Martesa ime me Arbenin ishte një betejë e heshtur, ku çdo ditë luftoja me veten dhe me frikën time. Për vite të tëra fsheha dhimbjen dhe vetminë, derisa një ditë e vërteta shpërtheu dhe nuk mund ta mbaja më brenda. E tregoj historinë time sepse besoj se shumë gra shqiptare do ta gjejnë veten në të.
Unë jam Lirjeta, një nënë që lufton çdo ditë me frikën dhe fajin. Djali im, Arjani, ka vështirësi në zhvillim, por unë e kam mbajtur të fshehtë këtë nga bashkëshorti im, Iliri, nga frika se ai do të largohej prej nesh. Kjo heshtje më ka shkatërruar ngadalë, duke më lënë të pyes veten nëse dashuria mund të mbijetojë mes dhimbjes dhe të vërtetave të pathëna.
U ktheva në fshatin tim pas njëzet vitesh, me shpresën se gjithçka kishte ndryshuar, por plagët e vjetra ishin ende të hapura. Nëna ime, Bardha, më priti me lot në sy, por fshati nuk më fali kurrë për mëkatin që nuk ishte imi. Kjo është historia ime, e një vajze që kërkoi pranimin dhe dashurinë, por u përball me muret e ftohta të paragjykimit.
Jam Luljeta, një nënë e vetme nga Tirana, që përpiqem të mbaj familjen time të bashkuar mes vështirësive ekonomike. Vajza ime, Bora, më rrëfeu se ndihet më pak e vlefshme përballë familjes së burrit të saj të pasur, sepse unë nuk mund të ofroj të njëjtat dhurata e mbështetje materiale. Kjo histori është një betejë mes dashurisë së thjeshtë dhe presionit të pamëshirshëm të krahasimit social.
Unë jam Arlinda dhe gjithmonë kam besuar se mirësia është çelësi i çdo dere. Por, bashkë me pesë miqtë e mi, mësuam se ndonjëherë, kur jep shumë nga vetja, bota nuk të kthen gjithmonë të njëjtën gjë. Kjo është rrëfimi im për atë si mirësia e tepruar na la të lënduar, të zhgënjyer dhe të ndryshuar përgjithmonë.
