Kur Gjërat Filluan të Zhdukeshin nga Shtëpia Jonë: E Vërteta që Nuk Prisja Kurrë

“Ku është ora ime e artë, Lira? E lashë në komodinën time mbrëmë!” – bërtita me zë të dridhur, ndërsa kërkoja si i çmendur nëpër shtëpi. Lira, gruaja ime, më pa me sy të shqetësuar. “Arben, edhe unë kam humbur disa unaza. Nuk dua të të shqetësoj, por nuk është hera e parë që ndodh.”

Në atë moment, ndjeva sikur diçka më rëndonte në kraharor. Shtëpia jonë në periferi të Tiranës kishte qenë gjithmonë një strehë e sigurt, por tani, çdo cep më dukej i huaj. Mendja më shkoi menjëherë te motra ime, Elira, që prej tre vitesh ishte martuar me Gentin dhe kishte sjellë në jetë një vajzë të vogël, Ajla. Elira vinte shpesh në shtëpinë tonë, sidomos pasi lindi Ajlën. Genti punonte në një kompani ndërtimi, paguhej mirë, por gjithmonë ankoheshin për para.

Elira më kërkonte shpesh hua. “Arben, vetëm këtë muaj, të lutem! Ajla ka nevojë për qumësht të posaçëm.” Fillimisht ndihesha keq ta refuzoja, por kur pashë që kërkesat nuk kishin fund dhe asnjëherë nuk i kthente borxhet, fillova të bëhesha më i ftohtë. Lira më thoshte: “Mos u bëj zemërgur. Është motra jote.” Por unë e dija që diçka nuk shkonte.

Kur filluan të humbnin sende të tjera – një portofol me ca para cash, një byzylyk që Lira kishte trashëguar nga gjyshja – vendosa të veproj. “Do vendos kamera sigurie,” i thashë Lirës një natë vonë. Ajo u step: “Po sikur të jetë ndonjëri nga jashtë?” Por unë e dija që dera jonë nuk hapej për këdo.

E vendosëm kamerën në mënyrë diskrete në korridor dhe në dhomën e ndenjes. Ditët kalonin dhe tensioni mes meje dhe Lirës rritej. Flinim pak, grindeshim shpesh. Një natë, ndërsa po shikoja pamjet e kamerës, zemra m’u ndal për një çast. Në ekran pashë Elirën time, motrën time të vogël, duke futur në çantën e saj byzylykun e Lirës. U ngrita nga karrigia si i goditur nga rrufeja.

Të nesërmen, Elira erdhi sërish me Ajlën në krah. U mundova të sillem normalisht, por duart më dridheshin. Lira më shikonte me sy të mbushur me lot. Kur Elira po largohej, i thashë: “Mund të rrish pak? Dua të flasim.”

Ajo u ul në divan, ndërsa Ajla luante në tapet. “Çfarë ka ndodhur?” – pyeti ajo me zë të butë.

“Kam parë diçka që nuk doja ta shihja kurrë,” i thashë duke i treguar pamjet nga kamera.

Fytyra e saj u zverdh. Filloi të qante pa zë. “Arben… nuk e di çfarë të them… Genti ka borxhe të mëdha. Kam frikë… Ai luan bixhoz.”

Nuk mund ta besoja atë që dëgjoja. “Pse nuk më the? Pse duhet të vjedhësh nga unë?”

Ajo u përkul mbi gjunjët e saj dhe qau si fëmijë. “Kam pasur frikë… Ti gjithmonë ke qenë ai që na ke ndihmuar. Por këtë herë… Genti më kërcënoi se do largohej dhe do na linte pa asgjë.”

Lira u afrua dhe i vuri dorën mbi shpatull. “Elira, ne do të ndihmojmë, por jo kështu.”

Në atë moment dera u hap dhe Genti hyri brenda pa trokitur. Sytë iu errësuan kur pa Elirën duke qarë. “Çfarë po ndodh këtu?”

“Genti,” – i thashë me zërin që më dridhej nga inati – “e dimë gjithçka. E dimë për borxhet dhe për atë që ka bërë Elira.”

Ai u përpoq ta mohonte, por Elira shpërtheu: “Mjaft! Nuk mundem më! Kam vjedhur nga vëllai im sepse ti më ke detyruar!”

Genti u ngrit dhe doli jashtë duke përplasur derën. Në atë moment ndjeva një boshllëk të tmerrshëm brenda vetes. Motra ime ishte thyer para syve të mi.

Ditët që pasuan ishin të mbushura me heshtje dhe lot. Elira u kthye te prindërit tanë për pak kohë. Unë dhe Lira nuk flisnim shumë; secili ishte i humbur në mendimet e veta.

Një mbrëmje vonë, ndërsa po shikoja Ajlën duke fjetur në divan, mendova: “Si arritëm deri këtu? Si mundet që varfëria dhe frika ta shkatërrojnë një familje?”

Pas disa javësh, Elira erdhi sërish tek ne. Ishte dobësuar shumë dhe sytë i kishte të fryrë nga lotët. “Arben… kam vendosur të ndahem nga Genti. Nuk dua që vajza ime të rritet mes borxhesh dhe frike.”

E përqafova fort dhe ndjeva se një pjesë e plagës sime po shërohej ngadalë. Por besimi ishte thyer; çdo herë që shihja sendet e mia personale, ndihesha i pambrojtur.

Në lagje filluan të qarkullonin fjalët: “Arbeni ka vënë kamera se i vjedhin motra!” Disa më gjykuan, disa më mbështetën. Por askush nuk dinte sa e rëndë ishte barra që mbaja.

Një natë tjetër, ndërsa po pinim çaj me Lirën, ajo më tha: “Ndoshta duhet t’i falim… T’i japim një mundësi tjetër.”

E shikova gjatë dhe mendova: “A mund ta rindërtosh besimin kur ai është thyer kaq thellësisht? A mundet dashuria për familjen t’i shkojë përtej tradhtisë?”

Kjo është historia ime – një plagë që ende nuk është mbyllur plotësisht. Po ju? Çfarë do bënit në vendin tim? A do ta falnit motrën tuaj?