Në këtë rrëfim, unë, Arditi, përballem me dhimbjen e një dashurie të pashpërblyer dhe me vlerën e kohës sime. Përmes konflikteve familjare, zhgënjimeve të përditshme dhe një realiteti shqiptar plot sakrifica, mësoj se kur duhet të lëshosh diçka që nuk të përket më. Ky është udhëtimi im drejt vetëdijes dhe guximit për të ecur përpara.
Kur vendosa të marr nënën time, Lirien, të jetonte me mua në Tiranë, mendova se po bëja gjënë e duhur. Por jeta në qytet nuk ishte ajo që ajo priste, dhe as unë nuk isha gati për ndryshimet që solli kjo bashkëjetesë. Tani, pas gjithçkaje, pyes veten nëse mund të kishte një rrugë tjetër për ne.
Jam 48 vjeç, prej vitesh jetoj në Tiranë, por rrënjët e mia janë në një fshat të thellë të jugut. Konfliktet me motrën time, Zojën, dhe presioni i familjes për t’u kthyer në fshat më kanë çuar në një pikë ku duhet të zgjedh mes jetës sime dhe sakrificës për të tjerët. Ky është rrëfimi im për një fundjavë që ndryshoi gjithçka.
Në një natë të ftohtë dimri, e gjeta veten përballë Arditit, dashurisë sime të parë, pas njëzet vitesh që kisha zgjedhur Besimin për një jetë më të mirë. Zemra ime u përplas mes kujtimeve të rinisë dhe realitetit të hidhur që kisha ndërtuar. Ky është rrëfimi im për zgjedhjet, pendesat dhe shpresën për falje.
