Pas një udhëtimi të lodhshëm nga Italia, kthehem në fshatin e burrit tim në Shqipëri, ku më pret vjehrra dhe fëmijët. Përballja me paragjykimet, pritjet tradicionale dhe ndjenjat e mia të pasigurta më vënë përballë një sfide të madhe. Kjo është rrëfimi im për përpjekjen për të gjetur vendin tim mes dy botëve.
Kur u ktheva në fshatin tim pas njëzet vitesh, gjithçka kishte ndryshuar. Përballja me të kaluarën, me kujtimet e humbura dhe me familjen që më kishte mohuar, më detyroi të përballem me plagët që kurrë nuk ishin shëruar. Në këtë udhëtim, mes rrënojave të shtëpisë sime të dikurshme, kërkova përgjigje për atë që humba dhe për atë që mund të fitoj.
Në këtë rrëfim, unë, Ardita, kthehem në shtëpinë e fëmijërisë sime në një fshat të vogël shqiptar, tre muaj pas vdekjes së nënës. Përballja me kujtimet, boshllëkun dhe një të panjohur që ka hyrë në shtëpinë tonë më vë përballë plagëve të vjetra familjare dhe realitetit të vështirë të emigracionit. Një dramë e thellë që prek ndarjen, vetminë dhe pyetjen se çfarë do të thotë të jesh vërtet në shtëpi.
Në këtë rrëfim, unë, Arditi, një prift i ri në një fshat të vogël shqiptar, përballem me një incident që trondit themelet e besimit dhe respektit në komunitetin tonë. Një keqkuptim me kryetarin e bashkisë, z. Ilir, shndërrohet në një dramë që përfshin gjithë fshatin dhe më detyron të përballem me pyetje të thella për vlerat tona. Historia ime është një thirrje për reflektim mbi nderimin, faljen dhe plagët që lë pas mungesa e tyre.
U ktheva në fshatin tim pas njëzet vitesh, me shpresën se gjithçka kishte ndryshuar, por plagët e vjetra ishin ende të hapura. Nëna ime, Bardha, më priti me lot në sy, por fshati nuk më fali kurrë për mëkatin që nuk ishte imi. Kjo është historia ime, e një vajze që kërkoi pranimin dhe dashurinë, por u përball me muret e ftohta të paragjykimit.
