Kur Besova Tek Gjakun Tim: Një Gabim Që Ndryshoi Jetën Time

“Po të lutem, Blerina, është vëllai yt. Nuk mund ta lësh rrugëve!” Zëri i nënës sime më ndiqte si hije në çdo cep të shtëpisë. Ishte mbrëmje, dritat e lagjes po fikeshin një nga një, ndërsa unë rrija ulur në kuzhinë, me filxhanin e kafesë që më dridhej në dorë. Arbeni, vëllai im i vogël, kishte humbur punën e radhës dhe sërish ishte kthyer në shtëpi me xhepat bosh dhe sytë plot faj.

“Mentor, a mund ta ndihmosh Arbenin? Është djalë i mirë, vetëm pak fat i mungon,” i thashë burrit të motrës sime, që ishte bërë si baba për mua që kur babai ynë u nda nga jeta. Ai më pa drejt e në sy, i heshtur, me atë shikimin e tij të ftohtë që të bënte të ndiheshe si fëmijë. “Blerina, nuk është puna lojë. Në biznes nuk ka vend për mëshirë.”

Por unë nuk u dorëzova. I premtova se do të isha përgjegjëse për çdo gjë që ndodhte. I premtova se Arbeni do të ishte shembull. Dhe Mentor, ndoshta nga dashuria për mua ose nga lodhja prej lutjeve të mia, pranoi.

Dita e parë e Arbenit në punishten e ndërtimit ishte si një festë për nënën time. Ajo gatuajti byrek me spinaq dhe solli bakllava për gjithë lagjen. “Tani do shohësh,” më tha me krenari, “Arbeni do bëhet burrë!”

Por brenda vetes ndjeja një ankth që nuk më linte të qetë. Arbeni kishte qenë gjithmonë impulsiv, i papërgjegjshëm, dhe i dhënë pas shoqërisë së keqe. Por isha motra e madhe; duhej ta mbroja.

Në fillim gjithçka shkoi mirë. Mentor më thoshte se Arbeni po mësonte shpejt dhe se punonte fort. Por pas dy javësh filluan të shfaqeshin problemet. Një ditë, një klient ankohet se i mungonin disa tulla nga magazina. Tjetër ditë, një makinë pune doli jashtë përdorimit sepse dikush kishte hedhur vaj motorik në vend të naftës.

Një mbrëmje, Mentor erdhi në shtëpinë tonë me fytyrë të ngrysur. “Blerina, duhet të flasim.” Zemra më rrahu fort. “Arbeni yt ka bërë rrëmujë. Ka marrë para nga arka pa leje dhe ka humbur një kontratë të madhe sepse nuk u paraqit në kohë.”

Nuk dija ç’t’i thosha. Nëna ime nisi të qante me zë. “Jo, jo! Djali im nuk është hajdut!”

Por faktet ishin aty: kamerat e sigurisë, dëshmitarët, mungesa e parave. Arbeni nuk u kthye atë natë në shtëpi. Telefonin e kishte fikur. Ditët kalonin dhe askush nuk dinte ku ishte.

Në lagje nisën thashethemet: “E shikon? Kur i jep dorën dikujt që nuk di ta vlerësojë…” Disa miq të vjetër të babait tonë vinin në derën tonë për të kërkuar borxhet që Arbeni kishte lënë pas.

Mentor filloi të largohej nga unë. Nuk më fliste më si dikur. Në shtëpi mbizotëronte heshtja dhe fajësia. Nëna ime u mbyll në dhomën e saj dhe nuk dilte veçse për të qarë.

Një natë, ndërsa po laja enët, dëgjova zërin e nënës sime pas shpine: “Ti je fajtore! Po të mos ishe ti, Arbeni nuk do kishte hyrë kurrë në atë rrugë.”

M’u duk sikur toka u hap nën këmbët e mia. Unë kisha dashur vetëm ta ndihmoja vëllain tim. Por tani kisha humbur gjithçka: respektin e vjehrrit tim, besimin e nënës sime dhe mbi të gjitha, veten time.

Ditët kalonin ngadalë dhe çdo telefonatë më dukej si një shpresë e re për lajme nga Arbeni. Por ai kishte zhdukur çdo gjurmë.

Një mbrëmje vere, ndërsa po shëtisja vetëm në rrugicat e qytetit, pashë një djalosh të ulur në një stol – ishte Arbeni! Ishte dobësuar shumë dhe sytë i kishte plot frikë.

“Blerina… më fal,” më tha me zërin që i dridhej.

“Ku ke qenë gjithë këtë kohë?” i thashë me lot në sy.

“Kam qenë… kam qenë duke ikur nga vetja ime. E di që kam gabuar shumë. Por nuk di si t’ju dal përballë.”

E përqafova fort dhe i thashë: “Nuk ka rëndësi sa ke rënë poshtë, rëndësi ka që ke guximin të kthehesh.”

Por plagët që kishte lënë pas ishin shumë të thella. Mentor nuk pranoi ta falte kurrsesi. Nëna ime vazhdoi ta fajësonte veten dhe mua për gjithçka kishte ndodhur.

Sot, kur shoh pas, pyes veten: A duhet t’i besojmë gjithmonë gjakut tonë? A është dashuria për familjen më e fortë se përgjegjësia ndaj vetes dhe të tjerëve?

A do kishit vepruar ndryshe po të ishit në vendin tim? Apo edhe ju do kishit zgjedhur gjakun para arsyes?