Një Zbulim i Papritur Që Ndryshoi Gjithçka

“Kush është aty?!” – bërtita, zëri im u përzie me jehonën e natës së lagësht të Tiranës. Ishte ora një e natës dhe rruga pranë parkut të Liqenit Artificial ishte bosh, përveç një të qari që vinte nga pas një shkurreje. Zemra më rrihte fort, ndjeva sikur po më merrej fryma. Nuk ishte hera e parë që kaloja aty vonë, por asnjëherë nuk kisha ndjerë një frikë kaq të thellë.

U afrova ngadalë, duke u përpjekur të mos bëja zhurmë. “Mos ki frikë,” thashë me zë të ulët, “jam këtu për të ndihmuar.” Nga hija doli një fëmijë i vogël, ndoshta pesë vjeç, me flokë të zinj dhe sy të mëdhenj plot lot. Ishte i vetëm, i dridhur dhe me rroba të grisura. “Ku janë prindërit e tu?” e pyeta, por ai vetëm më pa dhe nisi të qajë më fort.

E mora në krahë, ndjeva trupin e tij të ftohtë dhe zemrën time që po thyhej. Në atë moment, nuk munda të mendoja asgjë tjetër veçse ta çoja në shtëpi. Nëna ime, Luljeta, sapo hapi derën, u shtang nga pamja. “Kush është ky fëmijë, Ardit?” – më pyeti me një ton që nuk e kisha dëgjuar kurrë më parë.

“Nuk e di, nënë. E gjeta vetëm te parku. Nuk mund ta lija atje.”

Ajo u përkul dhe i fshiu lotët fëmijës. “Zemra ime, si quhesh?”

Fëmija mezi shqiptoi: “Jam… jam Dritan.”

Atë natë askush nuk fjeti. Nëna përgatiti një supë të ngrohtë dhe Dritani hante sikur nuk kishte ngrënë prej ditësh. Ndërsa ai flinte në divan, unë dhe nëna biseduam me zë të ulët.

“Duhet ta çojmë në polici nesër,” tha ajo.

“Po sikur ta kërkojnë prindërit? Po sikur…?”

Ajo më preku dorën. “Ardit, nuk mund ta mbajmë fshehur. Por… diçka më duket e njohur te ky fëmijë.”

Nuk i dhashë rëndësi asaj nate. Por mëngjesin tjetër, kur shkova në polici me Dritanin, ndodhi diçka e papritur. Oficeri që na priti, Iliri, sapo pa fëmijën, u zbeh në fytyrë.

“Ky është djali i motrës sime,” tha ai me zë të dridhur. “Por ajo… ajo ka humbur prej muajsh.”

Mbeta pa fjalë. Iliri na shpjegoi se motra e tij, Mira, kishte pasur probleme me burrin dhe ishte zhdukur papritur bashkë me djalin. Policia kishte kërkuar kudo, por pa sukses.

Dritani u kap pas meje fort kur Iliri iu afrua. “Nuk dua të iki,” pëshpëriti ai.

Pas shumë diskutimesh, vendosëm që Dritani të rrinte përkohësisht tek ne derisa të gjendej Mira. Ditët kalonin dhe lidhja jonë me Dritanin thellohej. Ai filloi të qeshte sërish, të luante me motrën time të vogël, Erisën. Por çdo natë zgjohej duke bërtitur nga makthet.

Një mbrëmje, ndërsa po i tregoja përralla përpara gjumit, ai më tha: “Mami më tha të mos i besoja askujt… por ti je ndryshe.”

U ndjeva i rënduar nga përgjegjësia. Nëna ime filloi të shqetësohej gjithnjë e më shumë. “Ardit,” më tha një natë, “po lidhesh shumë me këtë fëmijë. Po harrohesh pas tij dhe po lë pas dore jetën tënde.”

Por si mund ta lija? Si mund ta braktisja dikë që kishte nevojë për dashuri?

Një ditë mora një telefonatë nga Iliri. “Kemi gjetur Mirën,” tha ai. “Por… nuk është mirë.”

Shkova menjëherë në spitalin psikiatrik ku ishte shtruar Mira. Ishte e dobët, me sy të shuar dhe duar që dridheshin pa pushim. Kur më pa mua dhe Dritanin, nisi të qante me ngashërim.

“Më falni… M’u desh të largohesha… Nuk mundesha më…”

Iliri u përpoq ta qetësonte motrën e tij, por ajo vetëm përsëriste: “Ai do na gjejë… Ai do na marrë…”

Mora vesh se burri i saj, Sokol Shkodra, ishte një njeri i dhunshëm që kishte terrorizuar familjen për vite me radhë. Mira ishte larguar për t’i shpëtuar atij dhe kishte jetuar rrugëve derisa nuk kishte mundur më.

Nëna ime u trondit kur mori vesh gjithë historinë. “Sa gra vuajnë kështu në heshtje?” – tha ajo me lot në sy.

Dritani u kthye te Mira pas disa javësh trajtimi psikologjik për të dy. Por unë nuk isha më i njëjti njeri. Kisha parë nga afër plagët që lënë dhuna dhe heshtja në një familje shqiptare.

Një natë vonë, ndërsa shikoja nga dritarja rrugën bosh ku kisha gjetur Dritanin, mendova: Sa fëmijë të tjerë janë atje jashtë? Sa gra si Mira vuajnë në heshtje sepse kanë frikë ose turp?

A është koha që ne si shoqëri të flasim hapur për dhunën në familje? Apo do vazhdojmë t’i mbyllim sytë derisa dikush tjetër të bëhet viktimë?

Çfarë do kishit bërë ju në vendin tim? A do kishit guxuar ta ndryshonit jetën e dikujt tjetër?