Besa e Thyer: Një Histori e Zdradhës që Nuk Harrohet

— O, Lira! U ktheve? — u hutua vjehrra ime, Merita, sapo hapi derën. Sytë i lëviznin shpejt, sikur kërkonte diçka për t’u kapur. — Mendova se do vije pasnesër…

— Më shkurtuan lejen në punë, Merita. Duhej të kthehesha sot. Ku është Arbeni me djalin? — zëri më doli i qetë, por brenda ndihesha si të më kishte plasur zemra.

Ajo hezitoi, pastaj më ftoi brenda. Shtëpia ishte e qetë, por ndjeva një aromë të huaj parfumi në ajër. U ngjita ngadalë shkallëve, duke dëgjuar zhurma të mbytura nga dhoma jonë. Zemra më rrihte fort, sikur donte të më paralajmëronte për diçka të keqe.

— Arben! — thirra me zë të lartë, duke hapur derën me forcë.

Ai u ngrit menjëherë nga krevati, i zbehtë si letra. Pranë tij, një grua tjetër mbuloi trupin me çarçaf. Ishte Bora, shoqja ime e fëmijërisë.

— Lira… nuk është ashtu si duket… — mërmëriti Arbeni, por fjalët i mbetën në fyt.

Nuk mbaj mend çfarë bërtita apo si dola nga dhoma. Gjithçka u bë mjegull. Vetëm një ndjesi boshllëku dhe tradhtie më pushtoi. Jashtë, Merita më priti me lot në sy.

— Të lutem, bijë… mos bëj ndonjë marrëzi. Djali është te komshija. Nuk e meriton këtë…

Nuk e meritonim asnjëra këtë. As unë, as djali im pesëvjeçar, as familja që kisha ndërtuar me aq mundim. Gjithçka që kisha besuar u shemb në një natë.

Ditët që pasuan ishin si një makth pa fund. Në shtëpinë time në Tiranë, çdo gjë më dukej e huaj. Arbeni më kërkonte falje me mesazhe të pafundme:

— Lira, të betohem, ishte një gabim. Nuk do ta lejoj të na shkatërrojë familjen tonë…

Por si mund të besoja më? Si mund t’i shikoja sytë djalit tim dhe t’i thoja se babai i tij kishte zgjedhur dikë tjetër? Në lagje nisi të përhapej fjala. Gratë më shikonin me keqardhje ose kuriozitet. Nëna ime vinte çdo ditë:

— Bijë, mos u dorëzo. Për hir të djalit, përpiqu ta falësh…

Por a falet tradhtia? A falet kur besimi thyhet kaq thellë sa nuk mbetet asgjë për të ndërtuar mbi të?

Një natë, Bora më kërkoi takim te kafja pranë parkut. Erdhi me sytë e skuqur dhe duart që i dridheshin.

— Lira… nuk doja të ndodhte kështu. Ishte dobësi… M’u desh shumë guxim të vij sot para teje.

E pashë gjatë pa folur. Në atë moment kuptova se nuk isha vetëm viktimë; isha edhe dëshmitare e dobësisë njerëzore.

— Ti ishe motra që nuk pata kurrë… — i thashë me zërin që mezi ma nxirrte dhimbja. — Si munde?

Ajo qau pa zë. Nuk kishte fjalë që mund të shlyente atë që kishte ndodhur.

Në shtëpi, djali im, Ergi, filloi të bëhej më i mbyllur. Nuk pyeste më për babain si më parë; vetëm më shikonte me sy të trishtuar kur dëgjonte zënkat në telefon mes meje dhe Arbenit.

Një natë, ndërsa po i lexoja përrallën para gjumit, ai më pyeti:

— Mami, pse babi nuk vjen më në shtëpi?

M’u thye zemra. Si t’ia shpjegoja një fëmije se dashuria mund të thyhet nga pabesia?

Ditët kalonin ngadalë. Në punë mezi mbaja veten; koleget më shikonin me keqardhje ose më shmangnin bisedat për familjen. Një ditë, drejtori më thirri në zyrën e tij:

— Lira, e di që po kalon një periudhë të vështirë… Nëse ke nevojë për pushim, mund ta marrësh.

Por unë nuk doja pushim; doja drejtësi. Doja që dikush të më kthente jetën që kisha para asaj nate.

Në darka familjare, babai im rrinte i heshtur; vetëm hidhte vështrime të ashpra ndaj nënës sime kur ajo përmendte fjalën “falje”.

— Burrat shqiptarë gjithmonë kanë gabuar kështu… — tha ajo një mbrëmje.

Babai u ngrit nga tavolina:

— Jo çdo burrë është njësoj! Dhe jo çdo grua duhet ta pranojë këtë si fat!

Fjalët e tij më dhanë forcë. Fillova të mendoj për veten time jo vetëm si grua e tradhtuar, por si nënë dhe si njeri që meriton respekt.

Një ditë vendosa të flas hapur me Arbenin. U takuam në parkun ku dikur shëtisnim dorë për dore.

— Lira, të lutem… — nisi ai.

— Mjaft! — ia preva fjalën. — Nuk dua justifikime. Dua vetëm të dish se nuk jam më ajo grua që lejon të shkelet mbi dinjitetin e saj.

Ai uli kokën dhe heshti gjatë.

— Po djali? — pyeti me zërin që i dridhej.

— Djali do ketë gjithmonë babanë e tij… por unë nuk mund të jem gruaja jote më.

U largova pa kthyer kokën pas. Për herë të parë pas shumë kohësh ndjeva një lloj çlirimi mes dhimbjes.

Jeta ime ndryshoi rrënjësisht pas asaj nate. Mësova se besimi është si qelqi: kur thyhet, edhe nëse ngjitet sërish, mbetet gjithmonë një vijë që kujton plagën. Sot jam ende duke u përpjekur të ndërtoj veten nga e para; për djalin tim dhe për veten time.

Ndonjëherë pyes veten: A ka ndonjëri prej nesh forcën t’i falim vërtet plagët kaq të thella? Apo thjesht mësojmë të jetojmë me to? Çfarë do bënit ju në vendin tim?