Gjithçka ndryshoi kur bashkëshorti im, Arjani, më la për një tjetër, duke më lënë të përballem me vetminë dhe turpin në sytë e familjes. Nëpërmjet dhimbjes, tradhtisë dhe luftës për të mbijetuar si nënë beqare, gjeta forcën për të rindërtuar jetën time dhe për të kuptuar çfarë do të thotë lumturi e vërtetë. Ky është rrëfimi im i sinqertë, plot emocione dhe pyetje që i bëj vetes çdo natë.
Në këtë rrëfim të vërtetë, unë, Elira, përballem me nënëvjehrrën time, Shpresën, e cila nuk la asgjë pa marrë nga shtëpia ime, madje as çajnikun. Lufta ime për të mbrojtur familjen dhe dinjitetin tim më çoi në një udhëkryq të dhimbshëm mes dashurisë, traditës dhe lirisë. Ky është rrëfimi im për të gjithë ata që ndihen të burgosur nga hijet e së shkuarës.
Që në fillim, martesa ime me Arbenin ishte një betejë mes dashurisë dhe ndikimit të vjehrrës. E gjeta veten të mbytur nga pritshmëritë, ndërhyrjet dhe mungesa e zërit tim në familje. Kjo është rrëfimi im për guximin që duhet për të zgjedhur veten, edhe kur kjo do të thotë të lësh pas gjithçka që ke ndërtuar.
Në ditën e varrimit të bashkëshortit tim, jeta ime u përmbys. Zbulova borxhe të mëdha që ai kishte fshehur prej vitesh dhe u ndjeva e tradhtuar, e vetmuar dhe e pafuqishme. Por ndihma erdhi nga një person që kurrë nuk do ta kisha pritur, duke më detyruar të rishikoj gjithçka që dija për familjen time.
Kur u ktheva në fshatin tim pas njëzet vitesh, gjithçka kishte ndryshuar. Përballja me të kaluarën, me kujtimet e humbura dhe me familjen që më kishte mohuar, më detyroi të përballem me plagët që kurrë nuk ishin shëruar. Në këtë udhëtim, mes rrënojave të shtëpisë sime të dikurshme, kërkova përgjigje për atë që humba dhe për atë që mund të fitoj.
Gjithçka nisi kur fillova të harroj gjërat e vogla. Fillimisht ishin çelësat, pastaj shalli i vjetër, dhe më pas filluan të zhduken edhe kujtimet. Në këtë rrëfim, përballem me frikën më të madhe të një njeriu: humbjen e vetvetes dhe përballjen me familjen që nuk di si të më ndihmojë.
Unë jam Lirie, dhe dita kur nusja ime më quajti ‘shembull i keq’ për mbesën time, më theu zemrën. Përpiqem të kuptoj nëse dashuria ime mund të jetë e dëmshme, ndërsa familja ime po largohet gjithnjë e më shumë. Mes lotësh, kujtimesh dhe bisedash të vështira, pyes veten: A mund të duash tepër?
Dita kur e çova nënën time në shtëpinë e pleqve më ndau jetën në dysh. Lufta me ndërgjegjen, sytë e saj të lagur dhe fjalët që nuk u thanë kurrë më ndjekin çdo natë. Ende pyes veten nëse do të më falë ndonjëherë.
Në këtë rrëfim të dhimbshëm, tregoj si arrita në pikën kur duhej të dëboja djalin tim, Arbenin, dhe nusen e tij, Elirën, nga shtëpia jonë në Tiranë. Për vite të tëra u përpoqa të ruaj harmoninë familjare, por tensionet, zhgënjimet dhe sakrificat e mia u bënë të padurueshme. Sot, përballë vetmisë dhe fajit, pyes veten: a jam një nënë e keqe apo thjesht një grua që nuk mundi më të duroj?
Jam Iliri, një baba që ka sakrifikuar gjithçka për familjen. Por kur djemtë e mi, Arbeni dhe Genti, u kthyen kundër meje dhe bashkëshortes sime, Liridona, për të na nxjerrë nga shtëpia jonë, bota ime u përmbys. Kjo është historia ime e dhimbjes, tradhtisë dhe pyetjes së madhe: a ia vlen të japësh gjithçka për fëmijët?
Në këtë rrëfim, unë, Arditi, përballem me dhimbjen e një dashurie të pashpërblyer dhe me vlerën e kohës sime. Përmes konflikteve familjare, zhgënjimeve të përditshme dhe një realiteti shqiptar plot sakrifica, mësoj se kur duhet të lëshosh diçka që nuk të përket më. Ky është udhëtimi im drejt vetëdijes dhe guximit për të ecur përpara.
Në këtë rrëfim, unë, Arlindi, përballem me shuarjen e martesës sime me Elirën, mes pritshmërive familjare, mungesës së komunikimit dhe plagëve të vjetra që kurrë nuk u shëruan. Luftova për të ruajtur atë që dikur ishte dashuri, por u përballa me realitetin e hidhur të një shoqërie që shpesh vë traditën mbi ndjenjat. Në fund, mbeta me pyetjen: a mund të shpëtohet një martesë kur të dy harrojnë të dëgjojnë njëri-tjetrin?
