Në këtë rrëfim, unë, Ardita, kthehem në shtëpinë e fëmijërisë sime në një fshat të vogël shqiptar, tre muaj pas vdekjes së nënës. Përballja me kujtimet, boshllëkun dhe një të panjohur që ka hyrë në shtëpinë tonë më vë përballë plagëve të vjetra familjare dhe realitetit të vështirë të emigracionit. Një dramë e thellë që prek ndarjen, vetminë dhe pyetjen se çfarë do të thotë të jesh vërtet në shtëpi.
Që nga dita e parë që mbeta vetëm në apartamentin tim në Tiranë, muret më rëndonin si gurë mbi shpirt. Kjo është historia ime për ndarjen nga familja, tradhtinë që më theu zemrën, luftën për të ruajtur dinjitetin dhe përpjekjen për të gjetur veten mes heshtjes së thellë. Në këtë rrëfim, do të gjeni dhimbjen, shpresën dhe pyetjet që më shoqërojnë çdo natë.
Në këtë rrëfim, unë, Elira, përballem me pritshmëritë e shoqërisë shqiptare për gruan perfekte. Luftoj mes dëshirës për të qenë vetvetja dhe presionit për të kënaqur të tjerët, ndërsa dashuria ime me Arditin vë në provë gjithçka që besoj. Në fund, më duhet të zgjedh mes autenticitetit dhe sakrificës për dashurinë.
Gjithçka nisi me një telefonatë të vonë nga vëllai im, Arbeni, që më kërkoi ta regjistroja makinën e tij në emrin tim. Nuk e dija se ky gjest i vogël do të kthehej në një makth financiar dhe do të trondiste marrëdhënien tonë familjare. Sot, ende pyes veten nëse ia vlejti të sakrifikoja qetësinë time për hir të gjakut.
Në një natë të ftohtë dhjetori, dëgjova nënën time duke më tradhtuar për të mirën e tezes sime, Liridona. Që nga ai moment, jeta ime ndryshoi përgjithmonë: u ndjeva e padukshme, e lënduar dhe e tradhtuar nga personi që duhej të më mbronte më shumë. Kjo është historia ime, një rrëfim për dashurinë, xhelozinë dhe plagët që lënë familjet shqiptare kur zgjedhin të tjerët mbi fëmijët e tyre.
Gjithçka filloi me një foto të thjeshtë familjare, por ajo foto u kthye në burimin e një debati të madh në lagje dhe në familjen time. Unë, Jona, jam vajza që askush nuk e dalloi në atë foto, dhe kjo më bëri të reflektoj thellë për mënyrën si shoqëria jonë sheh vajzat dhe djemtë. Kjo histori është rrëfimi im për identitetin, paragjykimet dhe luftën për të qenë vetvetja.
Kur vendosa të marr nënën time, Lirien, të jetonte me mua në Tiranë, mendova se po bëja gjënë e duhur. Por jeta në qytet nuk ishte ajo që ajo priste, dhe as unë nuk isha gati për ndryshimet që solli kjo bashkëjetesë. Tani, pas gjithçkaje, pyes veten nëse mund të kishte një rrugë tjetër për ne.
Jam Luljeta, një nënë e vetme nga Tirana, që përpiqem të mbaj familjen time të bashkuar mes vështirësive ekonomike. Vajza ime, Bora, më rrëfeu se ndihet më pak e vlefshme përballë familjes së burrit të saj të pasur, sepse unë nuk mund të ofroj të njëjtat dhurata e mbështetje materiale. Kjo histori është një betejë mes dashurisë së thjeshtë dhe presionit të pamëshirshëm të krahasimit social.
Unë jam Arbeni, një vëlla i shqetësuar që u përball me zhdukjen e sendeve nga shtëpia ime. Vendosa të zbuloj të vërtetën duke vendosur kamera, por ajo që zbulova më tronditi thellë. Historia ime është një rrëfim për besimin, familjen dhe plagët që lënë pas tradhtitë më të dhimbshme.
Jam 48 vjeç, prej vitesh jetoj në Tiranë, por rrënjët e mia janë në një fshat të thellë të jugut. Konfliktet me motrën time, Zojën, dhe presioni i familjes për t’u kthyer në fshat më kanë çuar në një pikë ku duhet të zgjedh mes jetës sime dhe sakrificës për të tjerët. Ky është rrëfimi im për një fundjavë që ndryshoi gjithçka.
Në ditën e dasmës sime, vendosa të mos hesht më për tradhtinë e bashkëshortit tim të ardhshëm. Para gjithë familjes dhe miqve, lexova mesazhet që provonin pabesinë e tij. Ky veprim ndryshoi jetën time përgjithmonë dhe la një plagë të thellë në zemrën time.
Unë jam Arlinda dhe gjithmonë kam besuar se mirësia është çelësi i çdo dere. Por, bashkë me pesë miqtë e mi, mësuam se ndonjëherë, kur jep shumë nga vetja, bota nuk të kthen gjithmonë të njëjtën gjë. Kjo është rrëfimi im për atë si mirësia e tepruar na la të lënduar, të zhgënjyer dhe të ndryshuar përgjithmonë.
