Hijet e Padukshme të Harrimit: Një Rrëfim për Dashurinë e Humbur

“Elira, a ke bërë kafen?” Zëri i Arbenit më tronditi nga mendimet. Ishte ora shtatë e mëngjesit, dhe sytë e tij të ftohtë nuk më shikonin më si dikur. U ngrita pa fjalë, duke ndjerë peshën e heshtjes që mbushte kuzhinën tonë të vogël në Tiranë. Fëmijët, Diona dhe Liri, ishin ende në gjumë. Më kujtohet kur Arbeni më përqafonte çdo mëngjes, por tani gjithçka ishte kthyer në rutinë të akullt.

“Po, po e bëj,” i thashë me zë të ulët. Ai u ul në tavolinë, hapi telefonin dhe nisi të lexonte lajmet, pa më hedhur asnjë vështrim. Në atë moment, ndjeva një boshllëk që më gërryente nga brenda. Nuk ishte vetëm mungesa e dashurisë, por edhe mungesa e vlerësimit. Çdo ditë ndihesha si një hije në shtëpinë time.

Kur u martuam, isha plot ëndrra. Arbeni më premtoi botën. Por vitet kaluan dhe premtimet u shuan si qirinj në erë. Fillimisht ishin fjalët e ëmbla që u rralluan, pastaj përqafimet, pastaj edhe bisedat. Tani, çdo gjë që thosha kthehej në grindje ose heshtje të thellë.

Një mbrëmje, ndërsa po laja enët, dëgjova Arbenin duke folur me nënën e tij në telefon. “Elira s’ka bërë asgjë sot,” tha ai me një ton të ashpër. “Shtëpia është rrëmujë.” Lotët më mbushën sytë. Nuk ishte hera e parë që ai fliste kështu për mua, por çdo herë plagët thelloheshin më shumë.

Nëna ime, Luljeta, vinte shpesh për të më ndihmuar me fëmijët. Një ditë, ajo më pa duke qarë në dhomën e gjumit.

“Bijë, çfarë ke?”

“Nuk di më si të jetoj kështu, nënë,” i thashë mes lotëve. “Arbeni nuk më do. Nuk më respekton.”

Ajo më përqafoi fort. “Mos lejo askënd të të bëjë të ndihesh e padukshme. Ti je vajza ime dhe meriton dashuri.”

Por si mund ta lija Arbenin? Në lagjen tonë, divorci shihej si turp. Fjalët e njerëzve ishin më të rënda se vetmia ime.

Një natë, ndërsa po shtrihesha në shtrat pranë tij, i thashë me zë të dridhur:

“Arben, a mund të flasim?”

Ai u kthye nga ana tjetër pa më parë. “Jam i lodhur.”

“Kam nevojë të di nëse ende të bëj të lumtur.”

Ai psherëtiu thellë. “Mos fillo tani me këto budallallëqe.”

Aty kuptova se nuk isha më gruaja e tij, por thjesht një bashkëjetuese që kujdesej për shtëpinë dhe fëmijët.

Ditët kalonin njësoj – zgjohesha herët, gatuaja, pastroja, kujdesesha për fëmijët dhe prisja një fjalë të mirë që nuk vinte kurrë. Edhe kur ishim me miqtë ose familjen, Arbeni fliste vetëm për veten ose qeshte me shakatë e të tjerëve. Unë isha gjithmonë në sfond.

Një ditë vendosa të flisja me motrën time, Eglën.

“Egla, nuk mundem më,” i thashë duke i treguar gjithçka.

Ajo më shikoi drejt në sy. “Elira, ti ke humbur veten duke u përpjekur ta mbash këtë martesë gjallë. Po pse duhet të vuash kaq shumë? Fëmijët do të rriten dhe do ta kuptojnë gjithçka.”

Fjalët e saj më goditën si rrufe. Po, Diona dhe Liri po rriteshin mes një atmosfere të ftohtë dhe plot tension. Një natë dëgjova Dianën duke i thënë motrës së vogël:

“Mami është gjithmonë e trishtuar. Babi nuk i flet kurrë.”

