Enigma e Zemrave të Papërputhura: Një rrëfim nga Tirana

“Pse gjithmonë ndodh kështu? Pse vajzat më të mira, ato që i shoh çdo ditë në lagjen time, zgjedhin djemtë që nuk dinë të vlerësojnë as veten, e jo më dashurinë?” – pyeta veten me zë të lartë, ndërsa shikoja nga dritarja e dhomës sime të vogël në katin e tretë të pallatit të vjetër në Kombinat. Jashtë, në rrugicën e ngushtë, Bora – vajza që kisha dashur prej vitesh – qeshte me Ermalin, një djalë që njihej për aventurat dhe papërgjegjshmërinë e tij. Zemra më rrihte fort, si një daulle që nuk ndalet.

Nëna ime, Lirija, hyri në dhomë pa trokitur. “Ardit, mos u merr me hallet e botës! Shiko jetën tënde. Ke punën, ke shkollën, ke familjen!” – më tha ajo me atë tonin e saj të lodhur nga jeta, por gjithmonë të drejtë.

“Po mam, por s’mundem ta kuptoj… Pse njerëzit e mirë gjithmonë lëndohen? Pse Bora nuk sheh se sa shumë e dua?”

Ajo u ul pranë meje dhe më preku flokët. “Zemra nuk pyet për logjikën, bir. Por mos harro: jeta është më shumë se dashuria.”

Por unë nuk mund ta pranoja këtë. Çdo natë, kur kthehesha nga puna në marketin e lagjes, shihja Borën duke u larguar me Ermalin në motorin e tij të zhurmshëm. Unë isha ai që i mbaja derën hapur kur ajo vinte me qeset plot, ai që i ndihmoja gjyshen kur i binte diçka nga ballkoni. Por ajo asnjëherë nuk më pa ndryshe.

Një natë, ndërsa po mbyllja marketin, dëgjova zërin e Borës pas shpinës. “Ardit, a ke pak ujë? Jam lodhur sot.”

Iu afrova menjëherë dhe i zgjata një shishe ujë. “Gjithmonë për ty,” i thashë me zë të dridhur.

Ajo buzëqeshi lehtë. “Faleminderit. Je gjithmonë kaq i sjellshëm.”

“Bora… pse je gjithmonë me Ermalin? Ai… ai nuk të meriton.”

Ajo uli kokën dhe heshti për një çast. “Nuk është aq e thjeshtë, Ardit. Njerëzit nuk zgjedhin gjithmonë atë që është më mirë për ta. Ndoshta sepse duam të ndjejmë diçka ndryshe… diçka që na bën të harrojmë veten.”

Fjalët e saj më mbetën në mendje gjithë natën. Nuk fjeta dot. Të nesërmen vendosa të kërkoj përgjigje tek një njeri që njihej për mençurinë e tij – Xha Saliu, një burrë i moshuar që rrinte gjithmonë në stol pranë parkut dhe lexonte libra të vjetër.

“Xha Sali,” i thashë duke u ulur pranë tij, “a mund të të pyes diçka?”

Ai ngriti sytë mbi syzet e trasha dhe më pa drejt e në shpirt. “Pyet bir, se jeta është pyetje pa fund.”

“Pse njerëzit e mirë shpesh mbeten vetëm? Pse dashuria duket sikur zgjedh gjithmonë gabim?”

Ai qeshi lehtë dhe mori frymë thellë. “Dashuria është si lumi Lana: ndonjëherë rrjedh aty ku nuk duhet, ndonjëherë ndotet nga gjërat që s’i kontrollon dot. Njerëzit kërkojnë zjarrin, jo sigurinë; kërkojnë emocionin, jo qetësinë. Por mos harro: edhe zjarri digjet dhe shuhet shpejt.”

“Po unë çfarë duhet të bëj? T’i dorëzohem fatit?”

“Jo bir. Duhet të jesh vetvetja. Mos u bëj asnjëherë si ata që nuk je vetëm për t’u pëlqyer dikujt tjetër. Dashuria e vërtetë vjen kur s’e pret.”

U ngrita nga stoli me një ndjesi boshllëku. Fjalët e Xha Salit më ngushëlluan pak, por dhimbja mbeti aty. Në shtëpi gjeta babain tim, Petritin, duke pirë kafe dhe duke parë lajmet.

“Si je djalosh?” – më pyeti pa hequr sytë nga ekrani.

“Mirë babi… vetëm pak i menduar.”

Ai uli zërin e televizorit dhe më pa seriozisht. “Mos harro: burrat nuk qajnë për dashurinë. Jeta është luftë.”

Por unë nuk isha dakord me këtë filozofi të vjetër shqiptare. Unë doja të qaja, doja të flisja për ndjenjat e mia, doja ta kuptoja pse zemrat tona na çojnë gjithmonë drejt dhimbjes.

Ditët kalonin dhe Bora vazhdonte jetën e saj me Ermalin. Një mbrëmje dëgjova zhurmë nga rruga; dikush kishte bërë sherr te lokali i lagjes. Mësova se Ermali kishte rrahur dikë për xhelozi dhe Bora ishte larguar duke qarë.

Tani ishte rasti im. E gjeta Borën ulur vetëm në parkun ku zakonisht lexonte libra.

“Bora… a je mirë?”

Ajo ngriti sytë e përlotur dhe më pa me një dhimbje që nuk e kisha parë kurrë më parë.

“Ardit… jam lodhur. Nuk dua më drama në jetën time.”

U ula pranë saj dhe i zgjata dorën. “Unë jam këtu për ty… gjithmonë.”

Ajo qeshi hidhur. “Ti je gjithmonë këtu… por ndonjëherë mendoj se nuk jam gati për dikë si ti. Kam frikë nga dashuria që nuk djeg.”

Nuk fola më. E lashë të qante në heshtje dhe thjesht isha pranë saj.

Pas asaj nate, Bora filloi të largohej nga Ermali por asnjëri prej nesh nuk foli më për ndjenjat tona. Ajo nisi punën në një zyrë kontabiliteti dhe unë vazhdova jetën time mes punës dhe familjes.

Njëri nga shokët e mi më tha: “Ardit, ndoshta duhet ta lësh Borën pas krahëve. Ka plot vajza të mira.”

Por unë nuk mund ta harroja lehtë. Çdo herë që shihja një çift në rrugët e Tiranës, pyesja veten: “A do vijë ndonjëherë dita kur njerëzit do zgjedhin zemrën që i do vërtet?”

Vitet kaluan dhe unë u rrita mes dilemave dhe shpresave të thyera. Bora u martua me dikë tjetër – një djalosh i qetë nga Elbasani – ndërsa unë mbeta beqar, por jo bosh.

Sot, kur shoh pas në jetën time, kuptoj se dashuria është enigmë që nuk zgjidhet kurrë plotësisht. Ndoshta duhet ta pranojmë se zemrat tona janë të papërputhura sepse kështu është natyra njerëzore.

Por a është kjo drejtësi? A duhet të dorëzohemi para fatit apo t’i japim vetes shansin për të dashuruar sërish?

Çfarë mendoni ju? A ka kuptim të presësh dikë që s’t’i kthen ndjenjat apo duhet të ecësh përpara?