Kur E Shkuara Nuk Të Lë Të Qetë: Historia Ime me Arditin dhe Hijet e Së Kaluarës

“Mos më thuaj që sërish është ajo!” – i thashë Arditit, ndërsa ai rrinte i ngrirë me telefonin në dorë. Zëri i Liridonës vinte i mprehtë nga ana tjetër e linjës: “Nëse nuk vjen tani, djali do të flejë pa ty! Mos harro se je baba!”

Isha ulur në divan, me duart që më dridheshin. Ishte nata e tretë këtë javë që ajo telefononte vonë, gjithmonë me ndonjë krizë të re për djalin e tyre, Erionin. Nuk isha unë arsyeja pse martesa e tyre kishte marrë fund – këtë ma kishte thënë Arditi qysh në fillim. Por tani, çdo natë, ndihesha si një ndërhyrëse në jetën e tij, si një pengesë mes tij dhe djalit të tij.

“Do të shkoj vetëm për pak,” – më tha ai pa më parë në sy. “Erioni është me temperaturë.”

“Po pse nuk e çon te mjeku? Pse duhet të shkosh ti çdo herë që ajo të thërret?” – pyeta, duke u përpjekur të mos shpërtheja.

Ai heshti. E dija që ndjehej fajtor, por edhe i detyruar. Në Shqipëri, lidhjet familjare janë si zinxhirë të padukshëm – nuk këputen lehtë, sidomos kur në mes është një fëmijë. Por unë? Unë isha gjithmonë në pritje, gjithmonë në hije.

Kur u kthye atë natë, sytë i kishte të lodhur. U ul pranë meje dhe më mori dorën.

“Liridona nuk është mirë. Ka frikë se po humbet kontrollin mbi Erionin. Dhe unë… nuk dua ta lëndoj djalin.”

“Po unë?” – pyeta me zë të ulët. “A mendon ndonjëherë si ndihem unë?”

Ai më shikoi gjatë, por nuk foli. Heshtja e tij më vrau më shumë se çdo fjalë.

Ditët kalonin dhe situata vetëm sa përkeqësohej. Liridona filloi të vinte edhe në shtëpinë tonë, nën pretekstin se donte të shihte si ishte djali kur rrinte me ne. Një herë madje solli edhe nënën e saj, zonjën Shpresa, që më pa nga koka te këmbët dhe tha: “Nuk është lehtë të rritësh fëmijën e dikujt tjetër.”

U ndjeva si një shërbëtore në shtëpinë time. Në darka familjare, gjithmonë ndonjëri nga fisi i Arditit më shikonte me sy kritikues, sikur isha unë fajtore që ai nuk ishte më me Liridonën. Në lagje nisën thashethemet: “Ajo është ajo tjetra…”, “Nuk do zgjasin gjatë.”

Një natë, ndërsa po laja enët, dëgjova Arditin duke folur me Liridonën në korridor.

“Ajo nuk ka faj,” – i tha ai asaj. “Mos e përfshi në problemet tona.”

Por Liridona qeshi hidhur: “Ti gjithmonë zgjedh të tjerët para familjes tënde!”

Kur u kthye brenda, sytë i kishte të përlotur. U mundova ta përqafoja, por ai u largua.

Fillova të ndihesha gjithnjë e më vetëm. Shkova te motra ime, Elira, për t’u ankuar.

“Elira, nuk di ç’të bëj më. Ndihem si një fantazmë në këtë shtëpi.”

Ajo më shtrëngoi dorën: “Në Shqipëri kështu është. Ish-gratë rrallëherë largohen plotësisht nga jeta e ish-burrave të tyre, sidomos kur ka fëmijë. Por ti duhet të vendosësh kufijtë e tu.”

Por si mund t’i vija kufij dikujt që përdorte djalin për të mbajtur Arditin pranë vetes? Si mund t’i kërkoja atij të zgjidhte mes meje dhe fëmijës së tij?

Një mbrëmje, ndërsa po përgatisja darkën, Erioni erdhi duke qarë: “Mami thotë që ti nuk më do.”

M’u thye zemra. U ula në gjunjë para tij dhe i fshiva lotët.

“Erion, unë të dua shumë. Nuk dua kurrë të mendosh ndryshe.”

Ai më pa me sytë e tij të mëdhenj dhe tha: “Mami thotë që ti do vetëm babin.”

Nuk dija ç’t’i thosha. Si mund t’ia shpjegoja një fëmije se dashuria nuk është një garë? Se zemra ime kishte vend për të dy?

Në darkën e Vitit të Ri, Liridona telefonoi sërish: “Erioni do ta kalojë natën me mua. Mos guxo ta mbash!”

Arditi u ngrit menjëherë nga tavolina dhe iku pa thënë asnjë fjalë. Unë mbeta vetëm mes pjatave bosh dhe fishekzjarreve që shpërthenin jashtë.

Ditët kalonin dhe marrëdhënia jonë filloi të thyhej pak nga pak. Arditi u bë gjithnjë e më i heshtur; unë gjithnjë e më nervoze. Fillova të dyshoja te vetja: A isha unë problemi? A isha unë arsyeja pse Erioni ndihej keq? Pse Liridona nuk na linte rehat?

Një ditë vendosa t’i flisja hapur Arditit.

“Duhet të zgjedhim,” – i thashë duke mbledhur gjithë guximin tim. “Ose vendosim kufij me Liridonën, ose kjo marrëdhënie nuk ka të ardhme.”

Ai uli kokën.

“Nuk dua ta humbas djalin,” – tha me zërin që i dridhej.

“Po mua?” – pyeta përsëri.

Ai nuk pati përgjigje.

Atë natë dola nga shtëpia pa kthyer kokën pas. Ecja rrugëve të lagjes nën dritat e zbehta të llambave dhe pyesja veten: A ia vlen dashuria kur duhet të luftosh çdo ditë me hijet e së kaluarës së dikujt tjetër?

Sot jam ende në dilemë. E dua Arditin, por nuk dua ta humbas veten duke luftuar me fantazmat që ai nuk ka guxim t’i përballet vetë.

A është dashuria mjaftueshëm kur gjithçka tjetër punon kundër teje? Apo ndonjëherë duhet ta duash veten më shumë se çdo gjë tjetër?