Që në fillim, martesa ime me Arbenin ishte një betejë mes dashurisë dhe ndikimit të vjehrrës. E gjeta veten të mbytur nga pritshmëritë, ndërhyrjet dhe mungesa e zërit tim në familje. Kjo është rrëfimi im për guximin që duhet për të zgjedhur veten, edhe kur kjo do të thotë të lësh pas gjithçka që ke ndërtuar.
Martesa ime me Arbenin ishte një betejë e heshtur, ku çdo ditë luftoja me veten dhe me frikën time. Për vite të tëra fsheha dhimbjen dhe vetminë, derisa një ditë e vërteta shpërtheu dhe nuk mund ta mbaja më brenda. E tregoj historinë time sepse besoj se shumë gra shqiptare do ta gjejnë veten në të.
Pushimet që prisja me padurim u kthyen në një betejë të heshtur mes meje, bashkëshortit dhe vjehrrës sime. Ndërsa ëndrra për qetësi u shua, mësova sa e brishtë është lumturia dhe sa e rëndësishme është të vendosësh kufij. Kjo është rrëfimi im për guximin për të thënë ‘mjaft’ dhe çmimin që paguajmë kur harrojmë veten.
Në këtë rrëfim, unë, Arlindi, përballem me shuarjen e martesës sime me Elirën, mes pritshmërive familjare, mungesës së komunikimit dhe plagëve të vjetra që kurrë nuk u shëruan. Luftova për të ruajtur atë që dikur ishte dashuri, por u përballa me realitetin e hidhur të një shoqërie që shpesh vë traditën mbi ndjenjat. Në fund, mbeta me pyetjen: a mund të shpëtohet një martesë kur të dy harrojnë të dëgjojnë njëri-tjetrin?
Gjithçka ndryshoi atë pasdite kur, duke pastruar, gjeta letra të fshehta që më lanë pa fjalë. Martesa ime me Arbenin, një ushtarak që shpesh transferohet, u vu në pikëpyetje nga fjalët e nënës së tij, Lirija, të shkruara me dorën e saj. Zemra ime u përball me një dilemë të thellë: të ruaj familjen apo të përballem me të vërtetën që mund ta shkatërrojë atë.
Në ditën e dasmës, gjyshja më dha këshillat e saj të arta për martesën, por jeta më tregoi se dashuria nuk është gjithmonë e mjaftueshme. Përballë vështirësive ekonomike, mungesës së mirëkuptimit dhe presionit të familjes, martesa ime me Elirën u vu në provë. Kjo është rrëfimi im i sinqertë për dashurinë, sakrificën dhe pyetjet që mbeten pa përgjigje.
Jam Luljeta, një nënë e vetme nga Tirana, që përpiqem të mbaj familjen time të bashkuar mes vështirësive ekonomike. Vajza ime, Bora, më rrëfeu se ndihet më pak e vlefshme përballë familjes së burrit të saj të pasur, sepse unë nuk mund të ofroj të njëjtat dhurata e mbështetje materiale. Kjo histori është një betejë mes dashurisë së thjeshtë dhe presionit të pamëshirshëm të krahasimit social.
Pas tetë vitesh martesë, mendoja se i kisha pranuar të gjitha të metat e bashkëshortit tim, Arditit. Por kur vendosëm të pastrojmë garazhin, aty ku ai ruante gjithçka që i dukej me vlerë, gjithçka ndryshoi. Kjo është historia ime përballë një burri që nuk di të heqë dorë nga e shkuara dhe një martese që lëkundet mes pluhurit dhe kujtimeve.
Jam një nënë beqare që u përpoqa t’i jap djalit tim, Arditit, një jetë më të mirë, por kur ai vendosi të martohej me një grua që kishte një vajzë nga një martesë e mëparshme, unë nuk munda ta pranoja. Lufta ime e brendshme, frika dhe paragjykimet më verbuan, duke sjellë pasoja që nuk i kisha imagjinuar kurrë. Sot, historia ime është një rrëfim pendese dhe reflektimi për dashurinë, familjen dhe gabimet që na ndjekin gjatë gjithë jetës.
