Serra e Çarë dhe Intriga e Grave: Si Një Mashtrim Gati Shkatërroi Dy Familje

— E gjitha është shkatërruar! — bërtiti Luljeta, duke u mbajtur për portën time si të ishte e vetmja gjë që nuk do t’i rrëzohej sot. Sytë i kishte të fryrë nga të qarat, duart i dridheshin. Unë sapo kisha dalë me filxhanin e kafes në dorë, ende me sytë gjysmë të mbyllur.

— Çfarë ka ndodhur, moj Luljeta? — pyeta, duke u afruar.

— Serën! Serën ma kanë çarë! Tërë natën kam pritur të zbardhë dita që të shkoj të shoh domatet e kastravecët… Tani çdo gjë është shkatërruar! — zëri i saj u drodh dhe më shumë.

U nisa me të drejt kopshtit të saj. Aty, plastika e serës ishte shqyer si nga një bishë. Bimët ishin të shkelura, degët e thyera, domatet e gjelbra të hedhura përdhe. M’u ngjesh zemra. E dija sa shumë punonte Luljeta, veçanërisht këtë vit që burri i saj, Shabani, kishte mbetur pa punë.

— Kush mund ta ketë bërë këtë? — pyeta me zë të ulët.

Ajo ngriti supet, por sytë iu ngulën drejt shtëpisë së Afërditës, fqinjës sonë tjetër. Nuk më pëlqeu fare ai shikim.

— Dje pasdite pashë Afërditën që rrinte gjatë te gardhi… — tha Luljeta me zë të ulët. — Dhe para dy javësh, kur i thashë që do merrja pjesë në panairin e fshatit me domatet e mia, ajo u mërzit shumë. E di që edhe ajo ka serën e vet, por këtë vit nuk i kanë dalë fare mirë domatet…

Nuk doja ta besoja që Afërdita do bënte diçka të tillë. Ishte grua e urtë, por gjithmonë kishte pasur një lloj rivaliteti mes tyre. Në fshatin tonë, gratë matnin veten me prodhimet e kopshtit dhe me mënyrën si i rrisnin fëmijët.

— Mos u ngut me akuza, Luljeta. Ndoshta ka qenë ndonjë kalama…

— Jo! — më ndërpreu ajo. — Kjo është dorë gruaje! E di si janë këto punë…

Në atë moment, Afërdita doli në oborrin e saj. Sytë na u kryqëzuan. Ajo ngriti dorën për të përshëndetur, por Luljeta ia ktheu kokën.

Ditët që pasuan ishin si një helm që përhapej ngadalë në lagjen tonë. Fjalët filluan të qarkullonin: “Afërdita është xheloze për Luljetën”, “Luljeta i ka hedhur sy domateve të Afërditës”, “Shabani ka parë Afërditën natën pranë serës”…

Burri im, Arjani, më pa një mbrëmje teksa po laja enët.

— Mos u përziej në këtë punë, Emi — më tha. — Gratë le t’i zgjidhin vetë këto gjëra.

Por unë nuk mundesha. Ishte si një plagë që nuk më linte rehat. Mbrëmjeve, kur fëmijët flinin, mendoja për atë natë: kush kishte hyrë vërtet në serën e Luljetës? Pse gratë tona ishin gati të shkatërronin gjithçka për pak domate?

Një javë më vonë, ndërsa po kthehesha nga dyqani, dëgjova zhurmë nga oborri i Afërditës. U afrova pa u vënë re. Brenda serës së saj ishte vajza e vogël e Luljetës, Bora. Po luante me një shkop dhe po godiste degët e kastravecëve.

— Bora! — thirra unë.

Ajo u tremb dhe filloi të qante.

Afërdita doli me vrap.

— Çfarë po bën këtu? — pyeti ajo ashpër.

— Mami më tha që këtu rriten domate më të këqija… — pëshpëriti Bora mes lotëve.

Afërdita u kthye nga unë me sy plot mllef.

— Ja ku është problemi! — tha ajo. — Fëmijët dëgjojnë gjithçka që themi ne!

E mora Borën përdore dhe u nisa drejt shtëpisë së Luljetës. Zemra më rrihte fort. Kur hymë brenda, Luljeta po qante sërish.

— Pse nuk më the që Bora ka qenë në serën e Afërditës? — i thashë ashpër.

Ajo ngriti kokën me habi.

— Nuk kam ditur asgjë…

— Bora ka dëmtuar bimët e Afërditës! Po sikur edhe serën tënde ta ketë dëmtuar ndonjë fëmijë?

Luljeta u zbeh. Në atë moment hyri Shabani.

— Çfarë po ndodh këtu?

— Po flasim për serën… — i tha Luljeta me zërin që i dridhej.

Shabani uli kokën.

— Dua t’ju them diçka… Atë natë dola vonë për të pirë duhan jashtë. Pashë një hije që lëvizte pranë serës së Luljetës… Por nuk thashë gjë se mendova se isha lodhur dhe po më bëhej syri…

Tani gjithçka filloi të marrë kuptim. Fjalët tona kishin helmuar mendjet e fëmijëve tanë. Xhelozia jonë kishte ndezur një zjarr që gati dogji dy familje.

Tërë lagjja mori vesh për këtë ngjarje. Gratë filluan të flisnin më butësisht me njëra-tjetrën. Unë dhe Luljeta shkuam bashkë te Afërdita për t’i kërkuar falje.

— Nuk është vetëm sera që u çarë këtë verë… — tha Afërdita duke na parë drejt në sy. — Është besimi mes nesh që është çarë…

Qëndruam gjatë në heshtje. Pastaj filluam të flisnim për jetën tonë: burrat pa punë, fëmijët që rriten mes thashethemeve dhe grindjeve tona, frikën se mos humbasim gjithçka për pak prodhim më shumë.

Tani çdo herë që kaloj pranë serave të tyre, ndalem dhe mendoj: Sa herë kemi lejuar xhelozinë dhe fjalët boshe të na ndajnë? Sa herë kemi harruar se jemi gra që duhet të mbështesim njëra-tjetrën?

A do mundemi ndonjëherë t’i besojmë sërish njëra-tjetrës si dikur? Apo gjithmonë do mbetemi peng i intrigave dhe dyshimeve?