Kur u ktheva në fshatin tim pas njëzet vitesh, gjithçka kishte ndryshuar. Përballja me të kaluarën, me kujtimet e humbura dhe me familjen që më kishte mohuar, më detyroi të përballem me plagët që kurrë nuk ishin shëruar. Në këtë udhëtim, mes rrënojave të shtëpisë sime të dikurshme, kërkova përgjigje për atë që humba dhe për atë që mund të fitoj.
Në këtë rrëfim, unë, Ardita, kthehem në shtëpinë e fëmijërisë sime në një fshat të vogël shqiptar, tre muaj pas vdekjes së nënës. Përballja me kujtimet, boshllëkun dhe një të panjohur që ka hyrë në shtëpinë tonë më vë përballë plagëve të vjetra familjare dhe realitetit të vështirë të emigracionit. Një dramë e thellë që prek ndarjen, vetminë dhe pyetjen se çfarë do të thotë të jesh vërtet në shtëpi.
Gjithçka filloi atë natë të ftohtë në stacionin e trenit, kur humba trenin tim për shkak të hutimit dhe mbeta vetëm me mendimet e mia. Në atë stacion të braktisur, ndërsa shikoja dritat e kuqe që largoheshin në errësirë, fillova të përballem me plagët e vjetra të familjes sime dhe vendimet që më kishin ndjekur gjithë jetën. Kjo është historia ime për pritjen, fajin dhe shpresën që ndonjëherë mbetet vetëm një ëndërr e largët.
