Kur Intriga Shkatërron: Një Natë që Ndryshoi Dy Familje

— Gjithçka ka marrë fund! — bërtiti Luljeta, duke hyrë me vrull në oborrin tim, sytë e saj të fryrë nga lotët dhe duart që i dridheshin si gjethe në erë. Ishte ora shtatë e mëngjesit dhe unë sapo kisha dalë të ujisja lulet. Zëri i saj më tronditi thellë.

— Çfarë ka ndodhur, Luljeta? — pyeta, duke lënë kovanin në tokë.

— Dikush më ka shkatërruar serrën! Tërë natën kam pritur të zbardhë dita që të shihja domatet dhe kastravecat e mi, por tani… gjithçka është e thyer, e shkelur, e copëtuar! — zëri i saj u drodh dhe ajo u mbështet tek unë si një fëmijë i pafuqishëm.

E dija sa shumë punonte Luljeta për atë serrë. Burri i saj kishte vite që kishte ikur në Greqi për punë, dhe ajo mbante shtëpinë me djersën e ballit. Kjo serë ishte shpresa e saj për të nxjerrë ndonjë lek më shumë këtë verë. Zemra më dhimbte.

— Mos u shqetëso, do ta zbulojmë kush e ka bërë këtë — i thashë, duke u përpjekur ta qetësoj.

Por ndërsa ajo qante në supin tim, ndjeva një hije dyshimi që po zbriste mbi lagjen tonë. Në fshatin tonë të vogël, fjalët përhapeshin më shpejt se era. Brenda pak orësh, të gjithë flisnin për “tragjedinë e Luljetës”. Disa thoshin se ishte ndonjë hajdut, të tjerë se ishte ndonjë hakmarrje e vjetër.

Në darkë, burri im, Arjani, u kthye nga puna dhe më gjeti të menduar në verandën tonë.

— Çfarë ke? — më pyeti ai.

— Nuk më hiqet nga mendja ajo që i ndodhi Luljetës. Kush mund të jetë kaq i lig?

Ai ngriti supet.

— Në këtë fshat, askush nuk është pa faj. Mos harro se Luljeta ka pasur gjithmonë probleme me Dritanin. Ata janë zënë keq vitin e kaluar për ujin e vaditjes.

E dija që Dritani ishte njeri i vështirë, por nuk mund ta besoja se do të bënte diçka kaq të ulët. Megjithatë, fjalët filluan të rriteshin si zjarri në kashtë. Tani njerëzit flisnin hapur: “Dritani ia bëri!”. Disa madje filluan t’i shmangnin fëmijët e tyre nga fëmijët e tij.

Një natë më vonë, ndërsa po mbyllja dritaren, pashë djalin tim, Ermalin, që kthehej vonë nga rruga. Ishte i heshtur dhe nuk më shikoi në sy.

— Ku ishe deri tani? — e pyeta me zërin që më dridhej nga shqetësimi.

— Te shoku im, Iliri — tha shkurt.

Por diçka nuk shkonte. Nëna gjithmonë ndjen kur diçka nuk është në rregull me fëmijën e saj. Atë natë nuk fjeta dot. Mendoja për Luljetën, për Dritanin, për Ermalin… dhe për atë ndjesi të rëndë që po më mbyste.

Të nesërmen në mëngjes, Luljeta erdhi sërish tek unë. Këtë herë nuk qante më; sytë i kishte të kuq nga zemërimi.

— E di që Dritani ma ka bërë këtë! — tha ajo me zërin që i dridhej nga urrejtja. — Ai nuk do të ndalet derisa të më shkatërrojë!

— Luljeta, nuk kemi prova… — u përpoqa ta qetësoj.

— Prova? Mua më mjafton që ai është njeri i lig! — bërtiti ajo dhe iku me vrull.

Në atë moment kuptova se kjo histori po na ndante të gjithëve. Fëmijët tanë nuk luanin më bashkë; burrat tanë nuk pinin më kafe te lokali i fshatit; gratë flisnin me zë të ulët pas shpine.

Një javë kaloi kështu, me tensione dhe heshtje të rënduar. Një mbrëmje, ndërsa po pastroja kuzhinën, dëgjova një zhurmë jashtë. Dola dhe pashë Ermalin duke qarë pranë portës.

— Çfarë ke? — iu afrova me frikën se mos kishte ndodhur diçka tjetër.

Ai ngriti kokën dhe sytë iu mbushën me lot.

— Mami… unë… unë isha aty atë natë… — zëri iu drodh.

U ula pranë tij dhe ia mora duart mes duarve të mia.

— Çfarë ke bërë?

Ai nisi të flasë mes lotësh:

— Unë dhe Iliri donim vetëm të merrnim ca domate pa leje… por kur hymë brenda, u trembëm nga një mace dhe vrapuam… pa dashje rrëmbyem një raft dhe gjithçka ra poshtë… pastaj u frikësuam shumë dhe ikëm pa thënë asgjë…

Zemra m’u thye. Djali im kishte qenë shkaku i gjithë kësaj tragjedie. Tani çdo gjë kishte marrë përmasa shumë më të mëdha: dy familje ishin armiqësuar; një grua kishte humbur gjithë mundin e saj; një burrë po akuzohej padrejtësisht.

Tërë natën mendova çfarë duhet të bëja. Në mëngjes, mora Ermalin përdore dhe shkuam te shtëpia e Luljetës. Ajo na priti me sy të ftohtë.

— Kam ardhur t’i kërkoj falje — i thashë me zërin që mezi e mbaja. — Djali im ka diçka për të thënë…

Ermali nisi të flasë mes lotësh:

— Mami ka të drejtë… isha unë me Ilirin atë natë… na vjen shumë keq…

Luljeta u shtang. Për një çast mendova se do të shpërthente në zemërim, por ajo vetëm uli kokën dhe filloi të qajë në heshtje.

— Pse nuk erdhët ta thoshit më parë? — pyeti ajo me zërin që mezi dëgjohej.

— Kishim frikë… — pëshpëri Ermali.

Ajo na pa gjatë dhe pastaj na përqafoi të dyve. Lotët na bashkuan në atë moment si asnjëherë më parë.

Mbasdite dola në rrugicën e fshatit dhe u përballa me Dritanin. Ai kishte dëgjuar gjithçka.

— Tani njerëzit do ta dinë të vërtetën — tha ai me një buzqeshje të hidhur. — Por kush do t’i kthejë mua nderin që humba këto ditë?

Nuk kisha përgjigje. Fjalët kishin lënduar më shumë se çdo raft i thyer në serën e Luljetës.

Ditët kaluan ngadalë. Fshati nisi të qetësohej pak nga pak, por plagët mbetën. Ermali nuk fliste shumë; unë ndihesha ende fajtore; Luljeta nisi sërish nga fillimi me serën e saj; Dritani u mbyll edhe më shumë në vetvete.

Sot, kur kujtoj atë natë fatale dhe gjithçka që erdhi pas saj, pyes veten: Sa lehtë mund të shkatërrohet besimi mes nesh? Sa herë kemi gjykuar pa ditur të vërtetën? A do t’i falim ndonjëherë vetes që lejuam intrigën t’i ndajë zemrat tona?