Ishte ora shtatë e mëngjesit kur dëgjova zërin e nënës që më thërriste me një ton të pazakontë. Ajo ditë nisi me një grindje të fortë mes meje dhe babait, për një të vërtetë të fshehur prej vitesh. Në atë mëngjes, jeta ime u përmbys dhe u detyrova të përballem me plagët e familjes sime, duke kërkuar dritë në fund të tunelit.
Në këtë rrëfim, unë, Ardita, kthehem në shtëpinë e fëmijërisë sime në një fshat të vogël shqiptar, tre muaj pas vdekjes së nënës. Përballja me kujtimet, boshllëkun dhe një të panjohur që ka hyrë në shtëpinë tonë më vë përballë plagëve të vjetra familjare dhe realitetit të vështirë të emigracionit. Një dramë e thellë që prek ndarjen, vetminë dhe pyetjen se çfarë do të thotë të jesh vërtet në shtëpi.
Gjithçka filloi me një foto të thjeshtë familjare, por ajo foto u kthye në burimin e një debati të madh në lagje dhe në familjen time. Unë, Jona, jam vajza që askush nuk e dalloi në atë foto, dhe kjo më bëri të reflektoj thellë për mënyrën si shoqëria jonë sheh vajzat dhe djemtë. Kjo histori është rrëfimi im për identitetin, paragjykimet dhe luftën për të qenë vetvetja.
