Që nga dita e parë që mbeta vetëm në apartamentin tim në Tiranë, muret më rëndonin si gurë mbi shpirt. Kjo është historia ime për ndarjen nga familja, tradhtinë që më theu zemrën, luftën për të ruajtur dinjitetin dhe përpjekjen për të gjetur veten mes heshtjes së thellë. Në këtë rrëfim, do të gjeni dhimbjen, shpresën dhe pyetjet që më shoqërojnë çdo natë.
Kur vendosa të marr nënën time, Lirien, të jetonte me mua në Tiranë, mendova se po bëja gjënë e duhur. Por jeta në qytet nuk ishte ajo që ajo priste, dhe as unë nuk isha gati për ndryshimet që solli kjo bashkëjetesë. Tani, pas gjithçkaje, pyes veten nëse mund të kishte një rrugë tjetër për ne.
Jam Luljeta, një nënë nga Tirana, që për vite të tëra kam luftuar mes dashurisë për djalin tim dhe ndjenjës së fajit që ndoshta e kam rritur gabim. Djali im, Arjani, është 35 vjeç, ka familjen e tij, por ende vjen tek ne për ndihmë financiare. Ky rrëfim është një përballje e dhimbshme me realitetin shqiptar të prindërimit të tejzgjatur dhe pasojave të tij.
Jam 48 vjeç, prej vitesh jetoj në Tiranë, por rrënjët e mia janë në një fshat të thellë të jugut. Konfliktet me motrën time, Zojën, dhe presioni i familjes për t’u kthyer në fshat më kanë çuar në një pikë ku duhet të zgjedh mes jetës sime dhe sakrificës për të tjerët. Ky është rrëfimi im për një fundjavë që ndryshoi gjithçka.
