Dashuria që më Dogji: Historia ime mes Pasurisë dhe Humbjes

“Nuk mund ta besoj që po e bën këtë, Arlinda! Po turpëron familjen!” – zëri i mamit më përplaset në vesh si një shuplakë e ftohtë. Qëndroj në prag të derës, me sytë e fryrë nga lotët dhe duart që më dridhen. Jashtë, nata ka rënë mbi Tiranën dhe dritat e qytetit duken si yje të largët, të paarritshëm. Brenda meje, gjithçka është stuhi.

Nuk e kisha menduar kurrë se do të dashurohesha me dikë si Mentori. Ai është 68 vjeç, pothuajse sa dyfishin e moshës sime. Një biznesmen i njohur, me vila në bregdet dhe makina luksoze që i ndërron çdo muaj. Por kur e njoha, nuk pashë as pasurinë, as moshën – pashë një njeri që më dëgjoi kur askush tjetër nuk më dëgjonte.

Isha vetëm 27 vjeçe, sapo kisha mbaruar masterin për Ekonomi dhe punoja si asistente në një kompani ndërtimi. Jetonim në një apartament të vogël në Kombinat, unë, mami dhe vëllai im i vogël, Erioni. Babai na kishte lënë kur isha 12 vjeçe dhe që atëherë, jeta jonë ishte bërë një luftë e përditshme për mbijetesë.

Mentorin e njoha në një konferencë biznesi. Ai foli për suksesin dhe sakrificat, por kur më pa mua në fund të sallës, buzëqeshi me një ngrohtësi që nuk e kisha parë kurrë te meshkujt shqiptarë të asaj moshe. Pas konferencës, më ftoi për kafe. “Arlinda, ke një mendje të mprehtë. Mos lejo askënd të ta shkelë ëndrrën,” më tha. Ato fjalë më mbetën në mendje.

Filluam të takohemi shpesh. Në fillim për punë, pastaj për biseda të gjata mbi jetën, mbi humbjet tona. Ai kishte humbur gruan nga kanceri para pesë vitesh dhe kishte dy djem që jetonin jashtë shtetit. “Nuk më vizitojnë kurrë,” më tha një natë ndërsa shëtisnim në parkun e Liqenit Artificial. “Paratë i kanë bërë të ftohtë. Unë dua vetëm dikë që të më dojë për atë që jam.” Unë qesha me lot në sy: “Edhe unë kam nevojë për dikë që të më kuptojë.” Dhe aty nisi gjithçka.

Kur familja ime mori vesh për lidhjen tonë, gjithçka u kthye përmbys. Mami nuk fliste me mua me ditë të tëra. Erioni më shikonte me urrejtje: “Po tallesh? Do martohesh me një plak për lekët e tij?” Fqinjët filluan të flisnin pas shpine. Në lagje u bëra “ajo vajza që ka lënë mendjen pas plakut të pasur”.

Mentori mundohej të më mbështeste: “Mos i dëgjo njerëzit. Jeta është e jotja.” Por çdo natë qaja në jastëk nga dhimbja e fjalëve që dëgjoja. Një ditë, mami më tha: “Nëse vazhdon me këtë marrëzi, harro që ke nënë!” U ndjeva sikur po më priste dikush shpirtin me thikë.

Por dashuria jonë u bë edhe më e fortë mes gjithë atij urrejtjeje. Mentori më çonte në udhëtime në jug, më dhuronte libra dhe më lexonte poezi nga Lasgushi nën dritën e hënës në Dhërmi. “Ti je pranvera ime e vonuar,” më thoshte shpesh.

Një natë vere, ndërsa ishim në verandën e vilës së tij në Vlorë, ai u ul në gjunjë dhe nxori një unazë smeraldi: “Arlinda, dua të kaloj vitet që më kanë mbetur me ty. Pranoje këtë unazë si premtim dashurie.” Lotët më rrodhën pa pushim. E pranova.

Por lumturia jonë nuk zgjati shumë. Djemtë e Mentorrit u kthyen nga jashtë sapo morën vesh për fejesën tonë. Erdhi një natë kur dera u hap me forcë dhe ata hynë brenda duke bërtitur: “Çfarë po bën babi? Kjo vajzë po të mashtron! Do vetëm paratë!” Mentori u ngrit i tronditur: “Mos guxoni të flisni kështu për Arlindën!” Ata nuk ndaluan së ofenduari.

Pas asaj nate gjithçka ndryshoi. Mentori filloi të sëmurej shpesh – tensioni i lartë, zemra që i rrihte fort nga stresi. Unë u bëra infermierja dhe mbështetja e tij. Por edhe unë isha duke u thyer brenda vetes nga presioni i familjes sime dhe i shoqërisë.

Një ditë, ndërsa po i jepja ilaçet Mentorrit, ai më kapi dorën: “Arlinda, mos lejo që urrejtja t’i fitojë zemrat tona.” Por unë isha lodhur. Nuk mundesha më të luftoja kundër gjithë botës.

Një mbrëmje shtatori, ndërsa po kthehesha nga puna, mora një telefonatë nga shërbyesja e Mentorrit: “Zonja Arlinda… Mentori është keq…” Vrapova drejt spitalit me zemrën që rrihte sa s’doja të dilte nga kraharori. Kur arrita atje, ai ishte në reanimacion. Mjekët thanë se kishte pësuar infarkt.

U ula pranë shtratit të tij dhe i putha dorën: “Të lutem mos më lër vetëm…” Ai hapi sytë ngadalë dhe buzëqeshi lehtë: “Ti je dashuria ime… Mos harro kurrë…” Dhe pastaj sytë iu mbyllën përgjithmonë.

Në varrim nuk më lanë t’i afrohesha arkivolit. Djemtë e tij më hodhën fjalët më të rënda: “Tani shko gjej ndonjë tjetër plak!” Mami erdhi pranë meje dhe pa thënë asgjë, më mori përdore.

Kaluan muaj dhe dhimbja nuk u zbeh asnjëherë. Shpesh rri zgjuar natën duke menduar: A ia vlejti gjithë kjo sakrificë? A është dashuria diçka që duhet ta luftosh edhe kur gjithë bota është kundër teje? Apo ndonjëherë duhet thjesht të dorëzohesh?

Ndoshta jeta ime do ishte ndryshe po të mos kisha zgjedhur Mentorrrin… Por a do isha vërtet e lumtur? Ju çfarë do bënit po të ishit në vendin tim? A do luftonit për dashurinë edhe kur ajo ju djeg gjithçka?