Gjithçka ndryshoi kur bashkëshorti im, Arjani, më la për një tjetër, duke më lënë të përballem me vetminë dhe turpin në sytë e familjes. Nëpërmjet dhimbjes, tradhtisë dhe luftës për të mbijetuar si nënë beqare, gjeta forcën për të rindërtuar jetën time dhe për të kuptuar çfarë do të thotë lumturi e vërtetë. Ky është rrëfimi im i sinqertë, plot emocione dhe pyetje që i bëj vetes çdo natë.
Në këtë rrëfim, unë, Ardita, kthehem në shtëpinë e fëmijërisë sime në një fshat të vogël shqiptar, tre muaj pas vdekjes së nënës. Përballja me kujtimet, boshllëkun dhe një të panjohur që ka hyrë në shtëpinë tonë më vë përballë plagëve të vjetra familjare dhe realitetit të vështirë të emigracionit. Një dramë e thellë që prek ndarjen, vetminë dhe pyetjen se çfarë do të thotë të jesh vërtet në shtëpi.
Që nga dita e parë që mbeta vetëm në apartamentin tim në Tiranë, muret më rëndonin si gurë mbi shpirt. Kjo është historia ime për ndarjen nga familja, tradhtinë që më theu zemrën, luftën për të ruajtur dinjitetin dhe përpjekjen për të gjetur veten mes heshtjes së thellë. Në këtë rrëfim, do të gjeni dhimbjen, shpresën dhe pyetjet që më shoqërojnë çdo natë.
Martesa ime me Arbenin ishte një betejë e heshtur, ku çdo ditë luftoja me veten dhe me frikën time. Për vite të tëra fsheha dhimbjen dhe vetminë, derisa një ditë e vërteta shpërtheu dhe nuk mund ta mbaja më brenda. E tregoj historinë time sepse besoj se shumë gra shqiptare do ta gjejnë veten në të.
Në një të diel të zakonshme, burri im, Arbeni, më tha se kishte rënë në dashuri me një tjetër dhe po më linte. Në vend që të shpërtheja, fillova të mbledh qetësisht rrobat e mia, duke e lënë atë pa fjalë. Kjo ishte pika ime e kthesës, një udhëtim i dhimbshëm vetë-zbulimi që më çoi drejt një errësire të papritur.
