E vërteta që u tha në altar: Një dasmë që u kthye në dramë

“Ariana, mos e bëj këtë, të lutem!” – zëri i nënës sime, Luljeta, më ndiqte pas ndërsa qëndroja para pasqyrës, me fustanin e bardhë që më shtrëngonte më shumë se çdo herë tjetër. Në fytyrën time nuk kishte asnjë shenjë gëzimi. Në vend të buzëqeshjes së një nuseje të lumtur, sytë e mi ishin të fryrë nga lotët që kisha derdhur gjithë natën.

Në dhomën ngjitur, dëgjoja zhurmën e të qeshurave të miqve dhe të afërmve që prisnin fillimin e ceremonisë. Por unë nuk isha më ajo Ariana që kishin njohur. Brenda meje kishte plasur një stuhi: tradhtia e Erionit, burri që do të duhej të ishte mbështetja ime, ishte bërë publike vetëm për mua – dhe për atë vajzën tjetër, që i shkruante mesazhe natën vonë.

“Mos harro, gjithçka është gati. Të dua,” – kishte shkruar ajo. Dhe ai, Erioni im, i përgjigjej me fjalë që kurrë nuk m’i kishte thënë mua.

Nuk mund ta besoja. Ishte nata para dasmës kur pashë mesazhet në telefonin e tij. Ai flinte pranë meje, i qetë, ndërsa unë lexoja çdo rresht me duar që më dridheshin. Zemra më rrihte fort, por heshta. Heshta deri në mëngjes. Heshta edhe kur më veshën me fustanin e bardhë. Por tani, para se të dilja në altar, ndjeva se nuk mund të heshtja më.

Kur hyra në sallën e dasmës, të gjithë u ngritën në këmbë. Muzika ndaloi për një çast. Erioni më priti buzagaz në fund të tapetit të kuq, por sytë e tij u errësuan kur pa fytyrën time të ngrirë.

“Çfarë ke?” më pëshpëriti ai kur u afrova.

“Do ta kuptosh,” i thashë me zë të ulët.

Prifti nisi fjalët tradicionale. “A pranon ti, Ariana, ta marrësh Erionin për burrë?”

Nuk iu përgjigja menjëherë. Në vend të kësaj, nxorra telefonin nga çanta ime të vogël dhe u ktheva nga të ftuarit.

“Të dashur familjarë dhe miq,” fillova me zërin që më dridhej, “sot nuk do lexoj betimet që kam shkruar për Erionin. Sot dua t’ju lexoj diçka tjetër.”

Në sallë ra heshtje varri. Nëna ime mbuloi gojën me dorë. Motra ime, Elira, u ngrit nga karrigia. Erioni u zbeh në fytyrë.

Lexova mesazhet një nga një. Fjalët ishin therëse, secila si një thikë në zemrën time. “Më mungon,” “Do të vij sonte te ti,” “Ariana nuk dyshon asgjë.”

Disa nga të ftuarit filluan të pëshpërisnin. Disa gra qanin. Babai im u ngrit dhe doli jashtë pa thënë asnjë fjalë.

Erioni tentoi të më ndalonte, por unë vazhdova: “Kjo është e vërteta ime sot. Nuk mund të martohem me dikë që më ka tradhtuar para se të fillojmë jetën bashkë.”

Ai u përpoq të justifikohej: “Ariana, nuk është ashtu si duket! Të lutem, mos e bëj këtë!”

Por unë nuk doja më asnjë shpjegim. M’u kujtua çdo natë që kisha pritur mesazhet e tij, çdo premtim bosh për dashuri të përjetshme.

Nëna ime erdhi pranë meje dhe më kapi dorën: “Bijë, hajde ikim.”

Nuk kisha më forcë as të qaja. E lashë sallën nën sytë e gjithë fshatit dhe qytetit tonë të vogël. Disa më shikonin me keqardhje, disa me habi, disa me neveri – sepse në Shqipëri ende është turp për një grua të flasë hapur për plagët e saj.

Në shtëpi shpërtheu një tjetër dramë. Babai im nuk foli me askënd për tri ditë. Nëna ime qante natën vonë në kuzhinë. Motra ime Elira më mbante dorën dhe më thoshte: “Bëri mirë që nuk u martove me një njeri të tillë.”

Por fshati fliste ndryshe: “Ariana turpëroi familjen,” “Nuk i falet një gruaje të lërë burrin në altar,” “Kush do ta marrë tani?”

Ditët kalonin ngadalë. Unë nuk dilja nga shtëpia. Çdo herë që dëgjoja zërat jashtë dritares, ndihesha si nën gjyq. Një natë dëgjova nënën time duke folur me hallën: “Mbase duhet ta kishim mbyllur këtë mes nesh… Po tani? Si do dalim para njerëzve?”

Por unë nuk mundesha më të heshtja për hir të opinionit apo zakoneve të vjetra. Çdo natë pyesja veten: A është më mirë një jetë me turp apo një jetë me gënjeshtër?

Një ditë vendosa të dal nga shtëpia. Shkova te liqeni ku shkoja gjithmonë kur isha fëmijë. U ula mbi bar dhe lashë lotët të rridhnin lirshëm. Një grua e moshuar u ul pranë meje pa thënë asgjë për disa minuta.

“Bijë,” tha ajo më në fund, “jeta është e gjatë dhe njerëzit harrojnë shpejt. Por ti duhet ta dish se ke bërë atë që është e drejtë për ty.”

Fjalët e saj më dhanë pak forcë. Fillova t’i përgjigjesha mesazheve mbështetëse nga shoqet e mia – ato pak që kishin guximin të më flisnin hapur.

Njëri prej tyre ishte nga Sara: “Jam krenare për ty! Shumica do kishin heshtur.”

Por kishte edhe nga ato që më gjykonin: “Nuk kishe pse ta bëje publike… Mund ta zgjidhje ndryshe.”

Nuk është lehtë të jesh grua në Shqipëri kur vendos t’i thuash gjërat troç – sidomos kur bëhet fjalë për dashurinë dhe tradhtinë.

Sot, muaj pas asaj dite dramatike, ende ndiej dhimbje kur kujtoj fytyrat e familjarëve dhe miqve atë ditë në sallën e dasmës. Por ndiej edhe një lloj çlirimi: nuk jam më viktimë e një mashtrimi.

Ndoshta do kalojnë vite derisa njerëzit ta harrojnë këtë histori – ose ndoshta kurrë nuk do harrohet. Por unë jam Ariana dhe kam zgjedhur veten time mbi gjithçka tjetër.

A do kisha bërë ndryshe po të kisha mundësi? A është më mirë të jetosh me turpin e së vërtetës apo me dhimbjen e një gënjeshtre? Ju si do vepronit po të ishit në vendin tim?