Një vit pas humbjes së nënës dhe maces sime të dashur, ndihesha e humbur dhe e vetmuar në një Tiranë që më dukej më e ftohtë se kurrë. Një ngjarje e papritur, një letër e harruar dhe një fqinj i panjohur ndryshuan gjithçka. Kjo është rrëfimi im për dhimbjen, shpresën dhe guximin për të hapur zemrën sërish.
Gjithçka filloi atë natë të ftohtë në stacionin e trenit, kur humba trenin tim për shkak të hutimit dhe mbeta vetëm me mendimet e mia. Në atë stacion të braktisur, ndërsa shikoja dritat e kuqe që largoheshin në errësirë, fillova të përballem me plagët e vjetra të familjes sime dhe vendimet që më kishin ndjekur gjithë jetën. Kjo është historia ime për pritjen, fajin dhe shpresën që ndonjëherë mbetet vetëm një ëndërr e largët.
Që e vogël, humba nënën dhe mbeta vetëm me gjyshen, ndërsa babai u largua për të ndërtuar një jetë të re. Mendova se dashuria me Arbenin do të më shëronte, por plagët e vjetra dhe mungesa e përkatësisë më ndoqën kudo. Në fund, kuptova se lumturia nuk është aty ku e kërkon, por aty ku ndihesh vërtet i pranuar.
