Kurora e Prishur: Fejesa e Motrës Sime që Shkatërroi Familjen Tonë

“Jo, Elira! Nuk mund ta bësh këtë!” – zëri im u dridh në ajrin e rënduar të dhomës së ndenjes, ndërsa gotat e rakisë mbi tavolinë dridheshin nga duart e babait. Ishte nata e ditëlindjes së saj të tetëmbëdhjetë, një natë që duhej të ishte festë, por u kthye në arenë lufte. Nëna rrinte në cep, me sytë e fryrë nga lotët, ndërsa Elira qëndronte përballë nesh, me një buzëqeshje të hidhur dhe një unazë të artë që shkëlqente në gishtin e saj të hollë.

“Unë e dua, Ardit,” – më tha ajo, duke më parë drejt në sy. “Nuk më intereson çfarë mendoni ju.”

Babai u ngrit me vrull. “Ai është dyfish më i madh se ti! Çfarë do të thotë dashuria kur je vetëm një vajzë?”

Elira nuk u tërhoq. “Jam grua tani. Sot mbusha tetëmbëdhjetë vjeç. Kam të drejtën time!”

Në atë moment, gjithçka që kishim ndërtuar si familje filloi të shembej. Muret e shtëpisë sonë në periferi të Durrësit, që dikur na mbronin nga bota, tani na mbytnin me heshtjen dhe britmat e pashprehura.

Unë jam Arditi, vëllai i madh i Elirës. Gjithmonë kam qenë ai që përpiqej t’i mbante gjërat bashkë, por atë natë ndjeva se po humbisja gjithçka. Nuk ishte vetëm fejesa e saj që më tronditi, por mënyra si ajo na e hodhi këtë lajm si një bombë në mes të festës. Të ftuarit u larguan me nxitim, kushërinjtë pëshpërisnin, fqinjët shikonin nga dritaret. Nëna u ul në divan dhe nisi të qante me zë të ulët.

“Pse nuk na the asgjë më parë?” – pyeta, duke u përpjekur të ruaj qetësinë.

Elira uli kokën. “Sepse e dija që nuk do ta pranonit kurrë. Por unë nuk dua të jetoj më sipas rregullave tuaja.”

Babai goditi tavolinën me grusht. “Nuk do ta lejoj këtë turp! Nuk do ta lejoj vajzën time të martohet me një burrë që mund të ishte babai i saj!”

Në atë çast, dera u hap dhe në prag u shfaq Iliri – burri për të cilin po flitej. I gjatë, me flokët paksa të thinjur dhe sy të thellë, ai hyri pa fjalë, duke parë secilin prej nesh në sy. Nëna u ngrit menjëherë.

“Çfarë kërkon këtu?” – i tha ajo me zërin që i dridhej.

Iliri foli qetësisht: “Kam ardhur t’ju kërkoj dorën e Elirës siç është zakoni.”

Heshtje. Vetëm tik-taku i orës dëgjohej.

“Ti je mik i vjetër i familjes sonë,” – tha babai me zërin plot mllef. “Por kjo që po bën është tradhti.”

Iliri uli kokën. “E di që është e vështirë për ju. Por unë dhe Elira duhemi.”

Unaza në dorën e motrës sime më verboi sytë. Mendja më shkoi tek fëmijëria jonë – tek Elira që qeshte në oborr, tek unë që i premtoja se do ta mbroja gjithmonë. Si arritëm këtu? Si u bë motra ime një grua që sfidon gjithë botën për një dashuri kaq të diskutueshme?

Ditët pas asaj nate ishin ferr. Nëna nuk fliste më me Elirën. Babai rrinte jashtë shtëpisë deri vonë, pinte kafe me burrat e lagjes dhe kthehej vetëm për të fjetur. Unë përpiqesha t’i afrohesha motrës sime, por ajo ishte bërë si një mur i ftohtë.

Një mbrëmje, kur po laja enët në kuzhinë, Elira hyri pa zhurmë.

“Ardit,” – më tha butësisht, “a mund të flasim?”

E pashë drejt në sy. “Pse? Që të më bindësh se Iliri është zgjedhja jote?”

Ajo u ul pranë meje. “Nuk dua të humbas familjen time… por nuk dua as ta humbas Ilirin.”

“Po ne? Ne çfarë jemi për ty?”

Ajo qau në heshtje. “Ju jeni gjithçka për mua… por zemra ime është atje.”

U ndjeva i pafuqishëm. Nuk kisha përgjigje për dhimbjen e saj – as për timen.

Fjalët nisën të qarkullonin në lagje: “Elira po fejohet me Ilirin… Ai është shumë më i madh… Familja është shkatërruar…” Fjalët ishin si thika që na coptonin çdo ditë.

Një natë tjetër, babai u kthye i dehur dhe nisi të bërtasë: “Kjo shtëpi nuk ka më nder! Vajza ime po na turpëron!” Nëna tentoi ta qetësonte, por ai shtyu gjithçka nga tavolina dhe doli jashtë duke sharë.

Unë mbeta vetëm me Elirën dhe nënën time.

Nëna më pa me lot në sy: “Ardit, bëj diçka! Mos lejo motrën të shkatërroj jetën!”

Por çfarë mund të bëja? Si mund t’ia ndaloja dashurinë dikujt që besonte se kishte gjetur shpëtimin te një burrë dy herë më i madh?

Një ditë vendosa të takohem me Ilirin. E gjeta në kafen e lagjes, vetëm.

“Ilir,” – i thashë drejt e në sy, “a mendon vërtet se mund ta bësh Elirën të lumtur?”

Ai piu një gllënjkë kafeje dhe psherëtiu. “E di që duket gabim… Por unë kam kaluar shumë në jetë. E di çfarë është dhimbja dhe vetmia. Elira më dha dritën që nuk e kisha parë prej vitesh.”

“Po ajo? A je i sigurt që nuk po i merr rininë?”

Ai uli kokën. “Ndoshta jam egoist… Por ajo është zgjedhja ime po aq sa unë jam zgjedhja e saj.”

U ktheva në shtëpi edhe më i hutuar.

Ditët kalonin dhe tensioni rritej. Njëri pas tjetrit filluan të dalin sekrete nga e kaluara: Nëna rrëfeu se edhe ajo kishte dashuruar dikur dikë që familja nuk ia kishte lejuar; babai pranoi se kishte frikën se mos humbiste kontrollin mbi familjen; unë kuptova se isha bërë roje i një rendi që nuk ekzistonte më.

Erdhi dita e fejesës. Shtëpia ishte bosh; vetëm disa kushërinj kishin ardhur nga ana e nënës. Babai nuk pranoi të marrë pjesë; nëna rrinte në cep duke qarë; unë isha aty vetëm për Elirën.

Kur Iliri i vendosi unazën në gisht Elirës para syve tanë, ndjeva sikur po humbisja përgjithmonë motrën time.

Pas ceremonisë, Elira erdhi pranë meje.

“Faleminderit që ishe këtu,” – më tha me zërin plot mall.

E përqafova fort dhe i pëshpëriva: “Mos harro kurrë kush je… dhe mos harro se ke gjithmonë një vëlla.”

Tani, muaj pas asaj nate, shtëpia jonë është ende bosh; babai nuk flet më për Elirën; nëna qan çdo natë; unë rri shpesh vetëm duke menduar: Çfarë është lumturia? A duhet t’i japim zemrës gjithçka edhe kur ajo na çon drejt shkatërrimit? Apo duhet t’i bindemi rregullave dhe frikës së familjes? Çfarë do bënit ju po të ishit në vendin tim?