Jam Elira, vajzë nga një familje e madhe dhe e varfër në një fshat të vogël shqiptar. Gjithmonë kam menduar se varfëria jonë kishte kufij të qartë, por kur u përballa me realitetin e familjes së djalit që dashuroja, kuptova se ndonjëherë traditat dhe zakonet mund të jenë më të rënda se çdo mungesë materiale. Kjo është historia ime për dashurinë, përplasjet familjare dhe pyetjet që më ndjekin ende sot.
Ishte ora shtatë e mëngjesit kur dëgjova zërin e nënës që më thërriste me një ton të pazakontë. Ajo ditë nisi me një grindje të fortë mes meje dhe babait, për një të vërtetë të fshehur prej vitesh. Në atë mëngjes, jeta ime u përmbys dhe u detyrova të përballem me plagët e familjes sime, duke kërkuar dritë në fund të tunelit.
Që fëmijë, pashë nënën time, Lirien, të jetonte me borxhe e premtime boshe. Kur ajo ra në humnerën e borxheve, gjithçka ra mbi mua, edhe pse kurrë nuk e zgjodha këtë barrë. Historia ime është një thirrje për të gjithë ata që ndihen të mbytur nga përgjegjësitë që nuk i kanë kërkuar.
Në këtë rrëfim, unë, Elira, përballem me humbjen e gjithçkaje që kam dashur: burrin, punën, dhe besimin në veten time. Në një natë të ftohtë dimri, e shtrirë në shtrat, mendoj të dorëzohem, por zëri i vajzës sime më zgjon nga errësira. Ky është udhëtimi im mes dhimbjes, tradhtisë dhe shpresës së humbur, ku çdo frymëmarrje është një betejë për të mos u dorëzuar.
Jam Luljeta, një nënë e vetme nga Tirana, që përpiqem të mbaj familjen time të bashkuar mes vështirësive ekonomike. Vajza ime, Bora, më rrëfeu se ndihet më pak e vlefshme përballë familjes së burrit të saj të pasur, sepse unë nuk mund të ofroj të njëjtat dhurata e mbështetje materiale. Kjo histori është një betejë mes dashurisë së thjeshtë dhe presionit të pamëshirshëm të krahasimit social.
Në një natë të ftohtë dimri, jeta ime ndryshoi përgjithmonë kur babai im u arrestua padrejtësisht. Në mes të dëshpërimit, unë, Arlindi, u detyrova të zgjedh mes heshtjes dhe veprimit. Kjo është rrëfimi im për luftën me padrejtësinë, sakrificat familjare dhe fuqinë që gjeta kur gjithçka dukej e humbur.
Jam Elira dhe sapo mësova se jam shtatzënë për herë të katërt, ndërkohë që foshnja ime më e vogël është vetëm tetë muajsh. Burri im, Arbeni, nuk e priti mirë lajmin dhe tani shtëpia jonë është mbushur me tension, frikë dhe pyetje pa përgjigje. Ky është rrëfimi im për përballjen me frikën, mungesën e mbështetjes dhe dashurinë që më mban gjallë.