Aty u thye diçka brenda meje. Nuk doja që vajzat e mia të mendonin se kjo ishte dashuria.

Një fundjavë vendosa t’i kërkoja Arbenit të shkonim diku bashkë – vetëm ne të dy.

“Arben, çfarë mendon për një fundjavë jashtë qytetit? Vetëm ne?”

Ai qeshi me ironi. “Nuk kam kohë për këto gjëra. Shiko shtëpinë dhe fëmijët.”

Mbrëmjen tjetër, ndërsa po palosja rrobat e fëmijëve, ai hyri në dhomën e ndenjes dhe nisi të shikonte ndeshjen me shokët në telefon. Asnjë fjalë për mua.

Në atë moment ndjeva se isha zhdukur plotësisht nga jeta e tij.

Njëri nga shokët e tij, Iliri, erdhi një ditë për vizitë.

“Si je Elira?” më pyeti me mirësjellje.

“Mirë,” i thashë shkurt.

Ai pa Arbenin dhe pastaj mua. “Arben, ke një grua të mrekullueshme. Duhet ta vlerësosh.”

Arbeni qeshi dhe tha: “Po ç’ke ti me këto punët tona?”

Iliri uli kokën dhe nuk foli më.

Pas asaj dite fillova të mendoj seriozisht për jetën time. Çdo natë shkruaja në një fletore ndjenjat e mia – frikën nga vetmia, dhimbjen nga indiferenca, dëshirën për t’u ndjerë sërish e gjallë.

Një ditë mora guximin dhe shkova te psikologia e lagjes, znj. Mimoza.

“Elira,” më tha ajo pasi dëgjoi historinë time, “ti ke nevojë ta duash veten para se të kërkosh dashuri nga dikush tjetër.”

Fjalët e saj më dhanë forcën që kisha humbur prej kohësh.

Fillova të lexoj libra që më frymëzonin dhe t’i kushtoja kohë vetes – një shëtitje në park, një kafe me Eglën apo një bisedë me nënën time pa frikën se po harroja detyrat e shtëpisë.

Arbeni filloi ta vinte re ndryshimin tim.

“Çfarë ke ndryshuar këto kohët?” më pyeti një mbrëmje.

“Po kujdesem pak edhe për veten time,” iu përgjigja qetësisht.

Ai nuk foli më tej.

Njëri pas tjetrit filluan të dalin në sipërfaqe plagët tona – grindjet u shtuan sepse unë nuk isha më ajo që heshtte gjithmonë. Njërën natë ai bërtiti: “Nëse nuk je e kënaqur këtu, shko te mamaja jote!”

U ngrita pa fjalë dhe dola jashtë në ballkon. Qielli ishte i mbushur me yje por unë ndihesha si nën një re të zezë.

Ditën tjetër mora vajzat dhe shkova te mamaja ime për disa ditë. Aty ndjeva ngrohtësinë që kisha harruar prej kohësh.

Pas disa ditësh Arbeni erdhi të na merrte.

“Elira, hajde në shtëpi,” tha ai shkurt.

“Pse duhet të kthehem?”

Ai uli kokën dhe nuk foli.

E kuptova se ai nuk do ndryshonte kurrë – jo sepse nuk mundej por sepse nuk donte.

Vendosa të mos kthehem menjëherë. Fillova të kërkoj punë part-time dhe t’i kushtoj kohën time vajzave dhe vetes.

Njerëzit filluan të flisnin – fqinjët pyesnin nën zë: “Çfarë ka ndodhur me Elirën?” Por unë nuk u ndjeva më e turpëruar; ndihesha më e forta se kurrë.

Sot jam ende në udhëtim – mes frikës dhe shpresës – por di një gjë: askush nuk meriton të jetojë nën hijen e padukshme të harresës.

A është më mirë të jetosh vetëm sesa pranë dikujt që s’të sheh? Apo duhet t’i japim gjithmonë edhe një shans dashurisë? Çfarë do bënit ju po të ishit në vendin tim?