Një vit pas humbjes së nënës dhe maces sime të dashur, ndihesha e humbur dhe e vetmuar në një Tiranë që më dukej më e ftohtë se kurrë. Një ngjarje e papritur, një letër e harruar dhe një fqinj i panjohur ndryshuan gjithçka. Kjo është rrëfimi im për dhimbjen, shpresën dhe guximin për të hapur zemrën sërish.
Në këtë rrëfim, unë, Valbona, përballem me vetminë dhe kujtimet e një jete të kaluar në një pallat të vjetër në Tiranë. Aroma e lakrës së zier dhe zhurma e fijeve të vjetra elektrike më kthejnë pas në kohë, kur shtëpia ime ishte plot zëra dhe jetë. Përmes konflikteve familjare, zhgënjimeve dhe shpresës së pashuar, kërkoj kuptimin e asaj që ka mbetur kur gjithçka tjetër duket se është humbur.
Që nga ajo mëngjes kur lugëa më ra nga dora, jeta ime ndryshoi përgjithmonë. Brenda asaj heshtjeje të rëndë, ku çdo tingull dukej si një thirrje për ndihmë, u përballa me frikën më të madhe: humbjen e pavarësisë dhe të dashurisë së familjes sime. Kjo është rrëfimi im për një grua që lufton të mos harrohet mes zhurmës së heshtur të një shtëpie shqiptare.
Për 18 vite, çdo mëngjes i shërbeja një burri të heshtur e të vrazhdë në kafenenë tonë të vogël në periferi të Tiranës. Kur ai papritur nuk u shfaq më, fillova të zbuloj arsyet e vërteta pas rutinës së tij të përditshme, duke u përballur me plagë të vjetra familjare dhe një boshllëk që askush nuk e kishte vënë re. Kjo histori më ndryshoi përgjithmonë mënyrën si i shoh njerëzit dhe vetminë.
Që e vogël, humba nënën dhe mbeta vetëm me gjyshen, ndërsa babai u largua për të ndërtuar një jetë të re. Mendova se dashuria me Arbenin do të më shëronte, por plagët e vjetra dhe mungesa e përkatësisë më ndoqën kudo. Në fund, kuptova se lumturia nuk është aty ku e kërkon, por aty ku ndihesh vërtet i pranuar.
