva se gjithë jeta ime ishte ndërtuar mbi sakrifica që askush nuk i kishte kërkuar prej meje – as prindërit, as djali im, as Arditi. Ishte frika ime nga varfëria ajo që më kishte shtyrë drejt një martese pa dashuri.

Kur dola nga kafeneja atë ditë, shiu kishte pushuar. Njerëzit kalonin pranë me nxitim, secili me hallet dhe ëndrrat e veta. Unë mbeta aty, mes dy botëve: asaj që kisha zgjedhur dhe asaj që kisha humbur.

Në mbrëmje, Erioni më pyeti: “Mami, a je mirë?”

E putha në ballë dhe i thashë: “Po bir, jam mirë.” Por brenda vetes ndjeja boshllëk.

Tani, pas gjithë këtyre viteve, pyes veten: A ia vlen të sakrifikosh dashurinë për sigurinë? Apo ndoshta duhet të luftojmë për zemrën tonë edhe kur bota na thotë të kundërtën?

A keni bërë ndonjëherë një zgjedhje që ju ka ndryshuar jetën përgjithmonë? Si do vepronit ju po të ishit në vendin tim?