Aroma e Pendimit: Si Një Freskues Ajri Shkatërroi Qetësinë Time Familjare
“Po pse more, Luan, pse duhet të eksperimentosh gjithmonë me këto gjërat e tua?” – zëri i nënës sime, Merita, më goditi si rrufe sapo hapa derën e banjës. Aroma e fortë e limonit dhe uthullës më mbushi hundët, aq sa më duhej të mbaja frymën. Ishte e qartë që freskuesi i ajrit që kisha bërë vetë nuk kishte funksionuar siç kisha shpresuar.
Nuk ishte hera e parë që përpiqesha të sillja diçka të re në shtëpi. Që kur babai im, Shpëtimi, u largua për në Itali për punë, ndjeja një boshllëk të madh dhe një përgjegjësi të pashprehur për të mbajtur gjithçka nën kontroll. Nëna ime punonte dy turne në spitalin e qytetit dhe motra ime e vogël, Elira, ishte gjithmonë me kokën në libra. Unë, si djali i madh, ndjeja se duhej të isha ai që zgjidhte çdo problem.
Por këtë herë, problemi isha unë.
Ishte një pasdite e zakonshme e së dielës kur vendosa të bëja freskuesin e ajrit. Pashë një video në internet: uthull, sodë buke, disa pika vaj esencial limoni. “Do ta bëj banjën të nuhasë si pranverë!” – mendova me vete. Por sapo përzjeva gjithçka në një shishe plastike dhe e lashë në qoshe, filluan telashet.
Në fillim ishte vetëm aroma e fortë. Por pastaj, Elira filloi të kollitej pa pushim. “Mami, më djegin sytë!” – bërtiti ajo nga dhoma tjetër. Nëna ime u ngrit me nxitim dhe hyri në banjë. Kur doli, fytyra i ishte skuqur nga inati.
“Luan, a je në vete? Çfarë ke hedhur këtu brenda? Po na helmon!”
U ndjeva keq. Nuk kisha dashur t’i lëndoja. Vetëm doja që shtëpia jonë të dukej më mirë, më e pastër, më e ngrohtë – siç ishte kur babai ishte këtu. Por tani, gjithçka po shkatërrohej nga një shishe plastike dhe pak uthull.
Në darkë, askush nuk foli me mua. Nëna ime hante në heshtje, Elira fshinte sytë nga lotët që i shkaktonte aroma që ende nuk kishte dalë plotësisht nga banja. Unë rrija ulur në qoshe, duke ndjerë peshën e fajit mbi shpatulla.
Të nesërmen në mëngjes, kur u zgjova, dëgjova nënën time duke folur me zë të ulët në telefon: “Nuk di ç’ti bëj më këtij djali… Është bërë si babai i tij, gjithmonë me kokën e vet.”
Fjalët më goditën thellë. Nuk doja të isha si babai im – ai që iku dhe na la vetëm me kujtimet dhe premtimet bosh se do kthehej shpejt. Por ndoshta isha vërtet si ai: kokëfortë, i papërmbajtur, gjithmonë duke kërkuar zgjidhje aty ku nuk duhej.
Në shkollë atë ditë nuk mund të përqendrohesha. Mësuesja ime, zonja Vjollca, më pyeti disa herë për detyrat, por unë vetëm tundja kokën. Në pushim, shoku im më i mirë, Arjani, më pyeti:
“Çfarë ke? Je bërë si hije.”
I tregova gjithçka. Ai qeshi.
“Po ti je budalla! Kush bën freskues ajri me uthull? Merr një nga ato që shiten te dyqani!”
Por nuk ishte aq e thjeshtë. Nuk kisha para për të blerë freskuesa luksi. Çdo qindarkë që vinte nga Italia duhej kursyer për ushqim dhe faturat e dritave.
Kur u ktheva në shtëpi atë pasdite, aroma kishte filluar të zbehej, por tensioni mes nesh ishte bërë edhe më i fortë. Nëna ime nuk më fliste fare. Elira më shikonte me sy të trishtuar.
Në mbrëmje, ndërsa po laja enët, dëgjova nënën time duke folur përsëri në telefon me babanë:
“Po, është mirë… Po mundohet shumë… Por ndonjëherë më duket sikur nuk di çfarë bën.”
Nuk durova dot më. Hyra në dhomën e saj pa trokitur.
“Mami… Më fal. Nuk doja t’ju lëndoja. Vetëm doja që shtëpia jonë të dukej më mirë… T’i mungon babi edhe ty?”
Ajo uli telefonin dhe më pa me lot në sy.
“Luan… Të gjithë na mungon babi. Por nuk mund ta zgjidhim këtë duke bërë eksperimente që na rrezikojnë shëndetin.”
U ula pranë saj dhe fillova të qaja si fëmijë i vogël.
“Unë vetëm dua që ti dhe Elira të jeni mirë… Nuk dua që shtëpia jonë të jetë bosh.”
Ajo më përqafoi fort.
“E di bir… Por ndonjëherë duhet thjesht të jemi bashkë dhe jo të kërkojmë perfeksionin.”
Atë natë fjetëm të tre bashkë në dhomën time. Për herë të parë pas shumë kohësh nuk ndjeva boshllëk. Nuk kishte rëndësi aroma apo freskia e banjës – rëndësi kishte ngrohtësia që ndanim mes nesh.
Tani kur kujtoj atë ditë, qesh me veten time. Por ende pyes: Sa shpesh mundohemi t’i bëjmë gjërat perfekte dhe harrojmë se çfarë është vërtet e rëndësishme? A ia vlen ndonjëherë kokëfortësia jonë kur ajo mund të na largojë nga ata që duam më shumë?