Kur Babai Im Vdiq, Dëbova Të Dashurën e Tij dhe Humbja Familjen Time

“Dil jashtë nga shtëpia ime! Nuk ke më vend këtu!” – zëri im dridhej, por sytë e mi ishin të ngulur në të. Ajo, Luljeta, qëndronte në prag të derës së dhomës së babait tim, me një valixhe të vogël në dorë dhe lot që i rridhnin faqeve. Ishte dita e varrimit të babait tim, Agronit, dhe unë sapo kisha marrë vendimin më të vështirë të jetës sime.

Nuk e di si arrita deri këtu. Ndoshta gjithçka nisi kur nëna ime, Merita, u shua nga kanceri kur isha vetëm nëntë vjeç. Shtëpia jonë në Elbasan u mbush me heshtje dhe mungesë. Babai u përpoq të më mbante afër, por gjithmonë kishte një boshllëk që as ai nuk mund ta mbushte. E adhuroja mënyrën si ai kujdesej për mua, si më përgatiste mëngjesin dhe më çonte në shkollë. Por pas disa vitesh, fillova të ndjeja se diçka kishte ndryshuar.

Isha pesëmbëdhjetë vjeç kur vura re se babai po kthehej gjithnjë e më vonë në shtëpi. Fillimisht mendova se ishte puna, por pastaj filluan telefonatat e fshehta dhe mesazhet që ai i fshihte me ngut. Një natë, ndërsa po kërkoja çelësat e makinës së tij, gjeta një letër dashurie të shkruar me dorë. Nuk kishte emër, por ndjeva menjëherë se ajo grua nuk ishte nëna ime.

Kur u përballa me të, ai uli kokën dhe më tha: “Biri im, jeta është e gjatë dhe e vështirë. Kam nevojë për dikë pranë.” U ndjeva i tradhtuar, por heshta. Nuk doja ta humbisja edhe atë.

Vitet kaluan dhe Luljeta filloi të vinte gjithnjë e më shpesh në shtëpinë tonë. Fillimisht vinte për kafe, pastaj filloi të qëndronte natën. Kur isha njëzet vjeç, ajo u zhvendos përfundimisht tek ne. Motra ime e vogël, Arta, që jetonte në Itali me xhaxhain tonë, vinte rrallë dhe nuk dinte shumë për këtë histori.

Marrëdhënia ime me babanë u ftoh. Nuk flisnim më për asgjë personale. Ai ishte gjithmonë i zënë me Luljetën – shëtitje në park, darka jashtë, madje edhe pushime në Durrës vetëm të dy. Unë ndihesha si një i huaj në shtëpinë time.

Kur babai u sëmur papritur nga zemra, Luljeta ishte ajo që kujdesej për të. Unë isha aty vetëm fizikisht – zemra ime ishte larguar prej kohësh. Në ditët e fundit të jetës së tij, ai më kërkoi falje: “Mbase nuk isha babai që doje… por isha njeri.” Nuk di pse nuk munda ta falja plotësisht.

Kur ai ndërroi jetë, shtëpia u mbush me njerëz – kushërinj, fqinj, miq të vjetër. Por Luljeta nuk u largua asnjëherë nga dhoma e tij. Pas varrimit, ajo nisi të sillet sikur ishte zonja e shtëpisë: hapi dollapët, rregulloi rrobat e babait, madje nisi të fliste për shitjen e apartamentit.

Një natë, ndërsa po rrija vetëm në kuzhinë duke pirë një gotë raki për të qetësuar shpirtin, dëgjova Luljetën duke folur në telefon: “Po, tani është gjithçka në rregull. Shtëpia është e jona.” U ngrita menjëherë dhe hyra në dhomën ku ajo po rrinte.

“Çfarë po bën?” – i thashë me zërin që më dridhej nga inati.
Ajo më pa drejt e në sy: “Agroni donte që unë të rrija këtu. Kjo është edhe shtëpia ime tani.”

Nuk durova dot më. “Jo! Kjo është shtëpia e familjes sime! Ti nuk je pjesë e saj!”
Ajo nisi të qante: “Unë kam qenë pranë babait tënd kur ti ishe larg! Ai më donte!”

Isha i lodhur nga gjithë kjo hipokrizi. I thashë qartë: “Tani do të largohesh. Nuk ke asnjë të drejtë ligjore këtu.”

Ajo iku atë natë, duke marrë vetëm disa rroba dhe kujtimet që kishte me babanë tim. Por pas kësaj ngjarjeje nisi ferri im i vërtetë.

Teta Shpresa, motra e babait tim, më telefonoi: “Si guxove ta dëbosh Luljetën? Ajo ishte si grua e Agronit! Nuk ke zemër!”
Kushëriri im Besimi më shkroi një mesazh: “Ti je bërë si ujk! Nuk respekton askënd!”
Motra ime Arta më tha: “Ndoshta duhet ta kishe lënë pak kohë… Babai ynë do donte paqe.”

U ndjeva i vetëm kundër gjithë botës. Tashmë askush nuk më fliste. Në lagje filluan thashethemet: “Djali i Agronit dëboi gruan që i rrinte pranë deri në fund.” Disa më shikonin me keqardhje, disa me neveri.

Ditët kalonin ngadalë. Shtëpia ishte bosh – vetëm zhurma e orës së murit dhe kujtimet që më rëndonin mbi supe. Ndonjëherë pyesja veten: a bëra gjënë e duhur? Apo thjesht lashë inatin të më verbojë?

Një ditë dola në ballkon dhe pashë Luljetën duke kaluar poshtë rrugës. Ishte plakur brenda pak muajsh. U ndjeva keq… por nuk munda t’i flas.

Tani jam vetëm – pa familje, pa miqësi, pa paqe shpirtërore. Por shtëpia është ende imja… ose ndoshta as ajo nuk është më shtëpi.

A është më mirë të mbrosh nderin e familjes apo të falësh ata që na kanë lënduar? A ia vlen të humbasësh gjithçka për një parim? Ju çfarë do bënit në vendin tim?