Nga Miqësia në Armiqësi: Dasma Që Na Ndau Përgjithmonë
“Mos guxo të hysh në atë shtëpi, Arta!” – zëri i nënës sime, Luljeta, më ndali në prag. Ishte nata para dasmës sime me Dritanin, djalin e shoqes së saj më të mirë, Merita. Për vite të tëra, ishim rritur bashkë, si motra e vëllezër. Të dyja nënat tona kishin ëndërruar këtë ditë që kur ishim fëmijë. Por tani, në vend të gëzimit, shtëpia jonë ishte mbushur me tension dhe lot.
“Po pse, nënë? Çfarë ka ndodhur?” – pyeta me zërin që më dridhej. Ajo m’u kthye me sy të skuqur nga lotët dhe më kapi fort për dore.
“Merita nuk është ajo që mendon ti. Më ka tradhtuar kur ishim të reja. Nuk dua që të martohesh me djalin e saj!”
Nuk mund ta besoja. Për vite me radhë, Luljeta dhe Merita kishin qenë si motra. Kishin ndarë gjithçka – gëzime, halle, madje edhe bukën në kohët e vështira. Dhe tani, një sekret i vjetër po kërcënonte të shkatërronte gjithçka.
M’u kujtua dita kur Dritani më propozoi. Ishim në breg të liqenit të Pogradecit, ku kishim kaluar verat tona fëmijërore. Ai u ul në gjunjë dhe më tha: “Arta, dua që ëndrra e nënave tona të bëhet realitet. Dua të plakemi bashkë.”
Por tani, ëndrra ishte kthyer në makth.
Në mëngjesin e dasmës, shtëpia jonë ishte e heshtur. Babai im, Iliri, rrinte ulur në verandë me cigaren që i digjej në gishta. Nuk fliste me askënd. Nëna ime qante në dhomën e saj. Unë vesha fustanin e bardhë me duar që më dridheshin.
Kur dola jashtë, pashë Meritën që priste tek porta me një tufë lulesh. Sytë i kishte të fryrë nga pagjumësia.
“Arta, mos lejo që gabimet tona t’ju ndajnë juve,” më tha ajo me zë të ulët.
Por Luljeta doli menjëherë pas meje dhe i bërtiti: “Largohu nga vajza ime! Nuk ke vend këtu!”
Fqinjët filluan të dalin nga dritaret. Në një fshat të vogël si yni, çdo fjalë përhapej si zjarr.
Dasma u kthye në arenë konfliktesh. Në vend të këngëve dhe valleve, dëgjoheshin zëra të lartë dhe akuza.
“Ti i more burrin shoqes sate!” – bërtiti Luljeta para gjithë të ftuarve.
Merita u zverdh. “Nuk është e vërtetë! Ti e di mirë çfarë ndodhi atë natë!”
Dritani më kapi për dore dhe më tërhoqi larg turmës.
“Arta, nuk dua që kjo dasmë të jetë fundi ynë. Të lutem, ikim bashkë.”
Por unë isha e ngrirë nga frika dhe turpi. Si mund t’i lija prindërit e mi? Si mund t’i ktheja shpinën nënës që kishte sakrifikuar gjithçka për mua?
Në atë moment, babai im u ngrit dhe foli për herë të parë:
“Mjaft! Kjo është dita e vajzës sime. Nëse doni të shkatërroni gjithçka për inatin tuaj, unë nuk do ta lejoj.”
Por askush nuk dëgjoi. Fjalët e tij humbën mes britmave dhe lotëve.
Në fund, dasma u prish. Unaza mbeti në xhepin tim. Dritani iku pa kthyer kokën pas. Nënat tona nuk folën më kurrë.
Ditët që pasuan ishin si një mjegull e trashë. Fshati fliste vetëm për ne – për dasmën që u kthye në turp publik.
Një natë, dola vetëm në bregun e liqenit ku Dritani më kishte propozuar. U ula mbi gurët e ftohtë dhe qava me gjithë shpirtin tim.
“Pse duhet që gabimet e prindërve tanë të na ndjekin gjithë jetën?” – pyeta veten me zë të lartë.
Pas disa muajsh heshtjeje, mora guximin t’i shkruaj Dritanit:
“Mbase jemi dënuar nga historia e familjeve tona. Por unë ende të dua.”
Ai nuk u përgjigj kurrë.
Sot jam ende këtu, në shtëpinë ku çdo qoshe më kujton atë ditë fatale. Nëna ime është plakur para kohe nga hidhërimi. Merita është larguar nga fshati bashkë me familjen e saj.
Ndonjëherë pyes veten: A ia vlejti gjithë kjo luftë? A mundet dashuria të mbijetojë kur urrejtja është trashëguar brez pas brezi?
A do ta lejonit ju që gabimet e prindërve t’ju shkatërrojnë jetën? Apo do të luftonit për dashurinë tuaj?