Kur Vajza e Burrit të Dytë Kaloi Kufirin, Nuk Kisha Zgjedhje tjetër përveçse ta Largoja

“Nuk mundem më, Arben! Nuk mundem ta duroj këtë vajzë në shtëpinë time!” – bërtita, zëri më dridhej nga inati dhe lodhja. Ishte nata e tretë radhazi që Elda, vajza e burrit tim të dytë, vinte vonë në shtëpi, duke mos lënë asnjë shenjë respekti për mua apo për djalin tim, Erionin. Arbeni më pa me sytë e tij të lodhur, plot faj dhe hutim.

“Mos fol kështu për Eldën. Është fëmijë, ka kaluar shumë,” u përpoq të justifikohej ai, por unë ndjeva se po më mbytej zëri nga padrejtësia.

Po ju tregoj jetën time, ashtu siç është: pa zbukurime, pa filtra. Quhem Luljeta. Jam 42 vjeçe dhe kam kaluar më shumë se gjysmën e jetës duke u përpjekur të ndërtoj një shtëpi të qetë për djalin tim. Martesa ime e parë me Ilirin ishte një ëndërr që u kthye në makth. Në fillim gjithçka ishte mirë – një shtëpi e vogël në periferi të Tiranës, trashëgimi nga gjyshja ime. Por kur mamaja e Ilirit u sëmur dhe erdhi të jetonte me ne, gjithçka ndryshoi.

Ajo nuk më donte kurrë. Çdo ditë më shante se nuk isha grua e mirë, se nuk dija të gatuaja siç duhet, se nuk i rrija afër djalit sa duhet. Iliri filloi të më shmangte, të kthehej vonë nga puna. Një natë, pas një zënke të madhe, ai mori valixhen dhe iku. Djali ynë, Erioni, mbeti me mua. Ishte i vogël atëherë, vetëm 7 vjeç.

Për vite me radhë u mundova të jem nënë dhe baba për Erionin. Punova si mësuese në shkollën e lagjes. Netët i kaloja duke qepur rroba për komshijet që të shtoja ndonjë lek. Por gjithmonë ndjeja boshllëk. Kur takova Arbenin, mendova se më në fund fati po më buzëqeshte.

Arbeni ishte i ve, kishte humbur gruan nga një aksident tragjik. Kishte një vajzë, Eldën, që jetonte me gjyshen në Korçë. Kur u martuam, mendova se do të ishim një familje e madhe dhe e lumtur. Por jeta kishte plane të tjera.

Elda erdhi në Tiranë për studime dhe Arbeni këmbënguli që të jetonte me ne. Në fillim u përpoqa ta pranoja si vajzën time. I bleva çarçafë të rinj, i gatuajta ushqimet që i pëlqenin. Por ajo ishte gjithmonë e ftohtë, e largët. Nuk më fliste kurrë me emër – vetëm “ti” ose “ajo”.

Një natë, kur po laja enët, dëgjova zërin e saj në telefon: “Nuk dua të rri këtu! Kjo grua më shikon sikur jam armike.” Zemra më ra në fund të këmbëve. U mundova ta injoroj, por çdo ditë bëhej më keq.

Elda filloi të sillte shoqe në shtëpi pa pyetur askënd. Njërën natë gjetëm cigare në dhomën e saj. Erioni filloi të ankohej se ajo i merrte librat pa leje dhe i kthente të grisura. Një ditë, kur u ktheva nga puna, gjeta frigoriferin bosh – Elda kishte bërë festë me shoqet dhe kishte marrë gjithçka.

Arbeni mundohej t’i justifikonte gjithmonë: “Është adoleshente… Ka nevojë për kohën e saj.” Por unë ndjeja se po humbisja kontrollin mbi shtëpinë time.

Një mbrëmje, kur po shikoja lajmet me Erionin, dëgjova zhurmë nga dhoma e Eldës. Hyra brenda dhe pashë që kishte sjellë një djalë – pa lejen time! U ndjeva e poshtëruar në shtëpinë time.

“Elda! Çfarë po bën? Kjo është shtëpia ime!” bërtita.

Ajo më pa me sy të ngrirë: “Kjo është edhe shtëpia e babit tim! Nuk ke të drejtë të më urdhërosh!”

Arbeni hyri pas meje dhe u përpoq ta qetësonte situatën, por unë nuk durova dot më.

“Arben, ose ajo respekton rregullat e kësaj shtëpie, ose duhet të largohet!”

Ai heshti gjatë. Netët që pasuan ishin ferr – Elda nuk fliste fare me mua; Arbeni rrinte i heshtur; Erioni filloi të mbyllej në vetvete.

Një ditë pasdite, kur u ktheva nga puna, gjeta Eldën duke mbledhur rrobat.

“Po ikën?” – pyeta me zërin që mezi ma nxirrte goja.

Ajo nuk foli. Vetëm më pa me një urrejtje që nuk do ta harroj kurrë.

Arbeni erdhi vonë atë natë. Sytë i kishte të kuq nga lotët.

“Luljeta… ndoshta gabova që solla Eldën këtu pa ta kërkuar mendimin siç duhet,” tha ai ngadalë.

Nuk i thashë asgjë. Vetëm qava gjithë natën.

Ditët kaluan ngadalë. Shtëpia ishte më e qetë tani, por një heshtje e rëndë kishte zënë vend mes meje dhe Arbenit. Erioni filloi të pyeste pse Elda nuk vinte më në shtëpi.

Njëri nga komshinjtë filloi të përhapte thashetheme: “Luljeta nuk duron fëmijët e burrit!” Disa nga shoqet e mia më shmangnin; disa më mbështesnin fshehurazi.

Një natë tjetër, ndërsa po laja enët, Arbeni u ul pranë meje.

“Luljeta… a mendon se kemi bërë gabim? A mund të ishim më tolerant?”

E pashë gjatë në sy. “Nuk di çfarë është më mirë: ta ruash qetësinë në shtëpi apo të sakrifikosh gjithçka për hir të bashkimit familjar?”

Sot jam ende këtu – mes dy botëve: njëra botë kërkon qetësi dhe rregull; tjetra kërkon dashuri pa kushte dhe sakrificë pafund.

A ka ndonjëri prej jush kaluar diçka të ngjashme? A ka vërtet paqe në një shtëpi ku bashkohen dy familje? Apo jemi gjithmonë të dënuar të zgjedhim mes vetes dhe atyre që duam?